20 December 2015

တခ်ိန္တုန္းက ခရစ္စမတ္

Posted by blackroze at Sunday, December 20, 2015 2 comments
December 25 ဆိုတာ တကမာၻလံုးက အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့  ခရစ္စမတ္ေန႕ေလးေပါ့ ။
ဘာလိုလိုနဲ႕ ခရစ္စမတ္ေတာင္ နီးလာပါေပါ့လား....။




ကၽမက ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္မဟုတ္ေပမဲ့ ... ခရစ္စမတ္ကို သေဘာကၽမိပါသည္.. ။
အလုပ္ပိတ္အားလပ္ရက္လည္းျဖစ္သလို  ကၽမေမြးဖြားတဲ့ လရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ရက္ေလး လည္းျဖစ္လုိ႕ပါ ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ခရစ္ယာန္သူငယ္ခၽင္းမေလးတေယာက္ရွိတယ္.. ။ သူ႕နာမည္က နွင္းတဲ့ ။ ကၽမဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ဆိုတာကို သူ႕စီက ရခဲ့တာပါ ။နွလံုးသားကၽမ္းစာဆိုတဲ့ ကၽမအႀကိဳက္ဆံုးသီခၽင္းကိုလည္း သူမစီကဘဲ ကက္ဆက္ေခြငွားျပီး နားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္ ။ အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ့ tape ေခြ ေခတ္ေပါ ့။အဲဒီသီခ်င္းကိုအတန္းထဲမွာ ..ဆရာမ စာကူးခိုင္းထားတဲ့အခၽိန္မွာ သူ တိုးတိုးေလးဆိုျပတာနားေထာင္ျပီး  ကၽမ နွင္းစီကေန ကက္ဆက္ေခြငွားျပီး
နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ ။စာသင္ခန္းထဲကအမွတ္တရေတြေပါ့ ။

ကၽမ အလယ္တန္းေကၽာင္းသူဘဝတုန္းက အျမဲတတြဲတြဲ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ရွိသည္ ။
နွင္းနဲ႕ကေတာ့ ကၽန္တဲ့နွစ္ေယာက္ထက္ ပိုခင္တယ္လို႕ ေျပာရပါမယ္ ။ပိုအတြဲမ်ားတာေပါ့ ။
ကၽမေမြးရက္က ဒီဇင္ဘာ 14 .. နွင္းက 22 ..ေနာက္တေယာက္က 24 ...ေနာက္တေယာက္က 29 ။
အားလံုး ဒီဇင္ဘာလ Born ေတြႀကီးဘဲ...ေမြးေန႕ေတြကလည္း ဆက္တိုက္ဆံုတာပါ ။
ကၽမဘဝမွာက ဒီဇင္ဘာအမွတ္တရေတြ မၽားပါသည္ ။ အခုလည္း အမွတ္တရ မၽားတဲ့ ဒီဇင္ဘာ ေရာက္လုိ႕ လာျပန္ျပီ ။

ခရစ္စမတ္ညဆို ကၽမအခုလက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ နိုင္ငံမွာလည္း အရမ္းစည္ပါတယ္ ။ ခရစ္စမတ္နဲ႕ New Year ညေတြဆို မီးရႈးမီးပန္းေဖာက္တာႀကီးဘဲ တန္ဖိုးမနည္းပါဘူး။ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုေပၽာ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္အခါသမယေပါ့ ။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေအးနဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္ ေကၽာင္းပိတ္ရက္နဲ႕ဆံုတာဆိုေတာ့  လည္လို႕ လည္း
အဆင္ေျပ ။အေပါင္းအသင္း နဲ႕ခၽိန္းလို႕လည္း ေကာင္း  ။ ကဲ...ေပၽာ္စရာႀကီးဘဲေပါ့ေနာ္ ။

ကၽမမွာလည္း တခၽိန္တုနး္က သိပ္ေပၽာ္စရာေကာင္းတဲ့ အမွတ္တရ ခရစ္စမတ္နဲ႕ new year ညေတြ
ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသည္ ။ အခၽိန္ဆိုတာက ေနာက္ျပန္လွည့္လာတတ္တာ မဟုတ္ေလေတာ့ အမွတ္တရနဲ႕
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕တခ်ိဳ႕ကို အတိတ္မွာ ျပန္ရွာၾကည့္..ျပန္တမ္းတမိတာလြဲလို႕  အရာရာဟာ ကၽန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကၽမ ရဲ႕ခရစ္ယာန္သူငယ္ ခ်င္းေလး  နွင္းလည္း အခုဆိုဘာေတြ လုပ္ေနမယ္မသိေတာ့ပါဘူး ။

တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ခရစ္စမတ္ေန႕ဆို နွင္းက ကၽမအိမ္ကိုမုန္႕ လာပို႕ေနၾက ။သူမုန္႕လာပို႕တဲ့ အခ်ိန္ဆို
ကၽမက သူ႕အတြက္လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ျပင္ထားတဲ့ ပါဆယ္ထုပ္ေလးနဲ႕ Christmas card ေလးကို
ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တတ္ပါသည္ ။ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ နႈတ္ခမ္းနီ ....    album စာအုပ္ ... ေခါင္းစည္းႀကိဳး
ကလစ္ ... တခုခုေပါ့ ..တန္ဖိုးရွိလြန္းတဲ့ ပစၥည္းမဟုတ္ေပမဲ့  အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္ ။
ကၽမကလူေတြကို အပိုပစၥည္းေတြ မေပးခ်င္ပါဘူး..တကယ္လိုတာမ်ိဳးဘဲ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာပါ ။
ငယ္ကထဲကအဲဒီစိတ္ဓါတ္ရွိခဲ့တာပါ ။နွင္းကိုလည္း ခရစ္စမတ္နီးလာရင္ သူ႕အတြက္ဘာလိုလည္း
ဆိုတာႀကိဳျပီးအကဲခတ္ထားလိုက္ပါသည္ ။သူမဝယ္ရေသးဘူးထင္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးကို ေရြးျပီး
လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္တာမ်ားပါသည္။


က်မေပးတဲ့ ပါဆယ္ထုပ္ေဖာက္ျပီးတိုင္း သူမ တအံတၾသ
ေမးတတ္ပါသည္ ။ " ငါဒါလိုတာနင္ဘယ္လို သိတာလည္း "ဆိုျပီးေတာ့ပါ ။အဲဒီအခါကၽရင္ ကၽမကလည္း ျပံဳးစိစိနဲ႕ " ငါက ရိုးရိုးလူမဟုတ္ဘူးေလဟာ...အာရံုရေနတာေလ.. "ဆိုျပီး သူ႕ကို ျပန္စတတ္ပါသည္ ။ ဒါေလးကေတာ့ က်မတို႕နွစ္ေယာက္ၾကားက အမွတ္တရ ေလးတခုပါဘဲ ။
တခါမေတာ့နွင္းက ေျပာဖူးပါသည္ ။ " ခရစ္စမတ္နီးလာျပီဆိုရင္ ငါလိုေနတဲ့ပစၥည္းေတာင္မဝယ္ေသးဘဲ ..
နင္လက္ေဆာင္ေပးလာမွာဘဲဆိုျပီး ေစာင့္ေနတတ္တာအကၽင့္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ ဟ " ဆိုျပီးေတာ့ပါ ။

အခုလို ခရစ္စမတ္အခ်ိန္ေရာက္ျပီဆို ..ဖန္စီပစၥည္းေလးေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ဘက္ေရာက္ျဖစ္တိုင္း
နွင္း ကိုသတိတရ ရွိမိတတ္သည ္။ သူလည္းတခ်ိန္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽမကို သတိရမိမယ္ထင္ပါသည္  ။အခုဆို နွင္းလည္း ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ေလးေတြကို သူ႕မိသားစုေတြ
အတြက္ျဖစ္ျဖစ္ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ျဖစ္ျဖစ္ ျပင္ဆင္ေနပါလိမ့္မည္ ။
သူ႕ကို လက္ေဆာင္ေပးလာမဲ့ လက္ေဆာင္ပါဆယ္ထုပ္ေလးေတြကုိလည္း လက္ခံဖို႕
 ေစာင့္ေမွၽာ္ေနပါလိမ့္မည္။ တခိၽန္တုန္းက သူ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို အျမဲတမ္း
ခန္႕မွန္းျပီး ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး တေယာက္ကိုလည္း
နွင္းသတိရမယ္ ထင္ပါသည္ ။ နွစ္ေတြေတာ႕ေတာ ္ေတာ ္ ၾကာခဲ့ပါျပီ ..။ဒါေပမဲ့ အမွတ္တရ ဆိုတဲ႕
အရာေတြက ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ႕ အရာေတြမဟုတ္တဲ့  အတြက္ေၾကာင့္ အခုလို ခရစ္စမတ္နီးလာတိုင္း  ငယ္ငယ္တုန္းက နွင္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးကို ကၽမသတိရမိတတ္ပါသည္ ။



ဖန္စီပစၥည္းနဲ႕ အလွကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ဘက္ေရာက္ရင္ မီးလံုးေတြနဲ႕ အလွဆင္ထားတဲ႕ခရစ္စမတ္
ပန္းေတြအရုပ္ေတြကို ... တခုခ်င္းစီေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္ရင္း  အခုေနခါဆို နွင္း လိုအပ္တာဘာမ်ား
ျဖစ္မလည္း  ေတြးမိတတ္သည္ ။ တေန႕မွာေတာ႕  နွငး္စီကို ခရစ္စမတ္အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးတခု
ကၽမေပးျဖစ္ပါဦးမည္ ။အဲဒီအခါကၽရင္ နွင္းကပါဆယ္ထုပ္ေလးေဖာက္ျပီး " ဒါငါလိုေနတာ နင္ဘယ္လိုလုပ္သိလည္းလို႕" ျပန္ေမးဦးမလား  မသိ  ................ ........ ..... ။။။။။


ပစ္ပစ္
Am 2:18
20.12.2015
(ပံုေတြကေတာ့ google ကပါ )


01 December 2015

ေတာင္းဆု

Posted by blackroze at Tuesday, December 01, 2015 0 comments
တဆစ္ဆစ္နဲ႕ကိုက္ေနတဲ့လက္တဖက္...
စိတ္ထဲကေန ဆုေတာင္းေနမိတယ္..
ေဝဒနာေတြသက္သာပါေစေလ..
မွတ္မွတ္ရရ ပါဘဲ
အဲဒီေန႕က ဒီဇင္ဘာလတရက္ေန႕ ..
ငါ့အတြက္ေတာ့ မခ်ိဳသာတဲ့ ဒီဇင္ဘာ..

blogger တေယာက္အျဖစ္နဲ႕ ခံစားမိရာေလးေတြ
ေရးခဲ့တာ ဘာလိုလိုနဲ႕ 6နွစ္ေတာင္တိုင္ခဲ့ျပီဘဲ။။။

ပစ္ပစ္
am 1:49
1.12.2015

13 November 2015

လြဲလြဲေလးနဲ႕က်မ

Posted by blackroze at Friday, November 13, 2015 3 comments
ေလာကမွာ အခ်ိန္ -အသက္အရြယ္နုပ်ိဳမႈ႕ ဆိုတာကို ေငြနဲ႕ဝယ္ယူလို႕မရပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့ က်မတို႕ေတြ အားလံုး ဟာ ေငြရွာဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ဆိုတာနဲ႕ အသက္အရြယ္ ဆိုတာကို
သတိမထားမိဘဲ ေငြ ..ေငြ.. ဆိုတဲ့ အသိတခုနဲ႕ ျဖတ္ေက်ာ္လာၾကျပန္သည္ ။
လူတိုင္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ မိဘအသိုင္းအဝိုင္း ခ်မ္းသာတဲ့သူအဖို႕ကေတာ့ ငယ္စဥ္ကထဲက
အပူပင္ကင္းကင္းနဲ႕ ဘဝကိုစတင္လို႕ရပါလိမ့္မည္ ။
လူဦးေရ ပမာဏနဲ႕ အခ်ိဳးက်ရင္  သံုးပံုနွစ္ပံုေသာ လူေတြဟာ က်မဆိုသလုိပါဘဲ  ေငြဆိုတာကို
အခ်ိန္နဲ႕ အသက္အရြယ္ကို ေမ့ထားျပီး ရွာခဲ့ၾကတာပါ ။

ေငြတခုထဲနဲ႕ဘဝ တခုတည္ေဆာက္လို႕ရလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး ။ဒါဆိုေငြထက္ပိုအေရးႀကီးတာ
ကဘာလည္းဆိုေတာ့ စစ္တမ္းေကာက္သလိုေရတြက္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕မရ ေငြထက္အေရးပါတာေတြက
ရွိေနျပန္ေရာ ။ မုန္႕လံုးနဲ႕ဂ်ာေအး အျပန္အလွန္ စကၠဴကပ္ေနသလိုပါဘဲ ။ပထမအရြယ္ ပညာရွာ..အခုေခတ္မွာေတာ့
ပထမ ပညာရွာတဲ့အရြယ္မွာတင္ တခ်ိဳ႕ေတြကပညာရွာရင္းနဲ႕အလုပ္တဘက္တြဲလုပ္လို႕ ပညာနဲ႕အတူ ေငြပါ ရွာေနၾကရသည္ ။

ေငြဆုိတာကလည္း အလြယ္တကူရွာလို႕မရတဲ့ အရာဝတၳဳ တခုျဖစ္ေလေတာ့  ပညာရွာရမဲ့အရြယ္ ပညာသာေသခ်ာရွာပါလို႕
မေျပာရဲၾကဘူး ။ က်မဆို ပညာရွာတဲ့အရြယ္မွာ direction တခုေသခ်ာမထားဘဲ flow တခုအတိုင္းဘဲ စီးဆင္းခဲ့တာ ။
ဘြဲ႕ေလးတခုရေတာ့ သူမ်ားနည္းတူ ေငြ ..ေငြ  ဆိုျပီးေငြေနာက္လုိက္ခဲ့တယ္ ။ တကယ္တမ္း ဘဝကိုေသခ်ာနားလည္ ဆန္းစစ္
မိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵနဲ႕ က်မ ေရြးခ်ယ္လုိက္မိတဲ့ ဘဝက လြဲေနခဲ့ျပီ ။ဒီအခ်ိန္က်မွ တည့္မတ္ေအာင္
ျပန္လုပ္လို႕လည္း မျဖစ္နို္င္ေတာ့ျပန္ဘူး ။က်မ ရွာေဖြေနတယ္ဆိုတဲ့ ေငြကလည္း က်မလိုခ်င္သမွ် ဆႏၵေတြအကုန္ျပည့္ေအာင္
ဖန္တီးေပးနိုင္သလားဆိုေတာ့လည္း   .... လိုအပ္ေနတာေတြကတခုမဟုတ္တခု ရွိေနခဲ့တာဘဲ ။

ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘာဆက္လုပ္မလည္းဆိုျပီး အစအဆံုး ျပန္လွန္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း အသက္အရြယ္ကလည္း
ေနာက္ျပန္ လွည့္လို႕မရ ....  အခ်ိန္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုန္ခဲ့ျပီး  ..ေငြေတြေရာ အမ်ားႀကီးရွိေနျပီလားဆိုေတာ့
ဦးေႏွာက္ရဲ႕စာရင္းအင္းဌာနက သတင္းပို႕တယ္... NOOOOOOOO  တဲ့ေလ ....။

ကဲ...အဲဒီေတာ့ ဟိုးအစကထဲက လြဲခဲ့တဲ့ အလြဲ တခုကို အခုခ်ိန္မွ ျပန္တည့္ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး... ။
အဲဒီေတာ့လည္း သက္ျပင္းေလး အသာခ်လို႕ အခုအေနအထားလည္း ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာဘဲေလ..
သူမ်ားေတြလိုပါဘဲ..ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္သန္းလုိ႕ေတာ့ ရေနသားဘဲ..မဆိုးပါဘူးေလလို႕
ကိုယ့္ဘာသာကို မခ်ိျပံဳးေလး ျပံဳး  ...ျပန္အားေပးရတယ္..
အဲဒီေတာ့မွ မခ်ိသြားျဖဲ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာသေဘာေပါက္သြားသည္။

တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ ေငြ ..အသက္အရြယ္..အခ်ိန္ကာလ ...ဒီသံုးခုက မ်ဥ္းျပိဳင္လိုဘဲ...
တခုနဲ႕တခုက ျပိဳင္ျပီးတာထြက္လာတာ..အဲဒီေတာ့ ပန္းတိုင္ကိုလည္း သံုးခုစလံုး ျပိဳင္ျပီး
ေရာက္လာမွာ ။ ေငြကအရင္ေရာက္ျပီး အသက္အရြယ္နဲ႕ အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးေနာက္ခ်န္ျပီး ေနခဲ့မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး.။
ေငြရွာရင္းနဲ႕ အသက္ေတြႀကီးအခ်ိန္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းတိုက္စားလာမွာ... ။

လြဲလြဲေလး ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ က်မလိုအေနအထားနဲ႕ စာရင္ ေသခ်ာတြက္ခ်က္ထားတဲ့ စီစဥ္မႈ႕တခုနဲ႕
ျဖတ္သန္းလာနိုင္တာပိုေကာင္းပါတယ္။လြဲတယ္ဆိုတာ ..ရည္းစားနဲ႕လြဲရင္လည္း မေကာင္းဘူး..။
ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြလြဲရင္လည္း မေကာင္းဘူး ။ သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ခ်ိန္းထားျပီးလြဲရင္ေတာင္ မေကာင္းဘူး ။
အလြဲဆိုတာဘယ္အလြဲမွ မေကာင္းဘူး ။က်မကေတာ့ ဆႏၵေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလြဲခဲ့တယ္ ။
အဲဒီေတာ့  လူငယ္ေတြ ကိုက်မလို မလြဲေစခ်င္ဘူး .. ... ။
က်မကေတာ့ ဒီအလြဲေလးအတိုင္းကိုဘဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးဖို႕ ႀကိဳးစား ေနဆဲပါ ။။။

ပစ္ပစ္
Am  1:31
13.11.2015

11 October 2015

Tonight ... feeling ...

Posted by blackroze at Sunday, October 11, 2015 0 comments
က ်မ စာမေရးျဖစ္တာၾကာျပီ ။ လနဲ႕ေတာင္ခ်ီ ျပီထင္ပါသည္ ။
ဒီၾကားထဲ ဘယ္မွလည္း သြားသြားလာလာ မရွိ..ဘာမွလည္း လႈပ္လႈပ္၇ွား ရွားမလုပ္ျဖစ္ ..
အလုပ္နဲ႕ အိမ္ကလြဲျပီး ဘယ္မွလည္းမေရာက္ျဖစ္  ။
ပိုဆိုးတာက ကြန္ျပဴ တာ ေဇာ္ဂ ်ီေဖာင့္ လြဲေနတဲ့ ကိစၥကလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္လုပ္လည္း
အဆင္မေျပ ။   ် ေတြ ရိုက္ရင္ တလြဲေတြျဖစ္ ... က ် ကိုရိုက္ရင္ space bar ျခားျပီး ရိုက္မွ အဆင္ေျပသည္
က ရိုက္ျပီးတာနဲ႕  ်ရုိက္လုိက္ရင္ က ် မျဖစ္ေတာ့ဘဲ က အထဲကို  ် က ေရာက္သြားျပီ ဂ်ာ ဆိုျပီး ျဖစ္ေနေတာ့ သည္ ။ space ျခားျပီးရိုက္ေတာ့ ရိုက္တုန္းက အဆင္ေျပေပမဲ့ တင္လိုက္ျပီးလို႕ ျပန္ဖတ္ရင္ ကၾကီး ေဘးနားမွာ   ် က ကပ္မေနဘဲ စာတလံုးစာ ျခားေနျပန္ေရာ ။
စိတ္ပ်က္စရာ ။။။။

ေနာင္ေရး ေရွ႕ေရး ေတြးေတာ ထားသမွ ် ကလည္း တကယ္လုပ္ခါနီးလာေလ အဆင္မေျပေလ ။
ကိုယ္ကဘဲ ညံလြန္းခဲ့တာလား  ..ကံကိုကဘဲမေကာင္းလြန္းတာလား ..ဘုရားသာလွၽင္ေသခ ်ာသိမည္ထင္သည္ ။

အဆင္မေျပမႈ႕မ ်ား ႀကံဳ လာေလ.. ဘုရားတရားကိုသာ ပိုျပီးအာရံုသြင္းျဖစ္ေလ... ဘုရားအဆံုးအမ တခ ်ိဳ ႕ကို နားေထာင္ျဖစ္သည္ ... တရားေတာ္ေတာ္ မ ်ားမ ်ား ကို      နားေထာင္ျဖစ္သြားသည္ ။
စိတ္ကုိလည္း အတတ္နိုင္ဆံုး  ထားတတ္ေအာင္ႀကိဳး စားခဲ့သည္  ။
ကံ ..ကံ  ၏ အက ်ိဳ းတရား ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာသမွၽ ေသာ အ၇ာမ ်ားကို ေရွာင္လြဲလို႕ မရနိုင္ေပမဲ့
ရင္ဆိုင္နိုင္ေအာင္ေတာ့ ျပင္ဆင္ထားခဲ့နိုင္ျပီလို႕ ထင္မိပါသည္ ။

ဒီညအတြက္ကေတာ့ ေရးစရာ မ ်ား မ်ားစားစား မရွိေပမဲ့လည္း ဘေလာ့ေလး ဖုန္ခါသည့္ အေနျဖင့္
အိပ္ခါနီး  မွတ္တမ္းေလးသေဘာေရးလုိက္ပါသည္  ။

အဆင္ေျပျခင္း မ်ားကိုသာ          လူသားတိုင္းပိုင္ဆိုင္နိုင္ပါေစ ... ။။။

ပစ္ပစ္
Am 1:50
11.10.2015
 

08 September 2015

ဖိနပ္ေလးတရံ

Posted by blackroze at Tuesday, September 08, 2015 3 comments
က ်ေနာ ္က ဖိနပ္ေလးတရံ ဆိုပါေတာ႔ ဗ ်ာ  ။

ဖိနပ္ဆိုတဲ့ အတိုင္း ေျခမွာ စီးၾကတာ ဆိုေတာ႕ က ်ေနာ္က အျမဲတမ္း အနင္းခံ ပစၥညး္တခုပါ ။
ေန႕စဥ္ အသံုးျပဳ ခံရတဲ့ပစၥည္းတခုဆိုေတာ႕ အျမဲတမ္း သစ္လြင္ေနတာဘယ္ရွိမလည္းဗ ်ာ ။

ၾကာေတာ့ လည္းေဟာင္းႏြမ္းလာတာဘဲေပါ့  ။  ဖိနပ္ဆိုတာကလည္း ေဟာင္းလာရင္ လြင့္ျပစ္ဖို႕ဘဲ ရွိေတာ႕တာေလ ။အသစ္စက္စက္ ဘဝမွာေတာ႔ အသံုးေတာ္ခံေပါ ့ ။ေဟာင္းႏြမ္းလာရင္ေတာ႔  အစြန္႕ျပစ္
ခံရတာေပါ့ ။

က ်ေနာ ္ကိုဆိုင္ကေန သခင္က ဝယ္လာခဲ့တုန္းက က ်ေနာ ္က သိပ္လွ သိပ္သစ္လြင္ေနတဲ့ကာလေပါ့ ။ က ်ေနာ ္႔သခင္စီမွာ က ်ေနာ္ အခ ်ိန္ၾကာၾကာေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။ သခင္ကစည္းကမ္းရွိတာလည္းပါတာေပါ့ ။


သခင္နဲ႕ အတူတူ အလုပ္အတူတူ သြားခဲ့ဖူးတယ္ ။ခရီးလည္းအတူတူ သြားခဲ့ဖူးတယ္..။ေနရာ မ ်ိဳး စံုေျခရာ ျခင္းထပ္ေအာင္ သြားခဲ႔ဖူးတယ္ ။

ဒါေပမဲ့လည္း
ေႏြ..မိုး... ေဆာင္း...ဒီရာသီ ေတြ ျဖတ္သန္းျပီးတဲ့အ ခ ်ိန္မွာေတာ႔  က ်ေနာ္ လည္းဇရာရဲ႕ သေဘာတရား အရ အိုးမင္းေဟာင္းႏြမ္းလာေတာ့တာေပါ့ ။
တေန႕မွာေတာ့ က ်ေနာ္ရဲ႕ သခင္ဟာ က ်ေနာ္လို အမ ်ိဳးအစားတူ ဖိနပ္ေလး တရံကို ဝယ္လာခဲ့တယ္ ။
သူကအသစ္ က ်ေနာ္ ကအေဟာင္း ဆိုပါေတာ့ ။က ်ေနာ္ လည္း အသစ္ဘဝကေန ေဟာင္းလာခဲ့တာဘဲေလ။။
တေန႕မွာေတာ့ က ်ေနာ္ ဘယ္ကို သြားရမလည္းဆိုတာ ႀကိဳ သိျပီးသားပါ ။

သခင္ဟာ က ်ေနာ္ ကို အသံုးမျပဳ ေတာ့ တာကလြဲလို႕ က ်ေနာ ့္ကို ေလွကား အဆင့္ေလးတခုမွာ
ေနရာေပးထားဆဲပါ ။ဒီေနရာဟာ က ်ေနာ္ အတြက္အျမဲတမ္း ဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း က ်ေနာ္ အလိုလို သိေနခဲ့ပါ သည္။

ဒါေပမဲ့လည္း  ေနခြင့္ေပးသေလာက္ေလးေတာ့ ေနလို႕ရခဲ့ပါ သည္။
မိုးေတြရြာေနတဲ့ တေန႕မွာ သခင္က က ်ေနာ္ကို တျခားေသာ အသံုးမလိုေတာ့တဲ့အရာေတြ နဲ႕ အတူ
အိတ္တခုထဲ ထည့္ ထားခဲ့သည္ ။ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ အိတ္ကေလးထဲ က ်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိသည ္။ေသခ ်ာ ျပီေပါ့ ။က ်ေနာ ္သခင့္ကို နႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ။
က ်ေနာ ္လိုအမ ်ိဳ းတူ တျခားေသာ ဖိနပ္ေလးေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့ ဗ ်ာ ။

ေန႕လည္ဘက္ မွာေတာ့အမႈိုက္ကားနဲ႕အတူ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြ သိမ္းတဲ့ ကားလာတဲ့အခါမွာ က ်ေနာ္ ကို ထည့္ထားတဲ့ကြ ်တ္ကြ ်တ္အိတ္ေလး ကို ယူျပီး အဲဒီကားေပၚက လူႀကီးကိုလွမ္းေပး လုိက္ပါတယ္။
အိတ္ကေလးလွမ္းေပးျပီးေတာ့ သခင္က ခ ်က္ခ ်င္း လွည့္ထြက္မသြားပါဘူး..
က ်ေနာ ္႔ကို ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္ေနပါတယ္ ။
က ်ေနာ ္လည္း သိလုိက္ပါတယ္  ..က ်ေနာ ့္သခင္လည္း က ်ေနာ ့္လိုဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ။

 " သခင္ရာ..စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ ..က ်ေနာ ္နားလည္ပါတယ္ ။ ဖိနပ္တရံျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္မလည္းဆိုတာ ႀကိဳသိျပီးသားပါ ဗ ်ာ ။က ်ေနာ ့္အတြက္ မခံစားပါနဲ႕ ။
က ်ေနာ ္ ဟာ ဖိနပ္လို႕ ျဖစ္တည္လာကထဲက အဆံုးသတ္ဘယ္လိုလာမယ္ဆိုတာ အေပၚ
ရင္ဆိုင္ဖို႕ သတၱိေမြးထားျပီးသားပါ။ခံနိုင္ရည္ရွိျပီးသားပါ ။က ်ေနာ္တို႕ ဖိနပ္ေတြနဲ႕ စြန္႕ျပစ္ ျခင္းဆိုတာ
တိုက္ရိုက္အခ ်ိဳ းက ်ေနတဲ့ ညီမႇ ်ျခင္းတခုပါဘဲ ဗ ်ာ ။ "

မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြက ်ေနဆဲ ..အမႈိက္ကားကလည္း တီးလံုးသံေလး တညံညံနဲ႕ ..
မိုးဖြဲေလးထဲရပ္ျပီး အမႈိက္ကား ထြက္လာရာ စီ ၾကည့္ေနတဲ့ က ်ေနာ ့္သခင္ ....
က ်ေနာ ္အက ်ယ္ႀကီးေအာ္ျပီး နႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ ။သခင္ၾကားမွာပါေနာ္... ။

 " သခင္ေရ. က ်ေနာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္..နႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ဗ ်ာ ။ "

ပစ္ပစ္
Am 2:55
8.9.2015

(က ်မ စီးေနတဲ့ ဖိနပ္အမည္းေလးဟာ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွပါျပီ .ေနာက္ထပ္ဖိနပ္အသစ္ေလး
ေျပာင္းစီးေနေပမဲ့လည္း စီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဖိနပ္အေဟာင္းေလးကို ခ ်က္ခ ်င္းမလြင့္ျပစ္ရက္ပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့လည္း အျမဲတမ္းသိမ္းထားဖို႕ ဆိုတာမျဖစ္နိုင္တဲ့ အတြက္ က ်မ လြင့္ျပစ္ခဲ့ရတယ္။
ကိုယ္နဲ႕အတူအႀကာႀကီးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ပစၥည္းတခု ျဖစ္တာမို႕ စိတ္ထဲလည္း တမ ်ိဳး ခံစားမိပါတယ္ ။
အဲတာနဲ႕ဘဲ စာတပုဒ္ စီျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ )

18 July 2015

ဂစ္တာေလးတလက္အေၾကာင္း

Posted by blackroze at Saturday, July 18, 2015 3 comments

ဂစ္တာေလးတလက္အေၾကာင္းေျပာျပပါရေစ...


ကၽမ ငယ္ငယ္တုန္းက ေကၽာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ေတာက အဘြားအိမ္မွာ အေမက သြားသြားထားေနၾကပါ .။ အိမ္မွာ ညီအမနွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လြနး္လို႕ပါ ..အရုပ္လုတယ္..မုန္႕လုတယ္..ဖိနပ္လုတယ္..အကၽီလုတယ္.. လုစရာပစၥည္းအသစ္မရွိရင္ အိမ္မွာေမြးထားတဲ႕ေၾကာင္ကို လုပါတယ္.. အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ဘဲထင္ပါတယ္..ေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ ေတြက ခဏခဏ အိမ္ကေနထြက္ေျပးပါတယ္.. ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ေကၽာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ပီဆို အေမက မဲနႈိက္ပါတယ္..ေတာကို ပို႕ဖို႕ပါ ။ အစပိုင္းကေတာ့ ေကၽာင္းပိတ္ျပီ ဆိုတာနဲ႕ ညီအမနွစ္ေယာက္လံုး အထုပ္ျပင္ နယ္ကေန အမတေယာက္ေလာက္ရန္ကုန္တက္လာျပီး  ကၽမတို႕ညီအမကို လာေခၚပါတယ္..အေမက အဘြားတို႕ကို ကန္ေတာ့တဲ့ ပစၥည္း ..လက္ေဆာင္ေတြနဲ႕ အတူ ကၽမနဲ႕ ညီမေလးကို တခါထဲထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။ ေကၽာင္းဖြင့္ခါနီးေရာက္ရင္ အေမ က ေတာ ကို လိုက္လာေခၚပါတယ္  ကၽမတို႕ညီအမ ကအေမနဲ႕ ျပန္လိုုက္လာေပါ ့ ။

အစပိုင္းတနွစ္ေလာက္က ျပသနာ မရွိေပမဲ့ ေနာက္နွစ္ေတြမွာေတာ့ ေတာက အဘြားက အေမရဲ႕ရင္နွစ္သည္းခၽာ သမီးရတနာေလးေတြျဖစ္တဲ့
ကၽမတို႕ ညီအမ နွစ္ေယာက္ကိုလည္း ပူးတြဲဲျပီး လက္မခံေတာ့ပါဘူး..။
တေယာက္ခၽင္းစီဘဲပို႕ပါလို႕ အေၾကာင္းၾကားစာပို႕လာပါတယ္ ။
အဲကထဲကစျပီးေတာ့ အေမက ေကၽာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႕
မဲနႈိုက္တဲ့စနစ္ကို စကၽင့္သံုးပါတယ္..မဲကနွစ္လိပ္ထဲပါ အရင္ နဲ႕ေနာက္ ..
အရင္ ဆိုတာကို နႈိက္မိတဲ့သူက ေတာကို အရင္သြားရမယ္..တလ ေနရမယ္..
တလျပည့္ရင္ ေနာက္တေယာက္ကို လာပို႔မယ္.. အရင္ေရာက္ေနတဲ့တေယာက္ကို ျပန္ေခၚသြားမယ္..အဲလုိအစီအစဥ္နဲ႕ပါ ။
အဲေလာက္ဆို ကၽမတို႕ညီအမ အေၾကာင္း သိေလာက္ျပီ ထင္ပါတယ္။
ေျပာခၽင္တာက ေကၽာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေတာသြားေနရတယ္ဆိုတာပါ ။

ေတာဆိုေတာ့လည္း ဘာရွိမွာလည္း ...ေတာသဘာဝ လြတ္လပ္ေအးေဆး
ကစားလို႕ရေပမဲ့ ျမိဳ႕ လိုေတာ့  TV တို႕ ရုပ္ရွင္တို႕ မရွိဘူးေလ.. တခါတေလ ပၽင္းလာရင္ အိမ္ကအကိုေတြတီးတဲ့ ဂစ္တာကို ယူယူ ကလိရာကေန ကၽမ ဂစ္တာ နည္းနည္းပါးပါးတီးတတ္လာတယ္..သူတို႕ျပေပးထားတဲ့ လက္ကြက္ေလး နွစ္ခုသံုးခုေလာက္ေပါ့ ..အဲဒီတုန္းကစည္သူလြင္ရဲ႕
အခၽစ္ေရ ကိုယ္ေၾကာင့္ ...ဆိုတာ သိပ္ေခတ္စားေပါ့ ...
အဲလက္စ္ ရဲ႕ မ ..မခၽစ္လို႕ မျဖစ္..တို႕ ဘာတို႕ေပါ့ ...အကိုေတြစီကေန
မေတာက္တေခါက္ တတ္လာတာကေန .ကၽမစိတ္ထဲ ဂစ္တာကို
ေသခၽာတီးတတ္ခၽင္လာတယ္..အကိုဆိုတာမၽိဳးကလည္း သူတို႕ ရည္းစား
ေတြကိုသာ စိတ္ရွည္ၾကေပမဲ့ ညီမေတြကို ဆိုရင္ ေအာ္လား ေငါက္လားနဲ႕
စိတ္ရွည္ၾကတာမဟုတ္ေတာ့ ..
ကၽမလည္း လက္ကြက္ေလး C  Am D  အဲဒီ သံုးခုေလာက္ကေနကို မတက္ေတာ့ပါဘူး ..။

ဂစ္တာတီးသင္တန္းေတြ ဘာေတြတက္ဖို႕ဆိုတာကလည္း အလယ္တန္းေကၽာင္းသူ အေနအထားေလာက္နဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္နိုင္မွာလည္း ..အဲလိုနဲ႕ ျဖတ္သန္းလာလိုက္တာ..ကၽမ ဆယ္တန္းေရာက္တယ္..ဆယ္တန္း ေအာင္တယ္.. အဲအခ်ႎန္မွာ..ကၽမငယ္ကထဲက စိတ္ထဲမွာေတးထားတဲ့ အရာတခုကို
အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္..

အဲတာကေတာ့ ဂစ္တာ သင္ဖို႕ သင္တန္းေတြ လိုက္စံုစမ္းတာပါဘဲ...
ကၽမက ဂစ္တာသင္တန္းတက္မယ္လို႔ေ့ျပာေတာ့အိမ္က ဆူတာေပါ့ ..ဘာေရာဂါထတာလည္း တျခားသင္တန္းတက္ပါလား..ဒီဂစ္တာတေဒါင္ေဒါင္နဲ႕ ဘာလုပ္မွာလည္း..ေနာက္ျပီး ဂစ္တာ သင္တန္းဆိုကထဲက ေယာက္ကၽားေလးတရုနး္ရုန္းနဲ႕ေနမွာ..
Noooo ဆိုျပီး လံုးဝလက္မခံပါဘူး..ကၽမကလည္း အရမ္းသင္ခၽင္တယ္..
အိမ္ကလည္း သင္တန္းတက္ဖို႕ပိုက္ဆံ မေပးပါဘူး..။

အဲဒီမွာကၽမ သတၱိရွိစြာနဲ႕ စြန္႕စားခဲ့တယ္..ကၽမ ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးနဲ႕ ကၽမ ဘာသာတက္မယ္ ဆိုျပီး ...ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သင္တန္းေၾကး ေပးခဲ့တယ္..
ကၽမ သင္ခဲ့တဲ့ေနရာက ဗိုလ္ေအာင္ေကၽာင္လမ္း    အလယ္ဘေလာက္ နားေလးမွာ..ဗလီ တလံုးရွိတယ္..ဗလီေဘးက အိမ္ သံုးထပ္မွာ ..
ဆရာေအာင္ကိုကို ..စီမွာပါ  ။သင္တန္းေၾကးကတလ 700 ပါ ...။
ကၽမရတဲ့မုန္႕ဖိုးကတလံုးေနမွ 1500 .. သင္တန္းေၾကးေပးျပီးရင္ 800 ကၽန္တယ္..
ဒါေပမဲ့ 800 ကို သံုးလို႕ မရပါဘူး ... ဂစ္တာဆိုတာမၽိဳးက တီးေနမွ တတ္မွာေလ..
အဲဒီေတာ့ဂစ္တာဝယ္ရမယ္..ဂစ္တာက ေဟာ္လို ကို 3000 ေလာက္ေပးရတယ္ ..ဂစ္တာဝယ္ဖို႕ ပိုက္ဆံစုရပါတယ္.. ။

ကၽမ တို႕မိသားစုက အခၽမ္းသာႀကီးမဟုတ္ပါဘူး.. လိုခၽင္တာကို အလိုက္တသိဝယ္ေပးမဲ့ ေဆြမၽိဳး သားခၽင္းလည္း မရွိပါဘူး.. အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ေလွ ်ာက္ဖို႕ လမ္းကိုယ့္ဘာသာ အစအဆံုးေဖာက္ခဲ့ရပါတယ္..
တလကို သင္တန္းေၾကးဖယ္ပီးရင္ 800 ကၽန္တယ္..800 မွာ ဂစ္တာဝယ္ဖို႕ တလ 500  စုထားလိုက္တယ္ ကၽန္တဲ့ 300 နဲ႕ တလလံုးျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္..
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽမ ဂစ္တာေလးတလက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္.. ။
ဂစ္တာေလး ဝယ္လာခဲ့တဲ့ေန႕ရဲ႕ ရက္စြဲေလးကို ဂစ္တာေလးရဲ႕ ေနာက္ေကၽာဘက္ေလးမွာ ေထာက္ခၽြန္ေလးနဲ႕ထြင္းခဲ့တယ္ ။
ဂစ္တာေလးအိမ္ေရာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ကၽမရဲ႕ ခၽစ္လွစြာေသာ ညီမနဲ႕ ဂစ္တာလုပြဲလည္း ဆင္ႏြဲလိုက္ရပါေသးတယ္..ေနာက္ဆံုးမွာ ..ဒါငါ့မုန္႕ဖိုးနဲ႕ငါဘာငါစုျပီးဝယ္တာ နင္လာမကိုင္နဲ႕ နင္မုန္႕ဖိုးနဲ႕ နင္စုဝယ္တဲ့
ပစၥည္းေတြလည္း ငါမကိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႕ အဆင္ေျပသြားပါတယ္ ။

ဂစ္တာသင္တာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ လက္ထိပ္ေတြ နာ အသားမာေတြတက္နဲ႕ အစပိုင္းကေတာ့ လက္ေတာ္ေတာ္နာတာ...
ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း ေနသားကၽသြားတာေပါ့ ။
ဂစ္တာနဲ႔ပတ္သက္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မၽားမၽားလည္း သိမွာပါ ။
အခုေခတ္မွာ ေယာက္ကၽားေလးေတြအျပင္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္ မၽားမၽားလည္းဂစ္တာတီးတတ္ၾကမွာပါ ။ဂစ္တာ သင္ေတာ့ ဆရာက ကၽမတို႕ကို ႀကိဳ း ညိႈတာ နားေထာင္ ခိုင္းတယ္..ဂစ္တာႀကိဳဳ း ကိုယ့္ဘာသာ
ကိုယ္ ညိႈ႕တတ္ေအာင္ေပါ့ ..ဂစ္တာကတီးရင္းနဲ႕ ခတ္ပါမၽားေတာ့ ႀကိဳးေတြက
ေလၽာ့လာတတ္တယ္..အဲတာကို အသံျပန္နားေထာင္ျပီး ႀကိဳး အတင္းအေလၽာ့
လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ သေဘာပါ ..

ဆရာေျပာတဲ့ အသံနားေထာင္ပံု
နားေထာင္နည္း ကၽမ လံုးဝမတတ္ပါဘူး.. ဆရာေျပာတဲ့သေဘာတရားကို တျခားသူေတြက နားလည္ျပီး အသံမညီ..ညီေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး ညိႈ႕တတ္ေနျပီ ။ကၽမက အဲအထိကိုမတတ္ေသးဘူး..။သင္တန္းမွာ ကၽမ တီးမဲ့ဂစ္တာ အသံေၾကာင္ရင္ တျခားသူက ယူညိႈ ႔ေပးရတယ္..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာက ကၽမ တီးမဲ့ ဂစ္တာကို 1ႀကိ ဳး ေနရာကို 0 ႀကိ ဳး
ေျပာင္းထည့္ၾကည့္တယ္..အဲေတာ့မွ ကၽမနားထဲ အသံ ေၾကာင္ေနတဲ့ ေနရာကို နည္းနည္း ညိႈ႕တတ္လာတယ္..
ဆရာကို ကၽမ ေမးဖူးတယ္..1ႀကိဳး သံနဲ႕ 0ႀကိဳး သံကြာလို႕လားဆိုေတာ့ဆရာကေတာ့ ႀကိဳးကေတာ့ မကြာပါဘူး..
သမီးနားက ကြာေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့ ...အဲကထဲက ကၽမ ဂစ္တာမွာ 1ႀကိဳး မသံုးဘူး 0 ႀကိဳး ဘဲ ထည့္ထားတယ္..။

ဂစ္တာ ရရျခင္းကေတာ့ တခၽိန္လံုး ဂစ္တာ တပိုက္ပိုက္နဲ႕ေပါ့ ..
ညဘက္ေတြဆို စာသားေရာ ေကာ႕ဒ္ေရာ အလြတ္ရတဲ့ သီခၽငး္ေတြ ညည္းရင္းနဲ႕ ညေတြေတာ္ေတာ္မၽားမၽား ကိုသီခၽင္းေတြနဲ႕ စီျခယ္ခဲ့ဖူးတယ္..
ေနာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ တက္ ဘဝဆိုတာကို လက္ေတြ႕ကၽကၽ
ရင္ဆိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽမ နိုင္ငံျခားထြက္ဖို႕ျဖစ္လာတယ္..။
ကၽမ ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႕ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစား ခဲ့တဲ့ ဂစ္တာေလးကို ကၽမ ခြဲခြာဖို႕
ျဖစ္လာခဲ့တယ္ ။

ကၽမစီက ဂစ္တာေပးခဲ့ပါလို႕ ေတာင္းတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္ ။ဒါေပမဲ့ ကၽမ မေပးဘူလို႕ဘဲ အျပတ္ျငင္းခဲ့တယ္..ဟုတ္တယ္ေလ..ကၽမ ဒီဂစ္တာေလးတလက္ကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့ရလည္း
ကၽမ ကိုယ္တိုင္သာ အသိဆံုးပါ ။ဘယ္သူလက္ထဲကိုမွ အလြယ္တကူ မထည့္ခဲ့ ေပးနိုင္ဘူး ။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ကၽမရဲ႕ ဂစ္တာေလးကို ကၽမအခန္းထဲမွာဘဲ ခ်န္ထားခဲ့လိုက္တယ္  ။ကၽမ ျပန္လာတဲ့ အခါ ကၽမ ဘာသာျပန္တီးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္စိတ္ကေလးနဲ႕ေပါ့ ။

ဒါေပမဲ့ ကၽမေငြေနာက္တစိုက္မတ္မတ္ လိုက္ရင္းနဲ႕ သူ႕ကို ေမ့သြားခဲ့တယ္..
ကၽမ သူ႕ကို ျပန္သြားမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး..အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီးေနျပီးကာမွ ကၽမအိမ္ျပန္သြားတဲ့ အေခါက္မွာ
သူက ကၽမကိုစိတ္နာသြားခဲ့ျပီ .. ကၽမရဲ႕ ဂစ္တာေလးကဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ႕
ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနလိုက္တာ..ကၽမ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မမွတ္မိခၽင္ေတာ့ဘူး..။

သူ႕ကို နံရံမွာေထာင္ထားရင္းနဲ႕ ကၽမေသခၽာၾကည့္မိတယ္..သူကလည္း ကၽမကို ျပန္ၾကည့္ေနသလို ကၽမခံစားေနရတယ္.. ဟုတ္တယ္ေလ..ဟုိးးးးအရင္တုန္းကဆို သူက ကၽမနဲ႕ ညေပါင္းမၽားစြာ သီခၽင္းေတြအတူဆိုညည္းခဲ့ဖူးတာဘဲ..ကၽမ စိတ္ကို သူနားလည္မွာပါ ။
ကၽမ ကို သူက နာနာကၽည္းကၽည္းအျပစ္တင္ေနသလို ကၽမ ခံစားမိေနတယ္..
ကၽမ ရဲ႕ အတၱေတြေၾကာင့္ သူဟာ လူသူမရွိတဲ့  အခန္းေလးထဲ နွစ္ေတြ အၾကာႀကီးေနခဲ့ရတယ္.. မီးေရာင္မရွိတဲ့ ေမွာင္နဲ႕မည္းမည္း အခန္းေလးထဲ
သူတေယာက္ထဲ
ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္နဲ႕ ေနခဲ့ရတယ္..သီခၽင္းသံေတြနဲ႕ဆိုညည္းခြင့္မရတဲ့ ေနရာ တခုမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း နဲ႕အထီးကၽန္ဆန္စြာ နွစ္ေတြ အၾကာႀကီးေနခဲ့ရတယ္ ။ကၽမ သူ႕ကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႕ ကၽမ ရဲ႕ အတၱ ေတြကို
ကၽမ တျဖည္းျဖည္း ျမင္ေယာင္လာတယ္..။

ကၽမ စိတ္ထဲ ကၽမ ကိုျပန္ေတြ႕လိုက္ရတဲ႕ ဂစ္တာေလးဟာငိုေၾကြးေနသလို ပါဘဲ ။
ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ႕ဂစ္တာေလးေထာင္ထားျပီးတေမ့တေမာၾကည့္ေနတဲ့
ကၽမ ကို ကၽမနဲ႕ ဘယ္ပစၥည္းမဆို လုေနၾက ညီမ က
" နင္က စိတ္ပုတ္တာေလ..နင့္ပစၥည္းဆို သူမၽားကို ေပးမကိုင္ခၽင္ဘူး ..အခုေနခါ နင့္ဂစ္တာငါ့ ကို အလကား ေပးတာေတာင္ မယူဘူး..လႊင့္ျပစ္လုိက္ပါေတာ့ဟာ.." ဆိုျပီးနွာေခါင္းရႈံ႕ ျပီးေျပာပါတယ္...၊။

ကၽမ က စိတ္ပုတ္တာမဟုတ္ပါဘူး..ကၽမ ဒီဂစ္တာေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားခဲ့ရလည္းဆိုတာ ကၽမ ကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုးပါ .
ကၽမအလြယ္တကူမရခဲ့တဲ့ ပစၥည္းတခုကို သူမၽားလက္ထဲ အလြယ္တကူ
မထည့္ေပးခၽင္တဲ့ သေဘာနဲ႕ပါ ။ အဲတာဟာ ကၽမရဲ႕ အတၱလား...အတၱ ႀကီးသြားတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽမ သူ႕ကို တန္ဖိုးထားလြန္းလို႕ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖဴေရာင္ အတၱ ဘဲေနမွာပါ ။ပ်က္စီးေစခၽင္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ထားခဲ့တဲ့ အတၱ မဟုတ္ရပါဘူး ..။ဒါေပမဲ့ ကၽမရဲ႕ တန္ဖိုးထားလြန္းတဲ႕  အတၱ တရားေၾကာင့္ သူ ပၽက္စီးသြားခဲ့ရတယ္..။

အခုေတာ့ ကၽမ မထင္ထားခဲ့မိတဲ့ အတၱ ေၾကာင့္ ကၽမရဲ႕ ဂစ္တာေလးဟာေသဆံုးသြားသလိုပါဘဲ ။စိတ္ထဲကေန ထပ္ခါထပ္ခါ ေတာင္းပန္မိတယ္.. ကၽမ ရဲ႕ အတၱဆန္ခဲ့ မႈ႕ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႕ ။အခုခၽိန္ ဆို ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ဂစ္တာေလးတလက္ဟာ
ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းတခုထဲမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေလး ရွိေနပါလိမ့္မယ္..တခၽိန္တုန္းက သံစဥ္ေတြ နဲ႕ေတာက္ပခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ ဘယ္ေရာက္ သြားလည္းလို႕ စဥ္းစားေနပါလိမ့္မယ္...။။။။။။။။။



ပစ္ပစ္
18.7.2015
Am 4:06


(လူတိုင္းမွာ ကၽမလို အျဖစ္အပၽက္ေလးေတြရွိမယ္ထင္ပါတယ္ ။သက္မဲ႕
ပစၥည္းနဲ႕ပတ္သက္တာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ရွိ လူသားနဲ႕ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့ ..အမွတ္ရေနမဲ့ ခံစားခၽက္ေလးတခုေလာက္ ေတာ့ ရွိေနမွာပါ )

23 June 2015

ေဝဖန္ျခင္းစကားလံုးမ ်ား

Posted by blackroze at Tuesday, June 23, 2015 1 comments
ေလာကတြင္ က ်မျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အေနအထားတေလွ ်ာက္မွာ လူသံုးမ ်ိဳး ခြဲျခားခဲ့ဖူးသည္ ။ အေကာင္းျမင္သမား
ဘယ္အရာကိစၥ ကို   မဆို မွ ်တေသာစိတ္ထား အျမင္နဲ႕ ၾကည့္ေပးတတ္သူ ။
အဆိုးျမင္သမား
ဘယ္ကိစၥမဆို အဆိုးျမင္ဝါဒျဖင့္သာၾကည့္တတ္ေျပာတတ္သူ ။
ေဝဖန္ေရးသမား
ေဝဖန္ေရးသမားထဲမွာေတာင္မွ နွစ္မ ်ိဳး နွစ္စား ခြဲရမယ္ထင္တယ္ ။တမ ်ိဳးကေတာ့ ေတြ႕တာ ျမင္တာကို
ေဝဖန္တတ္တဲ႔သူ သူျမင္တဲ့ ရႈ ႕ေထာင့္ကေန ေဝဖန္တတ္တာမ ်ိဳးေပါ႕ ...ေနာက္တမ ်ိဳးကေတာ့
သူတို႕စိတ္နဲ႕ နႈိုင္းျပီး လိုက္ေဝဖန္တတ္တဲ့သူ ..။

က ်မေျပာ ခ ်င္တာက သူတို႕စိတ္နဲ႕နႈိင္းျပီး ေဝဖန္တတ္တဲ့သူမ ်ားကိုပါ ။ လူခ ်င္းမတူပါဘူး..
အသက္ရႈ ခ ်င္းလည္းကြဲပါလိမ့္မယ္..ေကာ ္ဖီႀကိဳက္တဲ့သူ ရွိသလို မႀကိဳက္တဲ႕သူလည္းရွိပါတယ္ ။
လူတေယာက္နဲ႕တေယာက္ ဖြဲ႕စည္းပံု မတူသေရြ႕ ခံစားအသက္ရွင္ပံုလည္း မတူပါဘူး ။
အဓိကေတာ့ ကုိယ္ဟာ သူမဟုတ္တဲ႕အတြက္ သူ႕လိုခံစားခ ်က္မရွိနိုင္ပါဘူး ..
အဲတာကို ကိုယ္စိတ္နဲ႕ လိုက္ညိႈ႕ ျပီးေဝဖန္ေနမယ္ဆိုရင္ ..

 ဒီ ဆက္ဆံေရး ကဘယ္လိုလုပ္အဆင္ေျပနိုင္ေတာ႔မလည္း ။

လူဆိုတာ အတၱစြဲ ရွိတတ္ၾကတဲ့ အမ်ိဳးပါ ၊ ပုထုဇဥ္မွန္ရင္   အတၱ ဆိုတာနဲ႕မကင္းၾကပါဘူး ။
ေဝဖန္ေရးဆိုတာကေတာ့ မရွိမေကာင္းရွိမေကာင္းလုိ႕ ေျပာရင္လည္းရပါတယ္ ။ အတၱကင္းတဲ့
ေဝဖန္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ဖို႕လိုတာေပါ့ေနာ္  ၊ငါနဲ႕မတည့္လို႕ကေတာ့ တြယ္ခံရျပီသာမွတ္ဆိုတဲ့
စိတ္ထားနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ဒါ ေဝဖန္မႈ႕မဟုတ္ေတာ့ဘူး..တိုက္ခိုက္မႈ႕ ျဖစ္သြားပီ...။

ကိုယ္လုပ္တဲ့အေၾကာင္းကိစၥ တခုက အေကာင္းလားအဆိုးလားဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ထက္ေဘးလူက
ပိုသိတယ္  ပိုျမင္နိုင္တယ္ ၊ဒါေၾကာင့္ အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆိုးကို ေထာက္ျပ ေပးတဲ့ေဝဖန္မႈ႕ဆိုတာ
ရွိကိုရွိရမယ္ ။လိုလည္းလိုအပ္တယ္ ။ တခုဘဲ သမာသမတ္က်တဲ့ေဝဖန္ေထာက္ျပမႈ႕ တခုျဖစ္ဖို႕ပါဘဲ။
ကိုယ့္အျမင္နဲ႕ မတူတိုင္း ပုတ္ခတ္တာမ်ိဳး ...ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို မျဖစ္တဲ့အခါ ေထာက္ျပသလိုလိုနဲ႕
အသံုးမက်ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း တေလာကလံုးကကို  လိုက္ေျပာတတ္တာမ်ိဳး ငါ့မဟုတ္   ငါ့အဖြဲ႕စည္း
မဟုတ္တဲ့ အတြက္ မေကာင္းဘူးဆိုတာႀကီးဘဲ တြင္တြင္ေျပာတာမ်ိဳး...ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြကို ေဝဖန္တာလို႕
သတ္မွတ္လို႔မရေတာ့ဘူး ... ဒါဟာေအာက္က်တဲ့ အက်င့္စရိုက္ ကို ေဖာ္ျပတဲ့ လုပ္ရပ္...
က်မေတာ့အဲလို ဘဲသတ္မွတ္တယ္ ။

တခ်ိဳ႕က ကိုယ္က မနက္စာ ဆို မုန္႕ဟင္းခါးစားရတာႀကိဳက္တယ္ ။ ကိုယ့္ဘာကိုယ္စားခ်င္တာစားေပါ့ ။
သူမ်ားက မနက္စာကို ေကာ္ဖီနဲ႕ေပါင္မုန္႕ စားရတာႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္မွာေပါ့..အဲတာကို မွ ကိုယ္စားတာသူမ်ား
မႀကိဳက္လို႕မစားတိုင္း ေကာ္ဖီနဲ႕ ေပါင္မုန္႕မွစားတာ ဘိုစာဘဲစားတာဆိုျပီး မေကာင္းမေျပာ သင့္ဘူးေပါ့ ။
လူတေယာက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကား လုပ္လိုက္တဲ့အျပဳအမူ တခုကို  ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ထင္တာစြတ္ေျပာတာမ်ိဳး
ရမ္းသမ္းျပီး ပါးစပ္ေသနတ္ျပစ္တာမ်ိဳး က်မေတာ့ အဲလိုလူေတြကို တကယ္အံၾသတယ္.. သူမ်ားကိစၥကို
ဘုမသိဘမသိ  အထင္နဲ႕ ေျပာေနတဲ့ လူတေယာက္ကိုေလးစားဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္ ။
တကယ္ေသခ်ာသိတယ္ ။ အစကေနအဆံုး ေရေရလည္လည္ သေဘာေပါက္တယ္ ..ဒီလိုအေနအထား
ကေန ေဝဖန္ တယ္ဆိုတာ လက္ခံေပးလို႕ရတယ္...။အဲလိုေဝဖန္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာေတာင္ ငါစြဲကင္းတဲ့
ေဝဖန္မႈ႕မ်ိဳး ျဖစ္ဖို႕လိုအပ္ပါေသးသည္ ။ငါကေတာ့ ဒီလိုအေနအထားဆို လံုးဝလက္မခံဘူး..ဟုတ္ပါတယ္..
ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ ပိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္လို႕ရပါတယ္ ။ဒါေပမဲ့  ငါ မဟုတ္တဲ့ တျခားတေယာက္ကိုေတာ့ငါဆိုတဲ့  စိတ္ထဲက အေတြးနဲ႕ခံစားခ်က္နဲ႕ လိုက္တန္းညိႈလို႕မရပါဘူး ။
သူဟာသူ ...ငါဟာငါ  ...ပါ ။ မတူညီပါဘူး ။

 အရင္ကဆိုရင္ ေတာ့  လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လဘက္ရည္ ေသာက္ရင္း ေျပာၾက ဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾက  ေဝဖန္ၾကေပါ့ ။
ေနာက္ေတာ့ ေခတ္ေတြစနစ္ေတြ ေျပာင္းလာေတာ့ လဘက္ရည္္ဆိုင္ေနရာမွာ facebook ကအစားထိုးေနရာယူလာတယ္။
သတင္းတခုတက္လာရင္ ေဝဖန္မဲ့ ဆရာႀကီးေတြက အြန္လိုင္းကိုၾကြခ်ီ ျပီး စကားစစ္ထိုးေဝဖန္ၾကပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာခိုင္ခိုင္လံုလံု အခ်က္အလက္နဲ႕ ေျပာၾကဆိုၾကတာ ရွိသလို ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ့္ကိုသူမ်ားသိတာမဟုတ္ဘူးေလ ဆိုျပီးရင့္ရင့္သီးသီး တိုင္းထြာဆဲတာေတြပါ ပါလာပါသည္ ။

လူတေယာက္မွာ intelligence quotient (IQ) ရွိဖို႕လိုအပ္သလို emotional quotient (EQ) ဆိုတာလည္းရွိဖို႕လိုအပ္ပါသည္။စကားေျပာတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ေျပာသင့္တဲ့စကား..
ေျပာသင့္တဲ့ေနရာ ေျပာသင့္တဲ့အခ ်ိန္ဆိုတာ ေရြးခ ်ယ္ရပါေသးသည္ ။အခ ်ိန္အခါ ကာလံေဒသံ ဆိုတာ ရွိပါေသးသည္ ။ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဘဲ
ေရးခ်င္တာေရး  ေျပာခ ်င္တာေျပာ  စိတ္ထဲထင္သလိုနဲ႕ လိုက္ေဝဖန္ အျပစ္ေျပာတတ္တဲ့ သူမ ်ိဳ းကို
ဘယ္လိုသတ္မွတ္မလည္း  ။ၾကမ္းကြ ်ံတာ နႈတ္လို႕ရေပမဲ့ စကားကြ ်ံတာက နႈတ္လို႕မရေတာ့ပါဘူး..။
ကိုယ္႕နႈတ္ကထြက္တဲ့စကားတခြန္းက ကိုယ့္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေဖၚျပတတ္ပါသည္ ။ကိုယ္ရဲ႕ မဆင္မျခင္
ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ သူတပါး ထိခိုက္သြားတာ မေကာင္းသလို..ကိုယ္ တိုင္လည္း
ဒီစကားကေဖၚ ျပလိုက္တဲ့ တန္ဖိုးတခုကို ျပန္သတ္မွတ္ခံရမွာပါ ။

ဥပမာ ..ေျပာရရင္
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ႏြမ္းပါးတဲ့သူငယ္ခ ်င္းတေယာက္ပါတယ္ဆိုပါေတာ့ ..တေန႕ သူဝတ္လာတဲ့
အက ်ီႏြမ္းေလးကို ၾကည့္ျပီး  မင္းအက ်ီကလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာဘဲကြာလို႕ ...ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းက  အဲဒီသူငယ္ခ ်င္းရဲ႕ စိတ္ကို ဝမ္းနည္းထိခိုက္ေစမွာ အေသအခ ်ာ ဘဲ..
ကိုယ္ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ တျခားသူေတြကေရာ..ဘယ္လိုေျပာမလည္း ဒီေကာင္ေတာ္ေတ္ာ
ေမာက္မာတာဘဲ...သူမ ်ား အက ်ီစုတ္တာေတာင္ လိုက္ေဝဖန္ေနတယ္..သူ႕ဘာသာ အဆင္မေျပလို႕
အဝတ္အစားမေတာက္ေျပာင္တာကို နွိမ္ျပီးေျပာေနတယ္..ဆိုျပီး ကိုယ့္ကို စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္း မရွိသူ လို႕ သတ္မွတ္တာကိုျပန္ ခံရမွာပါ ။

တကယ္ေတာ႔ စကားဆိုတာ ေျပာတိုင္းလည္း မေကာင္းပါဘူး ။ အသိညဏ္နဲ႕ ေဘာင္ခတ္ျပီး
ကိုယ္ခ ်င္းစာတရားနဲ႕ စီစစ္ျပီး ေျပာတာအေကာင္းဆံုးပါ ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕တရားေတာ္ထဲမွာပါတဲ့
သုဂေတာ  ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေတာ ္ဟာ ေကာင္းေသာ စကားကိုဆိုေသာ ျမတ္စြာဘုရား
မွန္ကန္၍ အက ်ိဳ းရွိေသာ စကားကိုဆိုေတာ္ မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားလို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္ ။
(ဒီထက္ပိုျပီး ေတာ့ ျပည့္စံုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ ်က္ေတြလည္း ရွိမွာပါ ။က ်မ က က ်မ ဖတ္ဖူးတာကိုဘဲ
ထည့္ေရးထားတာပါ ၊)တရားေတာ ္မွာေတာင္ စကားတလံုးရဲ႕တန္ဖိုး ...စကားတခြန္းရဲ႕ အေရးပါပံုကို
ေရးသားထားတာ ဖတ္ရတယ္ ဆိုကထဲက စကားဆိုတာဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းေျပာသင့္တဲ့ အရာတခုလို႕
က ်မက သတ္မွတ္ပါသည္ ။တေယာက္ကိုတေယာက္ခင္မင္လို႕ စေနာက္တယ္ဆိုတာ
ရင္းနွီးမႈ႕ အေနအထားအရ နားလည္ လက္ခံေပးလို႕ရပါသည္ ။

ဒါေပမဲ့လည္း ေပါ့ ...တခ ်ိဳ ႔ေသာစကားေတြ ကေတာ႔ အလြယ္သေဘာ ေျပာလို႕ မရေကာင္းဘူးလို႕
ထင္ပါသည္ ။ အထူးသျဖင့္ကိုယ့္နႈတ္က ထြက္လိုက္တဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ သူတပါးကို မထိခုိက္ေစ
တာအေကာင္းဆံုးေပါ့။ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ သေဘာမေတြ႕တိုင္း ..ေျပာလုိက္ရမွ ေက ်နပ္တယ္လို႕
ကိုယ့္ဘာသာခံစားမိေနရင္ ေတာ့...ေသခ ်ာပါျပီ..သင္ဟာ EQ မေကာင္းတဲ့သူပါ ဘဲ...
EQ မေကာင္းတဲ့ သူေတြဟာ အညံစား ေဝဖန္ေရးသမားေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္ ။ဆိုင္ ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္
ေပါက္လြတ္ပဲစားေျပာသလို ေျပာေနတတ္တဲ႔ သူေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္  ။

ကိုယ့္ emotion ကို ကိုယ့္ဘာကို မထိန္းနိုင္ဘဲ စိတ္ထဲ သေဘာမေတြ႕တိုင္း ... ေျပာရမွ ေက ်နပ္တဲ့
သူေတြရဲ႕ ပါးစပ္က ထြက္လာမဲ့  စကားတခြန္းဟာ  ဘယ္လိုစကားဘဲျဖစ္ေနမလည္းဆိုတာ
ခန္႕မွန္းၾကည့္လိုက္ရံုနဲ႕တင္ ရပါျပီ ။အေကာင္းအဆိုးဆိုတာထက္ သူတို႕ေတြက သူတို႔ အထင္ သူတို႕ အေတြးနဲ႕ သူတို႕ဘာသာ သတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္ ျပီး ေျပာလိုက္ရမွ ေက ်နပ္တဲ့သူေတြေလ ။အဲလို လူေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက ်င္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ သူတို႕စိတ္နဲ႕ သူတို႕ဘာသာတေယာက္ထဲ ျပန္ရန္ျဖစ္ေနတတ္သည္ ။  တကယ္ေတာ႔ လူ႕ အသိုင္းအဝိုင္းဆိုတာလည္း
အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ႕နဲ႕ ဆက္ဆံရတာ မ ်ိဳ းပါ ။ကိုယ္႔နႈတ္ကထြက္တဲ့ စကားတိုင္းကို
လူတိုင္း တန္ဖိုးထားတာ လိုခ ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တန္ဖိုးရွိတဲ့စကားမ ်ိဳး ဘဲေျပာဖို႕ လိုတာေပါ့ေနာ္ ။
အလကားရတဲ့ေလနဲ႕ စကားေျပာတာ ဆိုေပမဲ့ လည္း  ကိုယ္ေျပာတဲ့ စကားရဲ႕တန္ဖိုးဟာ..ကိုယ့္တန္ဖိုးပါဘဲ... တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေနာ္.. ပါးစပ္ကဘုရားဘုရား လက္ကကားယားကားယား ေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႕ေပါ့ .....  ။။။။။။

ပစ္ပစ္
PM 11:49
20.6.2015


10 June 2015

အမွတ္ရျခင္း ..ညေနခင္းေလး

Posted by blackroze at Wednesday, June 10, 2015 3 comments
က ်မဘဝမွာ အမွတ္တရ မ ်ားစြာ ရွိပါသည္ ။
က ်မကိုယ္တိုင္ ျပန္မစဥ္းစားဘဲ ေမ့ျပစ္ထားခဲ့ေသာ အမွတ္တရ မ ်ားစြာလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။
မၾကာခဏ ျပန္စဥ္းစားျပီးလြမ္းေမာ မိေနတတ္ေသာ အမွတ္တရ ေလးေတြ လည္း ရွိပါသည္ ။

က ်မ ျမန္မာျပည္ကိုအလည္ျပန္တဲ့ ခဏမွာ အဲဒီအမွတ္ရျခင္းေတြကို ျပန္ရွာၾကည့္ခဲ့မိသည္။



က ်မတခ ်ိန္တုန္းက သူငယ္ခ ်င္းေတြနဲ႕ သြားလာ ေပ ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လွည္းတန္းကိုေရာက္တယ္  ။
အလံု ၾကည့္ျမင္တိုင္လို႕ ေအာ ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ  ဆူးေလ လို႕ေအာ ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ ။
Taxi ေတြေရာ ကုိယ္ပိုင္ကားေတြျပည့္က ်ပ္ေနတဲ့ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း ..။
လမ္းေဘးမွာတိုလီမုတ္စ ပစၥည္းေလးေတြ ခၽ ေရာင္းတဲ႔ လမ္းေဘးေစၽ းသည္ေလးေတြ... ေစၽးေဘးကလမ္းထိပ္မွာ
အကင္မၽိဳ းစံုေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကေန လြင့္ပၽံလာတဲ့ အကင္ရနံေတြ ..ေစၽးအေနာက္ဘက္က ၾကာဇံခၽက္နဲ႕ ေရွာက္သီးသုတ္ ငါးဖယ္သုတ္ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုး ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးေကာင္မေလး စံုတြဲေတြ ....သူငယ္ခၽင္းအုပ္စုလိုက္ေတြ.. အလုပ္ကေနျပန္လာတဲ႔ မိန္းကေလးေတြ
ကၽဴ ရွင္ေတြ သင္တန္းေတြကေန ျပန္လာပံုရတဲ႔ မိန္းကေလးေတြ
ေစၽးေဘးကလမ္းတေလၽာက္မွာ ဟင္းရြက္ေတြ ျမန္မာမုန္႕ေတြ အထည္အလိပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြ ..ပံုရိပ္မၽိဳးစံုနဲ႕ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ လွည္းတန္းဟာ တခၽိန္တုန္းက ညေနခင္းေတြအတိုင္းဘဲ..ဘာမွအေျပာင္းအလဲမရွိခဲ့ပါဘူး..က ်မ ဟိုစဥ္တခၽိန္က စားခဲ့တဲ့ ၾကာဇံခၽက္နဲ႕ ငါးဖယ္သုတ္ဟာလည္း အရင္ကအရသာအတိုင္းပါဘဲ..အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး..
ဒါေပမဲ့အခၽိန္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခၽက္တခုေအာက္မွာေတာ့ ..ေျပာင္းလဲသြားျခင္းေတြက မၽားစြာ ...။



လြန္ခဲ့ေသာနွစ္အနည္းလို႕ ေျပာရမလား... လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ကာလ တခ ်ိဳ ႕ကလို႕ ေရး ရမလား ..
ေသခ ်ာတာကေတာ့ ျပန္မရနိုင္ေတာ႔ တဲ႔ အတိတ္မွာ က ်န္ခဲ့တဲ႔ တဲ႔   ကာလေတြစီကေပါ့ ။
ဒီလွည္းတန္းဆိုတဲ့ ေနရာတခုမွာ မိနး္ကေလးတေယာက္ဟာ အေပါငး္သင္း သူငယ္ခ ်င္းေတြနဲ႕
ေပ ်ာ ္ရႊင္ စီးေမ ်ာ ခဲ့ဖူးပါသည္ ။အက ်ီဆိုင္ေတြမွာ ခ ်ိတ္ထားတဲ့ အက ်ီေတြ ေငးေမာရင္း ၊ဖိနပ္ဆိုင္က
ဖိနပ္လွလွ ေလးေတြဝင္ၾကည့္ရင္ း သူငယ္ခ ်ငး္ေတြနဲ႕ စကားတြတ္ထိုးရင္ လြယ္အိတ္ေလး တဘက္ 
File ေလးတဘက္နဲ႕ နုနယ္ပ ်ိဳ ျမစ္ ျခင္း ဆိုတဲ႔ အလွေတြနဲ႕ လိပ္ျပာကေလးတေကာင္လိုဘဲ
လြန္႕ လူး ပ ်ံသန္းခဲ့ဖူးတယ္ ။ 

အဲဒီကာလ တုန္းက  ေမွ ်ာ္လင့္ျခင္း ဆိုတာ (က ်မတို႕သူငယ္ခ ်င္းအားလံုးရဲ႕ရည္မွန္းခ ်က္လို႔ ေျပာရင္လည္းရပါတယ္)
ေက ်ာင္းျပီးတဲ့အခါ မွာ လခေကာင္းေကာင္းအလုပ္တခုရနိုင္ဖို႕ ...ဒါမွ မဟုတ္လည္း နိုင္ငံျခား ထြက္ျပီး ပိုက္ဆံရွာနိုင္ဖို႕ .. အားလံုးရဲ႕ ရည္မွန္းခ ်က္က အတူတူ ပါဘဲ ..နိုင္ငံျခားအဆက္သြယ္ရွိသူေတြကေတာ႕
အမ ်ိဳးေတြရွိတဲ့ေနရာ သြားဖို႕  ..တခ ်ိဳ ႕က ်ေတာ႔ ေက ်ာင္းဝင္ခြင့္တခုခုရေအာင္ ေျဖနိုင္ဖို႕ ..အစရွိသျဖင့္..
ေမွ ်ာ္ လင့္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္  ။ အဓိက ဦးတည္ခ ်က္ကေတာ့ ေငြ  ဆိုတဲ့  ပိုက္ဆံပါဘဲ ..။


ေနာက္ေတာ့ က ်မတို႕ေတြ ဘြဲ႕ကိုယ္စီ ရခဲ့တယ္  ။အခ ်ိန္ဆိုတာ ဘာမွမၾကာလုိက္သလိုနဲ႕ က ်မတို႕ေတြ ..ဘြဲ႕ ရ သြားတယ္ ။သင္တန္းေတြ ျပီးသြားတယ္ ။ ကဲ..ေက ်ာင္းသူဘဝဆိုတာ အခ ်ိန္တိုတိုေလး အတြင္းမွာ ျပီးဆံုးသြားျပီ  ။ ေမွ ်ာ္လင့္ခ ်က္ေတြ ကိုယ္စီထားခဲ့ၾကသလို ..တကယ့္ ဘဝ ဆိုတာထဲကို

က ်မတို႕ သူငယ္ခ ်င္းေတြအား လံုး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ထိုးေဖာက္ဝင္ခဲ့ၾကတယ္ ။အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေၾကးေနာ္.. သတိရေၾကး..နင္အဆင္ေျပသြားရင္ ငါတို႕ ကို မေမ့နဲ႕ေနာ္..ေမ့လို႕ကေတာ့ နာျပီ
သာမွတ္ ဆိုတဲ့ ခ ်စ္ခင္မႈ႕ အျပည့္ပါတဲ့ ႀကိမ္းဝါးသံေလးေတြ ..ဒါေတြ အားလံုးဟာ... ဘဝ ဆိုတဲ့ပင္လယ္ထဲမွာ ..လႈိုင္းလံုးေတြ တလံုးျပီး တလံုးဆင့္လာတဲ့အခါ ..အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ရိုက္လာတဲ့
လႈိုင္းၾကမ္း ေလၾကမ္းေတြနဲ႕ ဆံုလိုက္ရတဲ့ အခါ  ...တစ တစနဲ႕ ေပ ်က္ကြယ္ကုန္တယ္ ။  

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္နိုင္ျပီဆိုတဲ့ အခါမွ တေယာက္ထဲဘဲက ်န္ခဲ့ေတာ့တယ္ ။
ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းေတြ မတူၾကတဲ့အတြက္ ေလွ ်ာက္ရင္း ေလွ ်ာက္ရင္းနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း 
ေဝးကုန္ၾကတယ္ ။က ်မ သူငယ္ခ ်င္းေတြကို သိပ္သတိရမိပါသည္ ။မွန္ ေသာစကား ပါ ။
ဒါေပမဲ့ အခုေနခါ သူတို႕အားတယ္ လာေတြ႕ ပါဆိုရင္ က ်မ မအားရင္ က ်မ သြားေတြ႕နုိင္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး..က ်မ အားတယ္ ေတြ႕ ခ ်င္ပါတယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း သူတို႕ အခ ်ိန္ မေပးနိုင္ရင္ 
လာမွာ မဟုတ္ၾကပါဘူး  ... ။ က ်မတို႕ ေတြရဲ႕ ခင္မင္မႈ႕ ဆိုတာ ခ ်စ္ခင္ျခင္းဆိုတာ ေတြဟာ.. အတိတ္တေနရာ မွာ က ်န္ခဲ့ျပီ  ။တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေတာင္ အဆက္သြယ္ မရွိၾကေတာ့တဲ့ က ်မတို႕ေတြ ....တေယာက္ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္ တေယာက္ မသိေတာ႕တဲ့ က ်မတို႕ေတြ ..။
(အစပိုင္းကာလေတြမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အဆက္မျပတ္ေအာင္
ႀကိဳးစားျပီေနၾကပါေသးတယ္..ေနာက္ေတာ့လည္း နယ္ျပန္တဲ့သူ..
အိမ္ေထာင္က် ေယာက္ခမ အိမ္ေရာက္တဲ့ သူ... နိုင္ငံျခားထြက္သြားတဲ့သူ ..

အရင္က ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္လိပ္စာေလးအတိုင္း သြားၾကည့္မိတဲ့သူက ်ေတာ့ လည္း  အိမ္ေျပာင္း
သြားပီ တဲ့ ...အဲလုိနဲ႕ဘဲ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ တျဖည္းျဖည္းေဝးကုန္ၾကသည္ )

အရင္တုန္းက သူငယ္ခ ်င္း ဆိုတဲ့ ခင္မင္မႈ႕ ခ ်စ္ျခင္းဆိုတာေတြဟာ က ်မတို႕ ေရွ ႕ဆက္ ေလွ ်ာက္လာတဲ့ လမ္းမွာ ပါမလာေတာ့တာ ေသခ ်ာ တယ္ ...ဒါေပမဲ့ လည္း  အဲဒီ ခင္မင္မႈ႕ ခ ်စ္ျခင္းတရား ဟာ  တခ ်ိန္ေသာကာလမွာ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္  ။
က ်မ ဘဝ တေလွ ်ာက္ အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနမိတတ္တဲ့ ျဖဴ စင္မႈ႕ ခ ်စ္ျခင္းေတြ ေပါ့ ။

တခုေသာညေန ခင္းမွာ အဲဒီ အမွတ္တရေတြကို  က ်မ ျပန္သြားရွာခဲ့တယ္ ။
လွည္းတန္းေစၽးေဘးက လမ္းတေလွ ်ာက္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး..ဟိုးးးအရင္က အတိုင္းဘဲ ...
ေျပာင္းလဲသြားတာက က ်မ ... အေဖၚမပါ တေယာက္ထဲ အိတ္တလံုး လြယ္ျပီး ဟိုေငးဒီေငးနဲ႕
ေယာင္ခ ်ာ ခ်ာ ျဖစ္ေနတဲ့က ်မ  ..အက ်ီဆိုင္ထဲဝင္ရမလား..က ်မဘာအက ်ီမွ ဝယ္ခ ်င္စိတ္မရွိဘူး..
ဖိနပ္ဆိုင္လား...ဟင့္အင္းး.. က ်မ မလိုခ ်င္ဘူး...က ်မ ရင္ ထဲကအလိုခ ်င္ဆံုးအရာက  သူငယ္ခ ်င္း
တေယာက္ေယာက္ နဲ႕ မ ်ား ေတြ႕ လိုက္ေလ မလား ဆိုတာပါဘဲ  ။သူတို႕ေတြလည္း က ်မလိုဘဲ 
သတိရမိတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာ  အတိတ္ကို ျပန္တမ္းတ ဖို႕ ေရာက္ေကာင္းေရာက္လာမွာပါ ။ဒါေပမဲ့ က ်မတို႕ေတြ မဆံု ျဖစ္ၾကေတာ႕ ဘူး.. ။။။။အခ ်ိန္ေတြၾကာသြားျပီ ...ေနာင္လည္း ဆံု ခ ်င္မွ ဆံုပါလိမ့္မယ္။
 နွစ္ေတြ ဆယ္ခ ်ီျပီး ၾကာျပီးကာမွ အမွတ္တထင္ ဆံုသလိုလည္း ဆံု ခ ်င္လည္းဆံုမွာေပါ့ ။မဟုတ္ဘူးလား....။။။

ဆံပင္ရွည္ရွည္ တင္ပါးေလာက္ နဲ႕ ခပ္ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္..
မ ်က္နွာသြယ္သြယ္ ..မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႕ မိန္းကေလးတေယာက္
ရယ္လိုက္ရင္ သြားတက္ေလးနဲ႕ မိန္းကေလးတေယာက္..
ေျခ တဘက္ သိပ္မသန္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ..
အသားညိဳ ညိဳ ညက္ညက္ေလးနဲ႕မွဲ႕ ကေလးပါတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္...
ကခ ်င္လြယ္အိတ္ အနီေလးနဲ႕ ကတၱီပါ ပံုေတာ္ ဖိနပ္ေလးေတြ စီးတတ္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္...
မင္းသမီး စိုးျမတ္သူဇာလို ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ထြားထြားနဲ႕ မိန္းကေလးတေယာက္... 
သူတို႕ေတြ ဘယ္ေတြမ ်ားေရာက္ေနၾကလည္း.. ... တခ ်ိန္က ကခ ်င္လြယ္အိတ္ေလး
အျမဲလြယ္ေနၾက မိန္းကေလး ကေတာ့ အမွတ္တရ ေတြကို ျပန္လာေကာက္ေလရဲ႕ ..
က ်န္တဲ့သူေတြ ေရာ  အမွတ္တရ ေတြကို ျပန္လာရွာၾကရဲ႕လား...
တေန႕မွာေတာ့ သူတို႕ ေတြ ဆံုေကာင္းပါရဲ႕ ေနာ္... ။။

လွည္းတန္းကို ေငးရင္းေမာရင္း ျပန္တမ္းတ မိတာေတြ အမွတ္ရတာေတြကို တေယာက္ထဲ
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ခံစားရင္း  တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ကို က ်မ ေလွွ ်ာက္လာမိတယ္..

တခ ်ိန္က ညဘက္ဆိုရင္ ကားေတြရွင္းျပီး လူအသြားအလာ နည္းပါးလြန္းတဲ့ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာ
လမ္းႀကီးေတာင္  လွည္းတန္းမီးပြိဳင္႔ နားကေန စလို႕ ကားပိတ္ေနလိုက္တာ...အသက္ရႈ ၾကပ္ ခ ်င္စရာ..
အရင္ကဆို  UFL မွာ ဖြင့္တဲ့ သင္တန္းကေန ျပန္တဲ့ညဘက္  အခ ်ိန္ဆို ရွင္းေနတဲ့ လမ္းႀကီးက
အခုေတာ့ မီးေရာင္ တထိန္ထိန္နဲ႕ ၾကပ္ပိတ္ေနတဲ့ ကားတန္းႀကီး...ကားေပၚမွာေတာ႕ စိတ္မရွည္ ျခင္း
မ ်ားစြာ နဲ႕ မ ်က္နွာေတြ ...ကားေမာင္းတာထက္ လမ္းေလွ ်ာက္လိုက္တာကမွ ျမန္ဦးမဲ့ အေျခအေနမ ်ိဳ း ..။


က ်မ စိတ္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး တေယာက္ထဲ အေတြးေတြနဲ႕ လမ္းေလွ ်ာက္ခ ်င္တဲ့ စိတ္ေတာင္
ေပ ်ာက္သြားတယ္  ။ကားေပၚကလူေတြမေျပာနဲ႕ လမ္းေပၚကလူေတာင္ စိတ္မရွည္ ခ ်င္တာ ..
ေပ ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အရာေတြ ထဲမွာ သူငယ္ခ ်င္းေတြရဲ႕ ခင္မင္မႈ႕ ေတြပါသလို ..ဒီလမ္းမႀကီးရဲ႕ တိတ္
ဆိတ္ျခင္းလည္းပါတယ္  ။က ်မ ျပန္ရွာေဖြရမဲ့ အထဲမွာ က ်မရဲ႕ သူငယ္ ခ ်င္းေတြပါသလို က ်မရဲ႕ အမွတ္ရ
ျခင္းေတြပါသလို ..ဒီလမ္းမႀကီးရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ျခင္းပါ  ပါေန ပါေရာလား ။

 အရင္ကဆို လွည္းတန္းဘက္ကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းဘက္ကို ကူးလိုက္တာနဲ႕
ရာသီဥတုေတာင္ ခ ်က္ခ ်င္းေျပာင္းသြားသလို.. ညေနဘက္ 6နာရီေလာက္ဆို လမ္းဒီဘက္ ကူးလိုက္တာနဲ႕ ေအးစိမ္စိမ့္ေလကေလးေတြ က ဆီးႀကိဳ နႈတ္ဆက္တယ္... သစ္ရြက္ ေတြရဲ႕
အေငြ႕အသက္ လတ္ဆတ္စိမ္းျမ မႈ႕ေတြက ေပြ႕ဖက္ နႈတ္ဆက္တယ္...ေလတိုက္လိုက္တိုင္း 
အပင္ႀကီးေတြက အကိုင္းေတြ အခက္ေတြ အခ ်င္ခ ်င္း ထိခတ္လိုက္တဲ့ ရွဲခနဲအသံေလးက 
သံစဥ္ေလးတပုဒ္လို ေဖ ်ာ္ ေျဖ ျပန္တယ္...။။


အခုက ်ေတာ့  လမ္းအျပည့္ စီထားတဲ့ ကားေတြ ..ကားေတြက ထြက္တဲ့မီးခိုးေငြ႕ေလးေတြ
အင္ဂ ်င္စက္သံေတြ  စိတ္မရွည္ ျခင္း အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ကားအစီးတိုင္းအထဲက စူပုပ္ပုပ္
မ်က္နွာေတြ ..ကားအမ ်ိဳးအစား အႀကီးအေသးသာကြာသြားမယ္.. ကားထဲက လူတိုင္းရဲ႕
မ ်က္နွာေတြကေတာ့ တပံုစံထဲဘဲ.... ပိတ္ေနတဲ့ကားတန္းႀကီးကိုေတာင္ ၾကည့္ျပီး က ်မစိတ္ထဲ
မြန္းၾကပ္လာသလိုဘဲ.. 
""  ဟိုအရင္ အခ ်ိန္ေတြ  တမ္းတမက္ေမာ..ျပန္လိုခ ်င္တယ္ အခုေလ ...
... .... .....  ...
ဟိုအရင္က အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြလည္း  စိတ္ထဲေရာက္ရွိလာ
မ ်က္လံုးထဲကမထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး  စိတ္ကူးထဲကမထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး   ""ဆိုျပီး
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဆိုတဲ့  သီခ ်င္း  ကိုဟစ္ျပီးေတာ့သာဆိုလိုက္ ခ ်င္ေတာ့တယ္... ။။။

အမွတ္တရ ကို ျပန္တမ္းတ မိတာေတာင္ မြန္းမြန္းၾကပ္ၾကပ္ နဲ႕ တမ္းတခဲ့ရတဲ့ က ်မပါေလ ...။

မနက္ဘက္ တမနက္ေတာ႕ ေခမရဌ္ ကို သြားစားမယ္လို႕ စိတ္ကူး ခဲ့ေပမဲ့ ..အခ ်ိန္မေပးနိုင္မႈ႕
လမ္းမသင့္မႈ႕ ေတြေၾကာင့္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး.. သြားမယ္လို႕ စိတ္ကူးေပမဲ့လည္း ကားေပၚမွာတင္
လမ္းပိတ္ေနတာနဲ႕တင္ သြားခ ်င္တာကတေနရာ ေရာက္သြားတာကတေနရာ လည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ...။

က ်မျပန္လာတဲ့ တေခါက္မွာ  အထက္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ ်င္းတခ ်ိဳ႕တေလနဲ႕ျပန္ဆံုတယ္..
အိမ္နီးျခင္း သူငယ္ခ ်င္းတခ ်ိဳ႕တေလနဲ႕ ဆံုတယ္..
က ်မရဲ႕ စာေပ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ ်င္းေတြနဲ႕ ဆံုတယ္..
ဒါေပမဲ့ က ်မ ေက ်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ ်င္းေတြနဲ႕ ျပန္ကို မဆံုဘူး.. ။
သူတို႕လည္း တေယာက္တေနရာစီ ကေန က ်မလိုဘဲ သတိရမိၾကမယ္ထင္ပါတယ္  ။
အရင္လိုေတာ့ အားလံုးဆံုဖို႕ ဆိုတာ မျဖစ္နို္င္ေတာ့ေပမဲ့ ..အရင္ကအမွတ္တရ ေတြထဲမွာေတာ့
အားလံုးပါ ပါတယ္ ..။က ်မရဲ႕ အမွတ္ရျခင္း ညေနခင္းေလးတခုကေတာ့ လြမ္းဆြတ္စရာလည္း
ေကာင္းခဲ့သလို ...အကင္နံေတြ မီးခိုးနံေတြနဲ႕လည္း သင္းပ ်ံခဲ႕ပါတယ္ ။သတိရျခင္းေတြနဲ႕
ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ညေနခင္းေလးမွာ.. ကားပိတ္ျခင္းနဲ႕လည္း စိတ္မရွည္ တဲ့ သူေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ ။
အဲဒီညေနခင္းေလးက ေတာ့ အေရာင္စံုေအာင္ ျခယ္မႈန္းထားတဲ့ ပန္းခ ်ီကားတ ခ ်ပ္လုိပါဘဲ ။
ေနာက္ထပ္လည္းအဲလို ညေနခင္းေလးေတြ ဆံု ခ ်င္ပါေသးတယ္ ......။။


ပစ္ပစ္
Am 3:23
8.6.2015

05 June 2015

ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ ..ျခင္း

Posted by blackroze at Friday, June 05, 2015 2 comments
က်မတို႕ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝတုန္းက ပံုျပင္သိပ္ႀကိဳက္တယ္... အိမ္က အဘိုးအဘြား ဒါမွ မဟုတ္
ႀကီးေတာ္ ေတြက ပံုတိုပတ္စ ကေလးေတြ  ..သမိုင္းေတြရာဇဝင္ေတြ ထဲက ဘုရင္အေၾကာင္းေတြ
တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရေျပာျပရင္ အရမ္းသေဘာက်တယ္ ..
စိတ္ထဲမွာလည္း ပံုျပင္ထဲက ၾကားရတာေတြကို ျမင္ေယာင္မိလုိ႕ ...ပံုျပင္နားေထာင္ရတာကိုက
အရသာတမ်ိဳဳ ဳ း လို ခံစားမိေနတာ ...
ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့  ကိုယ္တိုင္ဘာမွ မဖန္တီးနိုင္ေသးတဲ့အရြယ္မွာ သူမ်ားေျပာျပမွသာ သိရတာကိုးးး
စာေသခ်ာ မဖတ္တတ္ေသးဘူး...အဲဒီေတာ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ပံုျပင္စာ အုပ္ေတြကိုယ့္ဘာသာ
မဖတ္တတ္ဘူး..တေယာက္ေယာက္ကဖတ္ျပ မွ သာ သိရတာ.. အဲဒီေတာ့ ပံုျပင္ေျပာျပတာတို႕
ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ျပတာတို႕ ဆိုရင္ သိပ္သေဘာက်မိတယ္...။

အဘြားေျပာျပရင္ေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္က အေၾကာင္းေတြေပါ့ ။အဘြားငယ္ငယ္က ဂ်ပန္ေခတ္ကို
ကေလးဘဝနဲ႕ ေကာင္းေကာင္းမီပါတယ္... သူတို႕ငယ္ငယ္က ညဘက္ဆို ဗံုးခိုက်င္းထဲ
ဝင္အိပ္ရတယ္တဲ့ ။အဘြားရဲ႕ အေမက အိမ္မွာေစ်းဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းပါတယ္ ။ဂ်ပန္ေတြ
ေစ်းလာဝယ္ရင္ ကေလးေတြက ေၾကာက္လို႕ အိမ္ထဲဝင္ပုန္းေနၾကတယ္ဆိုတာေတြ ..
က်မတို႕မသိလိုက္တဲ့ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးေတြကိုအဘြားေျပာျပ လို႕ နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္ ။
လြတ္လပ္ေရးရျပီလို႕ ေရဒီယိုကေနေၾကျငာတဲ့အခါမွာ အဘြားတို႕ တရြာလံုး ငိုခဲ့ၾကတာတဲ့ ။
လူႀကီးေတြက ငိုေတာ့ အဘြားတို႕ ကေလးေတြလည္း ဘာမွန္းမသိညာမွန္းမသိလိုက္ငိုၾကတာတဲ့ ။
က်မတို႕ အခုေခတ္လူငယ္ေတြမသိလိုက္ မျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကို အဘြားစကားေတြ
နားေထာင္ျပီးက်မငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ရဘူးသည္ ။

ေနာက္ေတာ့ အတန္းေက်ာင္းေလးစတက္ရေတာ့  ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတြ ..မိုးေသာက္ပန္းစာအုပ္တုိ႕ ေရႊေသြး စာေစာင္တို႕ကို စာလံုးေပါင္းဖတ္တတ္လာတယ္ ။
ကာတြန္းထဲမွာဆိုရင္လည္း ေမာင္ဒီလံုး ၊ဇီးေတာ္ပြင့္၊ ဘနဲ႕ဖြားစြာ  ..အစရွိတဲ့ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတြ ကို စာလံုးေပါင္း ဖတ္တယ္..
စာဖတ္တာ သြက္ေအာင္ဆိုျပီး အိမ္ကလူႀကီးေတြက ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ စာအုပ္ ဝယ္ေပးတယ္..
တေန႕နည္းနည္းခ်င္းဖတ္တယ္..အဲလိုနဲ႕ ေတ ၊ဇ ၊ သု ၊ေန ၊မ ၊ဘူ ၊စန္ ၊ဒါ ၊ဝိ ၊ေဝ  ..ဆိုျပီး
ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ကို သိလာတယ္... (အခုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ကို
သိမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး ..သိတဲ့ကေလးမ်ားလည္း ရွိနိုင္ပါေသးတယ္လို႕ ေမွွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ) ။

အဲလိုအတန္းေက်ာင္းေလး စတက္လို႕ သံုးေလးတန္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ ..

ပဲႏြယ္ပင္ကရွည္ထြက္လာျပီး မင္းသားေလးကို တင္ျပီး လမင္း စီကိုတက္သြားတယ္ဆိုတာတို႕ ...
မိေက်ာင္းႀကီးက မင္းသားေလးကို ပါးစပ္ထဲငံဳုျပီးျမစ္ကို ျဖတ္ကူးသြားတယ္ဆိုတာတို႕ကုိ ပံုျပင္ထဲက
ဇာတ္လမ္းအျဖစ္နဲ႕သာ လက္ခံမိေတာ့တယ္  ။ေျပာရရင္ေတာ့  ကိုယ္တိုင္စာဖတ္တာ မ်ားလာတဲ့ အခါမွာ
ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အသိညဏ္ေလးနဲ႕ လည္း ေၾသာ္..ဒါဟာပံုျပင္ဇာတ္လမ္းပါလားလို႕ စဥ္းစားမိလာ
တာပါ ။စာဖတ္ျခင္းက အသိညဏ္ကို တိုးေစတယ္ဆိုျပီးေျပာခ်င္တာပါ ။

က်မတို႕ငယ္စဥ္တုန္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ  ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းဆိုျပီး ဘာသာေရး
သင္တန္းေလးေတြ ဖြင့္ျပီး သင္ေပးပါတယ္ ။ တက္ခ်င္တဲ့ကေလးေတြ စာရင္းေပး ..ျပီးရင္ တပါတ္ကို
သံုးရက္ ေန႕လည္ဘက္ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ သြားသလိုဘဲ စာအုပ္ေလးတအုပ္ခဲတံေလးတေခ်ာင္း
ယူျပီးသြားရတာပါ ။သင္ေပးတဲ့ဆရာမက  ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ဘုရားစာေတြ သင္ေပးတယ္..
ေနာက္ျပီး ဘုရားဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ ေတြ ေျပာျပတယ္ ... ငါးပါးသီလ  ရွစ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္တဲ့
ေကာင္းက်ိဳး ေတြ  သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေတြ ..မိဘရိုေသျခင္းရဲ႕
အက်ိဳးေက်းဇူး..မိဘ ကိုအလုပ္အေကြ်းျပဳ တဲ့ သုဝဏသာမ သတို႕သားအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္..
ကေလးေတြကို ဘာသာေရးနဲ႕ ရင္းနွီးေအာင္ ..လိမ္မာယဥ္ေက်းတဲ့ သူေတြျဖစ္ေအာင္ အေထာက္အကူေပးတဲ့  ေႏြရာသီ သင္တန္းေလးေတြေပါ့ ။(အခုေတာ့အဲလိုသင္ေပးတာေတြ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး ...ကေလးေတြလည္းေႏြရာသီမွာ ဂိမ္းဆိုင္ေရာက္ကုန္ပါတယ္ )

ေန႕လည္ဘက္ သင္တန္းအခ်ိ္န္မွာ ေက်ာင္းသားမိဘ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း အာဟာရဒါန လုပ္ပါတယ္။
ေန႕လည္ သာကူက်ိဳ လာေကြ်းတာမ်ိဳး .. မုန္႕လက္ေဆာင္း  လာတိုက္တာမ်ိဳးပါ ။ေႏြရာသီသင္တန္းဆိုေတာ့
လာတက္တဲ့ကေလးကလည္း မမ်ားလွပါဘူး ၊ လာေကြ်းရတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘ
ေတြအဖို႕လည္း ကရိကထမမ်ား လွပါဘူး..အိုးေလးတအိုးယူလာ ကေလးေတြကို တေယာက္တပန္းကန္
ထည့္ေပးရံုပါဘဲ  ..တခါတေလ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးေကြ်းပါတယ္...က်မတို႕ ေတြလည္း မုန္႕စားရတယ္ဆိုေတာ့  သင္တန္းသြားရမွာ မပ်င္းၾကေတာ့ဘူးေပါ့ .. ေႏြရာသီသံုးလကို အျမဲတမ္း
ဖြင့္ပါတယ္.. အဲလိုဗုဒၶဘာသာသင္တန္းတက္ျပီးသြားရင္ တက္တဲ့ကေလးေတြအားလံုး ငါးပါးသီလ ရွစ္ပါးသီလခံတတ္သြားသည္ ။ငါးပါးသီလဆိုတာဘာလည္း ရွစ္ပါးသီလဆိုတာဘာလည္း
 ေသခ်ာသိသြားျပီ ။ဘုရားရွိခိုးေမတၱာပို႕ေတြကို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေအာင္ ရြတ္တတ္သြားျပီ ။
အခုေခတ္ကေလးေတြက အဲတာေတြ မသိေတာ့ပါဘူး..အိုပါး  ...အိုမား ...အာပုက်ိ ..ဆိုတဲ႕
ကိုးရီးယား ယဥ္ေက်းမႈ႕ မွာစီးေမ်ာကုန္ၾကပါသည္ ။


က်မတို႕ငယ္စဥ္က အခုလို ပါဝါရိန္းဂ်ားေတြ အရုပ္ဂိမ္းေတြ မရွိပါဘူး ။ ဂိမ္းဆိုင္ေတြလည္း မရိွပါဘူး ။
 ေက်ာင္းပိတ္ရင္ လက္လက္ထ  ေအာင္လမ္းမေပၚထြက္ေတာ့ၾကတာပါဘဲ ။

အရင္တုန္းကအခုေခတ္လို ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြ မမ်ားတာလည္းပါမွာေပါ့ ။ကေလးတသိုက္လမ္းေပၚ
ထြက္ေဆာ့ေနလည္း ကားအႏာၱရာယ္ ျဖစ္မွာ  ထိခိုက္မႈ႕ ျဖစ္မွာစိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး ။အခ်ိန္တန္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ထမင္းျပန္လာစားဦး ဆိုျပီးေခၚလိုက္ရံုပါဘဲ ။ တေန႕ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးကိုတခါတေလ ေတာက္ခံု
ငွားေတာက္တယ္.. စက္ဘီးငွားစီးၾကတယ္..ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ စကၠဴ အရုပ္မေလးေတြ ဝယ္တယ္ ။
စနစ္ႀကီးတဲ့မိဘမ်ားကေတာ့ စုဘူးတလံုးပါဝယ္ထားေပးျပီးပိုက္ဆံစုတတ္ေအာင္ သင္ေပးပါတယ္။
တေန႕တက်ပ္ရရင္ ငါးမူးဘူးထဲ့ထည့္စု ခိုင္းတာေပါ့ ။အခုေခတ္မွာေတာ့ ကေလးေတြလည္း ႀကီးျမင့္
လာတဲ့ကုန္ေစ်းနႈံးနဲ႕ အလ်င္မွီေအာင္ စုဖို႕အသာထား ၊ေပးတဲ့မုန္႕ဖိုးနဲ႕
 ေလာက္ေအာင္သံုးစြဲရမယ္ထင္ပါတယ္ ။

ေျပာင္းလဲလာတဲ့ေခတ္မွာ က်မငယ္ငယ္တုန္းကလို ေႏြရာသီမွာ သင္ေပးတဲ့ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းမ်ိဳး
မရွိေတာ့ဘူး ။ကေလးေတြစုျပီး လမ္းမမွာထြက္ကစားတာမရွိေတာ့ဘူး ။ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဘာလည္းဆိုတာ မသိၾကေတာ့ဘူး ။မိုးေသာက္ပန္း ..ေရႊေသြး ေတဇ အစရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြကို မသိၾကေတာ့ဘူး ။ငါးပါးသီလ ဘယ္လိုခံရလည္း ဆိုတာထက္ ..ပါဝါရိမ္းဂ်ားထဲက ဇာတ္ေကာင္က
လက္ေထာင္ျပီး ဘယ္လိုေအာ္လည္းဆိုတာဘဲ သိေတာ့တယ္ ။ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းေတြလား
ေခတ္ရဲ႕တိုးတက္မႈ႕ေတြလား မေဝဖန္တတ္ေတာ့ပါဘူး ။ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲလာတာကေတာ့ အေသ
အခ်ာပါဘဲ။

 က်မရဲ႕အကိုကေမြးတဲ့ကိုးတန္းေက်ာင္းသား တူေတာ္ေမာင္က ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဘာလည္းဆိုတာ မသိပါဘူး။
" နင္အခုကိုးတန္းေတာင္ေရာက္ေနျပီ ရွစ္တန္းတုန္းက မေဟာ္သဓာဇာတ္ေတာ္ကို မသင္ရဘူးလား" ဆိုေတာ့ " သင္ရတယ္" တဲ့..." ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ဆိုတာ မေဟာ္သဓာလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳဳး ဆယ္ခုေလ " ဆိုေတာ့...
မေဟာ္သဓာကိုေတာ့ သင္ရလို႕သိတယ္တဲ့ ၊က်န္တဲ့ ကိုုးေယာက္ကို မသိတာတဲ့  ။

ေကာင္းေရာဟယ္...ဆိုျပီး ေရႊတိဂံုဘုရား စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေန ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕
စာအုပ္ဝယ္ေပးခဲ့လုိက္ပါတယ္ ။ငါေတာ့ ဇတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ဆိုတာ ဘာလည္း မရွင္းျပ နိုင္ေတာ့ဘူး..နင္အားတဲ့အခ်ိ္န္သာဖတ္ေတာ့လို႕
မွာခဲ့လိုက္တယ္ ။ဒါေတာင္သူက စိတ္မဝင္စားတဲ့ပံုစံနဲ႕ပါ ။ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဆိုတာ
ဘာေတြေရးထားတာလည္း သိခ်င္ပံု မရွိပါဘူး ။စာအုပ္ဖတ္ဖို႕ထက္ အားတာနဲ႕ဖုန္းကိုင္ျပီးဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ကို ပိုအားသန္ေနတာပါ ။ကေလးေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့စရိုက္က
အေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ေနတာလား အဆိုးဘက္ကို ဦးတည္ေနတာလားဆိုတာ
စဥ္းစားစရာပါ ။စာအုပ္ကိုင္ဖို႕ထက္ ဖုန္းကိုင္ဖို႕ဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ကိုသာ အားသန္ေနတာပါ ။

အမဝမ္းကြဲက ေမြးထားတဲ့ ေလးနွစ္သားတူေလးကလည္း အေကာင္သာငယ္သာ ပါဝါကမငယ္ပါဘူး ။
ပါဝါဘယ္ငယ္မလည္းေလ ။ပါဝါရိမ္းဂ်ား ေခြမွန္သမွ်
သူ႕မွာအကုန္ရွိပါတယ္ ။ဘုရားစာေတာ့ ၾသကာသ ကိုသူ႕အေမသင္ထားေပးလို႕ရေပမဲ့ က်န္တာကေတာ့ သူလည္း အခုေခတ္ကေလးေတြပံုစံအတိုင္း ဖုန္းတလံုးနဲ႕ဂိမ္းေဆာ့ပါတယ္ ။
သူ႕အတြက္ ဖုန္းအေသးေလးတလံုးဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ဝယ္ထားေပးရပါသည္ ။က်မ ျပန္စဥ္းစားမိသည္
က်မေလးနွစ္သမီးအရြယ္တုန္းက အခုလိုဖုန္းေတြဘာေတြ ဆိုတာမေျပာနဲ႕ tv ေတာင္ မဖြင့္တတ္ပါဘူး ။
tv ၾကည့္ခ်င္ရင္ လူႀကီးေတြကို ဖြင့္ေပးပါလို႕ ေျပာရပါသည္ ။အေမတို႕ကလည္း ကေလးကကေလးလိုေန
ဟိုနွိပ္ဒီနွိပ္မလုပ္နဲ႕ ဓါတ္ေတြ ဘာေတြလိုက္မယ္ဆိုျပီး ေျပာထားေတာ့ ဘာမဆို အေမေရ ဖြင့္ေပးပါ ဆိုျပီး
လူႀကီးလုပ္ေပးမွ ရတာပါ ။ယခင္နဲ႕ယခုကေတာ့ ဘယ္တူနိုင္မလည္းေလ ။ကြာျခားခ်က္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ ။
ေကာင္းတာမ်ားတဲ့ကြာျခားခ်က္လား ဆိုးတာမ်ားတဲ့ ကြာျခားခ်က္လားဆိုတာ ေျပာဖို႕ ခက္လွပါတယ္ ။

အခုေခတ္ခ်ာတိတ္ေလးေတြက က်မတို႕ငယ္စဥ္ကလိုေတာ့ ဟိုဟာလည္း မကိုင္တတ္ မဖြင့္ရဲ ...
ေနရာတကာလူႀကီးအားကိုးတဲ့ ပံုစံမဟုတ္ၾကေတာ့ပါဘူး ။နည္းပညာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္
က်မတို႕ငယ္စဥ္ကကထက္ကို အမ်ားႀကီး ေတာ္ပါတယ္ ။ကေလးေပမဲ့လည္း အထင္ေသးလို႕
မရပါဘူး ။တခုပါဘဲ  ..က်မတို႕ငယ္စဥ္ကလိုေတာ့  လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားေတြကိုေတာ့
တလံုးတပါဒ မွ မသိေတာ့ပါဘဲ ။မိဘေတြကလည္း အေဖေရာ အေမေရာ စီးပြားေရး စားဝတ္ေနေရး
ကို လံုးပမ္းေနရေတာ့ သားသမီးေတြကိုလည္း ေသခ်ာသြန္သင္ေပးရမဲ့အခ်ိန္မ ရွိေတာ့ပါဘူး ။
ကေလးျငိမ္ရင္ျပီးေရာ သူတို႕ႀကိဳက္တာ ဝယ္ေပးထားလိုက္တာက မ်ားသည္ ။အဲဒီေတာ့
ကေလးေတြ အခုလို ဂိမ္းသမားအေသးစားေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ မိဘကို အျပစ္တင္ရမလား
တက္လာတဲ့ကုန္ေစ်းနႈံးကို အျပစ္တင္ရမလား  ဖုန္းကဒ္ေတြ ေစ်းေပါလာတာကို အျပစ္တင္ရမလား
အရင္လိုဗုဒၶဘာသာသင္တန္းေလးေတြ မသင္ေပးေတာ့တာကို အျပစ္တင္ရမလား ....
လား ....လား...လားး  ေပါင္းမ်ားစြာပါဘဲ ။

အဘြားတို႕ေခတ္က တရြာလံုးမွာမွ ေရဒီလိုတလံုးေလာက္ဘဲ ရွိတယ္ ။ အေမတို႕ေခတ္ေရာက္ေတာ့
အိမ္တိုင္း ေရဒီယို ရွိေနျပီ ။ကက္ဆက္က်ေတာ့ တလမ္းလံုးမွာ မွ တလံုးေလာက္ရွိတာ ။က်မတို႕ငယ္ငယ္
ဘဝက်ေတာ့ အိမ္တိုင္းနီးပါးေလာက္ ကက္ဆက္ေလးေတြ ရွိတယ္ ။ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္လို႕ ေခၚတဲ့
တယ္လီေဗးရွင္း ကတလမ္းလံုးမွာမွ တလံုးေလာက္ရွိတာ ။အခုေခတ္ မွာ အိမ္တိုင္း sky net ရွိတယ္..
စေလာင္းရွိတယ္ ။ လူတိုင္း အင္တာနက္ သံုးနိုင္တယ္ ။ဖုန္းေလးတလံုး ရွိရင္ တကမာၻ လံုးနဲ႕
ဆက္သြယ္လို႕ရတယ္ ။facebook အေကာင့္ တခုရွိရင္ သတင္းအစံုဖတ္လို႕ရတယ္ ။ တကမာၻ လံုး
ေနရာအနွံကို facebook ကေန တဆင့္ ၾကည့္လုိ႕ရတယ္.. ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္တယ္..
ဘယ္မင္းသမီးအေၾကာင္း ..ဘယ္အလွမယ္ျပိဳင္ပြဲကဘယ္လို ..အဂၤလန္ကေဘာလံုးသမား
အေၾကာင္း..ေဟာလိဝုဒ္ က ကမာၻေက်ာ္မင္းသားမင္းသမီးအေၾကာင္း ..ကိုးရီးယားက ေကေပါ့ပ္ အဖြဲ႕ေတြ
အေၾကာင္း ..သတင္းအစံုအလင္မွာ ဆိုျပီး အခ်ိန္နဲ႕တေျပးညီ သိနုိင္တယ္ ။

ဒါေပမဲ့ ..အခုေခတ္ကေလးေတြက ပံုျပင္ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိၾကေတာ့ဘူး..လူႀကီးေတြကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း တခ်ိဳ႕ေတြကမသိၾကေတာ့ဘူး ။ဂါဝရတရား ၁၀ ပါးဆိုတာ
ဘာလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး ..ငါးပါးသီလအက်ိဳး အျပစ္ ကိုေသခ်ာမသိၾကေတာ့ဘူး ။ေခတ္ကေတာ့
အဘြားေခတ္နဲ႕ အေမ ေခတ္ ..အေမေခတ္ နဲ႕ကိုယ္ေတြႀကီး ျပင္းတဲ့ ေခတ္..ကိုယ္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ေခတ္နဲ႕
အခုလက္ရွိ တူ ..တူမ ေတြႀကီးျပင္းတဲ့ေခတ္.. မတူနိုင္ပါဘူး..ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲလာၾကတာ ဓမၼတာ ပါဘဲ။
ေရြ႕လ်ား လာျခင္းေတြထဲမွာ အဆိုးေတြလည္း ပါလာသလို အေကာင္းေတြလည္း ပါလာပါသည္ ။
ကိုယ္က စစ္ယူတတ္ဖို႕ဘဲ လိုပါသည္ ။ကာလေတြကေတာ့ ေရြ႕လ်ားေနမွာပါ ။

ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ရင္  ေနေရာင္ ..ေလေျပေလညွင္း ေတြနဲ႕အတူ ဖုန္မႈန္႕ေတြ အမႈိက္စေလးေတြ
ပါလာတတ္ပါသည္ ။ကိုယ့္အတြက္လိုအပ္မယ္ထင္တာကို စစ္ယူသိမ္းထားလိုက္ပါ ။
မလိုတဲ့အရာကိုေတာ့ ရွင္းထုတ္လိုက္ပါ ။အမႈိက္ ရႈပ္မခံပါနဲ႕ ။  အသိတရား ဗဟုသုတဆိုတာ မ်ိဳးက ကိုယ္တိုင္ ရွာယူေလ့လာရတာပါ။ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ လာျခင္းေတြ ရဲ႕ေနာက္မွာ
ေကာင္းေသာအျခင္းအရာေတြကို  သာလွ်င္ ေရြးခ်ယ္ နိုင္ၾကပါေစ ။

ပစ္ပစ္
Pm 5:41
7.5.2015

21 April 2015

လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္း...ေနာက္ကြယ္

Posted by blackroze at Tuesday, April 21, 2015 2 comments
အိမ္ေထာင္မႈ႕ဘုရားတည္
ေဆးမင္ရည္စုတ္ထိုး
ဤသံုးခ်က္မပိုင္လွ်င္ ျပင္ရန္ခက္လွသည္ ...ဆုိတဲ့စကားပံု လူတိုင္းၾကားဖူးၾကမွာပါ ။

က်မတို႕မိန္းကေလးမ်ားနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳ ျခင္းဆိုတဲ့ အာဝါဟဝိဝါဟ
လုပ္ငန္းပါဘဲ ... လက္ထပ္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာ မွာသူခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ ခ်စ္လို႕ယူၾကသည္ ..မိဘက သေဘာက်လို႕ မိဘစိတ္တိုင္းက် လက္ထပ္သည္ ။ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ဘဲ လက္ထပ္လက္ထပ္...
ထိမ္းျမားမဂၤလာ ကတိျပဳ လႊာ ဆိုတဲ့စာခ်ဳပ္ေလးထဲ သတို႕သားေရာသတို႕သမီးေရာ
လက္မွတ္ထိုးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႕ ....ထိမ္းျမားမဂၤလာစာခ်ဳပ္ေနာက္ကြယ္မွာ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းဆိုတဲ့
စာခ်ဳပ္ေနာက္တေစာင္ ျဖစ္မလာေအာင္ ယူရတဲ့တာဝန္ကပိုႀကီးတယ္ ...လက္ထပ္စာခ် ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ရတာက စကၠန္႕ပိုင္းေလးပါဘဲ  ။တသက္လံုးတည္တံသြားေအာင္ထိန္းသိမ္းရတာက
တဘဝလံုးပါ ။။။။

အဲလိုလက္မွတ္ထိုးထိမ္းျမားလက္ထပ္တဲ့အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္  ခ်စ္သူဘဝနဲ႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ..မိဘခ်င္း
ရင္းနွီးလို႕ မိဘစိတ္တိုင္းက် တေယာက္ကို တေယာက္ေလ့လာၾကတာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ...မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြက မိတ္ဆက္ေပးလို႕ သူငယ္ခ်င္းအေနအထားနဲ႕ တေယာက္ကိုတေယာက္ေလ့လာၾကတာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ...အခ်ိန္တခုေတာ့ ယူရပါတယ္...လက္ထပ္ဖို႕ အခ်ိန္ ယူရတာက တနွစ္ၾကာရင္ၾကာမယ္...နွစ္ နွစ္ ၾကာရင္ၾကာမယ္...ဒါေပမဲ့ကာလအပိုင္းအျခားတခုေလာက္ဘဲ
အခ်ိ္န္ေပးရတာပါ..

လက္ထပ္ပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့  နွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီးတည္ေဆာက္လိုက္တဲ့ အိမ္ေထာင္တခုျပိဳကြဲမသြား
ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႕အတြက္ကေတာ့ေယာက္က်ားေရာ မိန္းမေရာ နွစ္ေယာက္စလံုး
တဘဝလံုးတာဝန္ယူရတာပါ ။ဘယ္နွစ္နွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္မရွိေတာ့ပါဘူး သတ္မွတ္ခ်က္ ကာလ
မရွိတဲ့တာဝန္ယူမႈ႕တခုပါ ။ဒီၾကားထဲသားသမီးေတြရလာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္လာတဲ့မိသားစုတခုကို
အဆင္ေျပေျပ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ေအာင္တည္ေဆာက္ရတဲ့ တာဝန္လည္း မေသးလွပါဘူး..
ေျပာရရင္ေတာ့ သာယာတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးတခုျဖစ္လာဖို႕ဆိုတာ  မိန္းမတေယာက္ထဲမွာတာဝန္ရွိတာ မဟုတ္သလို ေယာက္က်ားတေယာက္ထဲမွာလည္း တာဝန္ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး ..

နွစ္ဦးနွစ္ဘက္ စလံုးမွာတာဝန္ရွိတာပါ ။

ခ်စ္သူဘဝနဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ဆိုတာ လံုးဝမတူပါဘူး .. လက္မထပ္ခင္ခ်စ္သူဘဝတုန္းက လက္ထပ္ျပီးရင္ ဆိုျပီးေမွ်ာ္မွန္းထားခဲ႕တာေတြက တကယ္တမ္းလက္ထပ္ျပီးတဲ့အခါမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို
ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ 100 မွာ 10 ေယာက္ေတာင္ မရွိခ်င္ပါဘူး.. ျပသနာတခုခု တက္လာတဲ့အခါ
" နင္ မယူခင္တုန္းက မသိဘူးလား " လို႕ေမးရင္  .." အခုလိုျဖစ္လာမယ္လို႕ ဘယ္သူကသိမွာလည္း" ဆိုျပီးျပန္ေျဖၾကတဲ့သူႀကီးပါဘဲ ။အဓိကေတာ့  ခ်စ္သူဘဝဆက္ဆံပံုနဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ဆက္ဆံပံု
ကြာျခားသြားတာေပါ့  ... အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုကထဲက ေယာက္က်ားေရာ မိန္းမေရာ နွစ္ဘက္စလံုး
ပါဝင္ပတ္သက္ေနရတာပါ ..မယူခင္တုနး္ကလည္း ဒီနွစ္ေယာက္ပါဘဲ ယူျပီးေတာ့လည္း ဒီနွစ္ေယာက္ပါဘဲ
လူအေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး..ဒါေပမဲ့ မယူခင္နဲ႕ယူျပီးကေတာ့ အေနအထား မတူၾကေတာ့တာအမွန္ပါ ။

အိမ္ေထာင္တခုတည္ေဆာက္ျပီးတဲ့အခါမွာ အဆင္မေျပျဖစ္လာနိုင္စရာအေနအထားေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး
ရွိနိုင္ပါတယ္ ။ စီးပြားေရး က်န္းမာေရး  ဟိုဘက္ေဆြမ်ိဳး ဒီဘက္ေဆြမ်ိဳး အဆင္မေျပၾကတာ..
ေခြ်းမနဲ႕ေယာကၡမ  မတည့္တာ .. တဘက္နဲ႕တဘက္ ျပသနာေသးေသးေလးက စလို႕ အက်ယ္က်ယ္ျဖစ္လာ
တတ္ၾကသည္ ။

အဲဒီအခ်က္ေတြထဲမွာ မွ အဆင္မေျပတာအမ်ားဆံုးျဖစ္နိုင္တဲ့ အေနအထားတခုက စီးပြားေရး ပါဘဲ..
ေငြေၾကးနဲ႕ စီးပြားေရးက တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ပါသည္ ...တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္ကေတာ့ ေငြေၾကး အရမ္းေျပလည္တယ္.. မိသားစု ကပူပင္စရာမလိုဘဲ...ေငြေၾကး ေျပလည္ တတ္နိုင္လြန္းေတာ့
အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္တဲ့ေယာက္က်ားက တအိမ္ေထာင္စရိတ္တင္မကဘူး ..နွစ္အိမ္ေထာင္
သံုးအိမ္ေထာင္ စရိတ္ေတာင္ တာဝန္ယူနိုင္အခါမွာ စပြန္စာေပးထားတဲ့ညီမေလးေတြ .. ကိုႀကီးနဲ႕မီးဇာတ္လမ္းေတြ  ...ဦးနဲ႕သမီး ဆိုတာေတြ ဘာေတြညာေတြ ျဖစ္လာတတ္သည္ ။
အိမ္ေထာင္တခုမွာ မိန္းမေဖာက္ျပန္တယ္ဆိုတာရွားပါသည္ ။ေယာက္က်ားေတြစေဖာက္ၾကတာမ်ားတယ္ ။
(ဒါေပမဲ့လည္း လင္ငုတ္တုတ္အနားရွိရက္နဲ႕ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမေတြလည္းရွိနိုင္ပါသည္ ။
မွ်မွ်တတေတြးေပးထားတာပါ  ။)

အေစာကေျပာသလိုေပါ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ပိုက္ဆံ အရွာေကာင္းတယ္.. လူရည္လည္တယ္ ..အေပါင္း
အသင္းဆန္႕တယ္..အရြယ္ေလးလည္း ရွိတယ္  ။အဲတာဆိုရင္ေတာ့ အိမ္သူသက္ထားဇနီးမယား
အေနနဲ႕ကသူေျခတလွမ္း လွမ္းရင္ ကိုယ္လည္းေျခတလွမ္း လွမ္းနိုင္ ေအာင္ အမွီလိုက္နိုင္ေအာင္
ႀကိဳးစားေပေတာ့ ။ငါတို႕က ခ်စ္သူသက္တမ္း 5နွစ္ေလာက္ရွိျပီးမွ ယူၾကတာ..ငါ့ခ်စ္သူက တျခားမိန္းမဆို
ေယာင္လို႕ေတာင္ လွည့္ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး စိတ္ခ်လက္ခ် မေနပါနဲ႕ ။ခ်စ္သူဘဝတုန္းက
သူၾကည့္ခ်င္မွ ၾကည့္လိမ့္မယ္..အခုအိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္နိုင္ပါသည္ ။
ခ်စ္သူဘဝက သစၥာတရားက အိမ္ေထာင္သည္ဘဝကို ပါခ်င္မွာ ပါလာေတာ့မွာ ။
ကိုယ္က မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ ။သတိဆိုတာ လိုတယ္ဘဲ ရွိပါသည္ ပို္တယ္ရယ္လို႕
မရွိပါဘူး ။

မိဘခ်င္း သေဘာတူေပးစားလို႕ ယူၾကတဲ့တည္ေဆာက္လိုက္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုရင္လည္း
လူႀကီးေတြမ်က္နွာပ်က္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႕ တထစ္ခ်မတြက္ထားပါနဲ႕ ။အေမတို႕က သတ္သတ္ အိမ္ကမိန္းမက သတ္သတ္ ဆိုျပီးလူႀကီးေတြ မ်က္နွာအိုးမည္းအကြင္းလိုက္ ခပ္တည္တည္ သုတ္တတ္တဲ့လူမ်ိဳးေတြ ရွိနိုင္တာဘဲေလ ။ကိုယ္က ဘယ္လိုလူမ်ိဳဳးနဲ႕ ဖူးစာဆံုလည္း  ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရး ကံတရား... ကိုယ္ထိန္းသိမ္းနိုင္မႈ႕ အေနအထား ဒါေတြအကုန္လံုးက ကိုယ္နဲ႕ဘဲ ဆိုင္ပါသည္။
တခ်ိဳ ႕ေတြက်ေတာ့လည္း မိန္းမဘက္က အစစျပည့္စံု အလိုက္သိ အထိန္းအသိမ္းေကာင္းေပမဲ့လည္း
ေဗြဆိုးပါတဲ့ျမင္း ထိန္းမရသလိုဘဲ ...ညည္ဆိုးပါတဲ့လူကလည္း  ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ မိန္းမနဲ႕
ရထားပါေစ  အက်င့္ကေကာင္းမလာပါဘူး ။

ကိုယ္က ရိုးသားေအးေဆးတဲ့ သူနဲ႕ဆံုမလား ... ေခတ္ဆန္ဆန္ေနတတ္ေပမဲ့ မိသားစုဘဝဆိုတာကို
တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့သူနဲ႕ ေတြ႕မလား..လည္လည္းမလည္ဘူး ရႈပ္လည္းရႈပ္ခ်င္တဲ့ မလည္ရႈပ္မ်ိဳးနဲ႕ဖူးစာပါမလား.. တကယ့္ကို ေဖာက္ျပန္ေရးသမားအႀကီးစားမ်ိဳးနဲ႕ ပတ္သက္မိမလား
ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ ေလ့လာေရြးခ်ယ္မႈ႕နဲ႕ ဆိုင္သလို ကံတရားနဲ႕လည္း ဆိုင္မယ္လို႕ က်မေတာ့ ထင္သည္။

တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တယ္ဆိုတာ စစ္မ်က္နွာတခုကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ အတူတူ
ဘဲလို႕ က်မထင္ျမင္မိသည္ ။တသက္လံုးတိုက္ေနရမဲ့ စစ္ ေပါ့ ။ တဘက္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ျပီး
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးရမလား  ထိုးစစ္ဆင္ရမလား ..က်ားထိုးရေတာ့မလား  ..ေစာင့္ၾကည့္ အေနအထားနဲ႕ ထားရမလား ...ေသခ်ာတာကေတာ့ အသင့္အေနအထားနဲ႕ ေနဖို႕ပါဘဲ ။ေယာက္က်ားမ်ားဟာ မယံုရလြန္းလို႕ပါ ။အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္လြန္းလို႕ပါ ။ခ်စ္လို႕ယူထားတာဘဲေလ..မိဘေတြေရြးခ်ယ္ေပးထားတာဘဲ မမွားနိုင္ပါဘူးေလ...
ဆိုတာမ်ိဳးေတြးျပီး စိတ္ခ်လက္ခ် မ်က္စိမွိတ္မယံုထားပါနဲ႕ ..မိန္းမေတြက ေရြးခ်ယ္ျပီးျပီဆိုတာနဲ႕ အေျပာင္းအလဲမရွိေတာ့ေပမဲ့ သူတို႕ေတြကေတာ့ အခ်ိန္နဲ႕ အမွ် ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္။ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် အသစ္ အသစ္ေသာ ဆိုတာေတြကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္တတ္ၾကသည္ ။
(အမ်ိဳးသားတိုင္းကိုမဆိုလိုပါဘူး..ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့
အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္တဲ့သူေတြကိုသာ ေျပာခ်င္တာပါ )။

အရာရာျပည့္စံုတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက်ေတာ့ ေငြေၾကးေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပ
တာေတြျဖစ္နိုင္သလို.. မျပည့္စံုတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းမွာလည္း ဒီေငြေၾကးဆိုတာေၾကာင့္ဘဲ အဆင္မေျပ
မႈ႕ေတြ ရွိလာနိုင္ပါသည္ ။ ေငြေၾကးနဲ႕စီးပြားေရးဆိုတာကို အေျခခံေပမဲ့လည္း အဓိကက်တဲ့အေၾကာင္း
အရာကေတာ့မတူဘူးေပါ့ေလ။ခ်မ္းသာတဲ့အိမ္ေထာင္စုမ်ိဳး က်ေတာ့ ေငြပိုလ်ံလြန္းေတာ့ ကိုယ့္က်င့္တရားကို
မေတာင့္ခံနိုင္ရင္  ပ်က္စီးျခင္းျဖစ္သြားတတ္သလို ..မျပည့္စံုသူက်ေတာ့ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းဖို႕
ေငြေၾကးမျပည့္စံုေလေတာ့ အဆင္ေျပမႈ႕ေတြရဲ႕ အလည္မွာ စိတ္ညစ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕
 ျပသနာတက္တတ္သည္ ။

ခ်စ္သူဘဝတုန္းကေတာ့ သူလည္း   လခစားကုမၼဏီဝန္ထမ္း ၊ ကိုယ္လည္း       လခစားဝန္ထမ္း
တေယာက္ရတဲ့ လခဘယ္ေလာက္ဆိုတာ တေယာက္ သိေနျပီးသား ..လက္မထပ္ရေသးခင္ ..ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္က တလကို လခ တသိန္းခြဲေလာက္ရတာကို အျပစ္မျမင္တတ္ၾကေပမဲ့
လက္ထပ္ျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ တလတသိန္းခြဲေလာက္ဘဲ ရတဲ့ဝင္ေငြနဲ႕အိမ္ေထာင္တခုရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို မျဖည့္ဆည္းနိုင္တဲ့အခါမွာ နည္းလြန္းတယ္လို႕ အျပစ္ျမင္     ခလုတ္တိုက္လာတတ္ၾကသည္ ။

မိန္းမဘက္ကလည္း မယူခင္တုန္းကေတာ့ တသိနး္ခြဲ ကို ေက်ေက်နပ္နပ္
လက္ခံေပးခဲ့ေပမဲ့  လက္ထပ္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆန္ကဝယ္ရမယ္..ဆီကကုန္ေနျပီ ..ဒီၾကားထဲ သာေရးနာေရးကလည္းရွိေသးတယ္..ကားခေတြကလည္း 200ေလာက္ျဖစ္ေနျပီ ..ဖုန္းကဒ္ေတြေပါေပမဲ့
တမိနစ္ ေဆာင္ရတဲ့ ဘီလ္က မေပါေတာ့ ဖုန္းေငြျဖည့္ကဒ္ ကလည္း တဘက္တလမ္းကနွိပ္စက္ေနျပန္တယ္..ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္ေယာက္က်ားက အသံုးအစြဲ မက်စ္လစ္တဲ့သူ
ဆိုရင္ သူ႕လခ တဝက္ေလာက္က သူ႕ ျပန္ေပးေနရတာမ်ဳိး ျဖစ္လာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဘဲ
ခ်စ္လို႕ယူထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးျဖစ္ပါေစ..မိန္းမလုပ္တဲ့သူဘက္ကေန အေျမာက္သံ ဗံုးသံနဲ႕ဆင္တူတဲ့
ႀကိမ္းဝါးသံေတြ သတိေပးသံေတြ အျပစ္တင္သံေတြထြက္လာတတ္သည္ ။

ခ်စ္သူဘဝတုန္းကေတာ့ လကုန္ရက္ ေရာက္ခါနီး .." ကို႕ ဖုန္းက ေဘလ္ကုန္ေတာ့မယ္ကြ..
ခ်စ္စီသိပ္ေတာင္မဆက္ရဲဘူး..ဖုန္းကဒ္မဝယ္ျဖစ္ေသးလို႕ " ဆိုရင္ေတာင္ "ရတယ္..ခ်စ္ျဖည့္ေပးလိုက္မယ္.. " ဆိုျပီး အျပန္အလွန္ ကူညီခဲ့ေပမဲ့ အခုလိုအိမ္ေထာင္သည္ဘဝေရာက္တဲ့အခါ  တလတလ အလ်င္မွီေအာင္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ အိမ္သံုးစရိတ္ေတြရဲ႕ အလည္မွာ ဖုန္းကဒ္တကဒ္စာေလာက္ကိုေတာင္ ျငဴ စူ လာမိတတ္သည္ ။
အဲတာလည္း လူအေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး..ခ်စ္သူဘဝတုန္းကလည္း ဒီနွစ္ေယာက္ပါဘဲ
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာလည္း ဒီနွစ္ေယာက္ပါဘဲ ..ဒါေပမဲ့ ဆက္ဆံေရးအေနအထားေတြကေတာ့
ေျပာင္းလဲကုန္ၾကပါတယ္..ခ်စ္သူဘဝက အခ်စ္ဆိုတာေတြက အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္တဲ့ အခါမွာ
စားဝတ္ေနေရး ဆိုတဲ့ အိမ္ေထာင္တာဝန္ေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကသည္ ။
က်မေတာ့အဲလိုဘဲထင္ပါသည္ ။ခ်စ္လို႕ယူခဲ့ၾကသည္ ။မယူခင္ကလည္း တေယာက္အေနအထား
တေယာက္ သိျပီးသား  ..လက္ခံနိုင္လို႕ ယူၾကသည္ ။ယူျပီးလွ်င္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္
လုပ္မည္ဟု လူတိုင္းက ရည္မွန္းထားၾကစျမဲပါ ။တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕မွာေတာ့ ရည္မွန္းထားသလိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ သိပ္နည္းလြန္းပါတယ္ ။အဲတာဟာအိမ္ေထာင္ေရးပါဘဲ ။။။

သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး သတင္းရင္ဖြင့္တာေတြ နားေထာင္ေပးရတဲ့အခါတိုင္း
မိသားစုထဲက အကိုေတြ အမေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးသတင္းေတြ ၾကားရတဲ့အခါတိုင္း  သူတို႕ေတြ
မယူခင္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ နဲ႕ ယူျပီးမွ ေျပာလာၾကတဲ့ စကားေတြက
တူကိုမတူေတာ့ တာပါ  ။အားလံုးကေျပာၾကတာေတာ့  အဲလိုမွန္းသိရင္ အစကထဲက  ယူကို
မယူဘူးဆိုတာပါဘဲ .. အင္းေလ  ..အခုလိုေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိမွေတာ့ ဘယ္သူက
ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာျပီး ယူၾကမွာလည္း ..ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႕ မေမွွ်ာ္လင့္ထားၾကလို႕
ရဲရဲ ဝံဝံ လက္ထပ္ၾကတာေပါ့  ။ လက္ထပ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ျပသနာေတြနဲ႕ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါ
အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြေနရာမွာ ျငဴ စူ ျခင္း အျပစ္တင္ျခင္းေတြ ကဝင္ေရာက္ေနရာယူလာၾကသည္ ။

အဲလိုအေနအထားေရာက္လာတဲ့ အခ်ိ္္န္မွာ ..တဘက္နဲ႕တဘက္ နားလည္မႈ႕ ရွိစြာနဲ႕ ေသခ်ာျပန္လည္
ညိႈ႕နိႈင္းဖို႕ကအလိုအပ္ဆံုးပါ ။မွားသြားတဲ့ သူကလည္း ကိုယ္မွားသြားတာကို ခ်က္ျခင္းျပင္ဖို႕ လိုသလို
ျဖစ္လာတဲ့အေနအထားကို နွစ္ဘက္စလံုုးက အခ်ိန္မီ  ထိန္းသိမ္းနိုင္ဖို႕လိုပါသည္ ။

ျပသနာတက္လာတဲ့ အေနအထားတခုကို အခ်ိ္န္မီ မညိႈ႕နႈိင္း နိုင္ရင္ေတာ့ လက္ထပ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း
မွာ စာခ်ဳပ္အသစ္တေစာင္ ထပ္ျပီး လက္မွတ္ထိုးဖို႕ ျဖစ္လာတတ္သည္ ။နွစ္ဘက္စလံုးကတည္တံေအာင္
မထိန္းသိမ္းနိုင္တဲ့ အခါမွာ ျပိဳ ကြဲျခင္း ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြးျဖစ္လာတတ္သည္  ။

ေငြေၾကးက်ပ္တည္းလို႕ ျဖစ္လာတဲ့ အဆင္မေျပ မႈ႕ကို အျပန္အလွန္စာနာနားလည္ မႈ႕နဲ႕ ျပန္ျပီး
ညိႈ႕ နႈိုင္းလို႕ ရနိုင္ေပမဲ့  ..ေငြေၾကး အဆင္ေျပလြန္းလို႕ ျဖစ္လာတဲ့ ေဖာက္ျပန္ေရး ျပသနာေတြကို
က်ေတာ့ ခံစားေပးရတာ ခက္ပါတယ္ ။မိန္းမဆိုတာက အူတိုတတ္တ့ဲ အမ်ိဳးေလ  ..မုန္႕သာေဝမွ်
ေကြ်းခ်င္ေပမဲ့  အခ်စ္ကိုေဝမွ် ေပးနိုင္တဲ့ မိန္းမ ဒီကမာၻ မွာ မရွိေသးပါဘူး ။

တခ်ိဳ႕ က်ေတာ့ သားသမီး မ်က္နွာေထာက္ထားစရာရွိတာေတြ ...စားဝတ္ေနေရး အတြက္ ဒီေယာက္က်ား ကိုဘဲ မွီခိုေနရတဲ့ အေနအထား..အဲလိုအေနအထား ေတြေၾကာင့္ ျမိဳ သိပ္ျပီး ေနၾကေပမဲ့
အတြင္းဘက္ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ သူစိမ္းနွစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားတတ္သည္ ။ ေျပာရရင္ေတာ့
အတြင္းဘက္မွာ လႈိက္စားေနတဲ့ အနာတခုလို ေပါ့ ။တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သတၱိရွိရွိနဲ႕ အဲလိုလႈိက္စားေနတဲ့
အနာကို ေဖာက္ထုတ္ျပစ္တတ္ၾကသည္ ။အနာရြတ္ထင္သြားတတ္ေပမဲ့  တဘဝလံုး တလႈိက္လႈိက္နဲ႕
ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာမ်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး ။

အဲလိုသတၱိရွိရွိ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကလည္း ရွားပါတယ္ ။ ေနာက္ခံ မိဘအသိုင္းအဝိုင္းကလည္း
ေကာင္းမွ ..ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေယာက္က်ားတေယာက္ကို မွီခိုစရာမလိုဘဲ ေငြရွာ နိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းလည္း ရွိမွ ... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လည္း ငါတေယာက္ထဲလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ႕
ရွိတဲ့ မိန္းမ ေတြမွ သာ အဲလိုျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ရဲတာပါ ။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့
ေယာက္က်ားေဖာက္ျပန္ေနလည္း  သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရင္ဖြင့္ ငိုယိုရင္းနဲ႕  ဒီေဖာက္ျပန္မႈ႕ကိုဘဲ
ေနသားက်သြားတာ မ်ားပါတယ္ ။ မိန္းမေတြရဲ႕ဘဝက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရတဲ့ အေနအထား သိပ္နည္းပါတယ္ ။
တခါေရြးခ်ယ္ျပီးတာနဲ႕ ေနာက္ထပ္တခါဆိုတာကလည္း သိပ္မလြယ္ကူလွပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ စေရြးခ်ယ္ကထဲက မမွားေအာင္ ေရြးနိုင္ဖို႕ အလိုအပ္ဆံုးပါဘဲ ။ အနာဂတ္ဆိုတာက မွန္းဆၾကည့္လို႕
မရတဲ့ အရာဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ေျပာရ မွန္းရ ခက္လွပါသည္ ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ တည္ေဆာက္ျပီးတဲ့ အရာကို ဘယ္သူမွ အျပိဳ ကြဲ မခံခ်င္ၾကပါ ဘူး ။ သည္းမခံနုိင္ၾက
လြန္းမွသာ  ဒီလိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၾကတာပါ ။ကံတရားနဲ႕ လည္းဆိုင္ပါသည္ ။ လူတိုင္းကေတာ့
အေကာင္းဆံုးကိုဘဲ လိုခ်င္ၾကသည္ ။ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းက အေကာင္းဆံုး အရာေတြကို မရတတ္ပါဘူး ။
ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတခုကို သတိၱ ရွိရွိ ရင္ဆိုင္နိုင္တဲ့ ခြန္အားရွိဖို႕ လိုပါ သည္ ။

လက္ထပ္ျပီးတိုင္းလည္း အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ။သာယာခ်မ္းေျမ႕တဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါဘဲ ။ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူဘဝနဲ႕ လက္ထပ္ျပီးတဲ့ ဘဝ မတူတာကေတာ့
လူတိုင္းပါဘဲ ။ ကြာျခားခ်က္ နည္းတာနဲ႕ မ်ားတာဘဲ ရွိတာပါ ။

လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတာကို လုပ္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမွာ
ငါတကယ္ကို အိမ္ေထာင္တာဝန္ ယူနုိင္ျပီလားဆိုတာ နွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးၾကပါ ။
လံုးဝ ကိုေသခ်ာျပီ ။ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္တခုကို ရေအာင္ တည္ေဆာက္ဖို႕ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ျပီ။
ထိမ္းျမားမဂၤလာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ရဲ႕ ေနာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဆိုတာဘဲ ရွိေစရမယ္လို႕ နွစ္ဦးနွစ္ဘက္စလံုးက တဘဝ လံုးစာ အာမခံနိုုင္ျပီ ။အရာရာေသခ်ာျပီ ဆိုမွ ဒီစာခ်ဳပ္ ေလးထဲမွာ လက္မွတ္ထိုးပါ ။
လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္း..ေနာက္ကြယ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြဘဲ ရွိေစခ်င္ပါသည္ ။


ပစ္ပစ္
Pm 7:54
21.4.2015



04 April 2015

ပိုင္ရွင္မဲ့သြားတဲ့ အရုပ္္ကေလး

Posted by blackroze at Saturday, April 04, 2015 0 comments
က်မ ေဆးရံု တက္စဥ္ကာလမွာ အရုပ္ေလးတရုပ္ ပိုင္ရွင္ မဲ့သြားတာ  ႀကံဳ ဆံု ခဲ့ရပါသည္ ။

က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေဆးရံု တက္ရမယ္ဆိုျပီး လူနာခန္း ေစာင့္ေနစဥ္မွာ  အေရး ေပၚဌာနရဲ႕ ခုတင္အမွတ္ A03 မွာ တည ေနခဲ့ရပါသည္ ။ ညဦးပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ေဝဒနာနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့
ေဘးခုတင္က ဘယ္သူဆိုတာ သတိလည္းမထားမိခဲ့ဘူး  ။မနက္ေလးနာရီ ေလာက္ထင္ပါရဲ႕
က်မေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလာပါတယ္ ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးကုတင္က အသက္ 60ေက်ာ္ေလာက္ရွိမဲ့
လူႀကီးတေယာက္ကက်မအေဒၚကို  လွမ္းေမးပါတယ္။ သူကဘာျဖစ္တာလည္း
" တုပ္ေကြး လား... ရိုးရိုးဖ်ားတာလား ..ေခ်ာင္းဆိုးေနတယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္နဲ႕နွာေခါင္းကိုmask နဲ႕ အုပ္ထားေနာ္"ဆိုျပီး ေျပာပါတယ္ ။ ဘာေရာဂါနဲ႕ ေဆးရံုေရာက္လာလည္းဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး ။
အိမ္ကမိသားစု လူနာေစာင့္ေတြလည္း မေတြ႕ပါဘူး ။သူတေယာက္ထဲပါဘဲ ။

က်မလည္းစကားဆက္မေျပာခ်င္လို႕  ဟုတ္ကဲ့ .. နွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္ အုပ္တဲ့ ဟာေလး ဝယ္ျပီးအုပ္ထားလိုက္မယ္ လို႕ျပန္ေျပာလုိက္သည္ ။ သူကေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ တေယာက္ထဲ
အိပ္ေနလိုက္ ခဏေလာက္ေနရင္ သူ႕ကိုေဆးသြင္းထားတဲ့ပိုက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုင္ကို သူ႕ဘာသာ
ကိုင္ျပီး ထထြက္သြားလိုက္နဲ႕ .. လာေစာင့္ေပးတဲ့မိသားစုဝင္ေတြလည္း မရွိပါဘူး ။ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာ လိေမာ္သီး တထုပ္ခ်ိတ္ထားျပီး  လိမ္ေမာ္သီးစားလိုက္ အိပ္လိုက္နဲ႕ တေယာက္ထဲဘဲေန ေနတာပါ ။

သူ႕ၾကည့္ရတာလက္မႈ႕ ပညာေတာ့တတ္ပံုရတယ္ ။ သူ႕စီမွာ ခဲေရာင္လို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အလံုးတလံုး
ေတြ႕တယ္ ။ဘာအလံုးလည္းေတာ့ မသိဘူး ။ က်မတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက ဂ်ံဳ ဳ အလံုးေတြနဲ႕ အရုပ္ေလးေတြ
လုပ္သလိုေပါ့ ။အဲလိုမ်ိဳး လုပ္လို႕ရတဲ့ ဟာေလးေပါ့ ။အဲဒီလူႀကီးကေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ
တေယာက္ထဲ လွဲေနရင္း အဲဒီ အလံုးေလးကို ျပားလိုက္ ဖိလိုက္နဲ႕ အရုပ္ေလး ေတြလုပ္ေနတာ ။
ေရွးေခတ္သိုင္းကားေတြထဲက သိုင္းသမားေတြကိုင္တဲ့ ဓါးပံုစံကို အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကည့္ေနတာ ။
သူလုပ္တဲ့ဓါးေလးေတြက လက္ရာလည္း ေျမာက္ပါတယ္ ။ ဓါး အတို ဓါးအရွည္ ေနာက္ျပီး လွံ
ေသနတ္ အဲလိုအရုပ္ေလး တခုလုပ္လိုက္ ျပီးရင္ ျပန္လံုးလိုက္ ေနာက္အရုပ္ေလးတခုျပန္လုပ္လိုက္နဲ႕
သူတေယာက္ထဲဘဲ ...။

မနက္လင္းေတာ့လည္း လာၾကည့္တဲ့သူလည္းမေတြ႕ ပါဘူး။ သူတေယာက္ထဲဘဲ  လွဲလိုက္
ထလိုက္နဲ႕  ေနေနတာ ။ေနာက္ေတာ့က်မလည္း သူ႕ကို သတိမထားမိတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ေဝဒနာနဲ႕
ကိုယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ သတိမထားမိဘူး ။က်မအေဒၚက ေတာ့ ဟိုလိုက္ၾကည့္ ဒီလိုက္ၾကည့္ေပါ့ ။
အေရးေပၚခန္းကေန ေဆးရံုတက္ရမဲ့ လူနာ အခန္းေတြကို မနက္ 8နာရီမွာ စေျပာင္းေပးပါတယ္ ။
တေယာက္ျပီးတေယာက္ နံပါတ္စဥ္အလိုက္နဲ႕ ကိုယ္တက္ရမဲ့ အခန္းကို ေျပာင္းေပးတာေပါ့ ။

က်မအေပၚထပ္လူနာအခန္းမေျပာင္းခင္ အခ်ိန္ေလးမွာဘဲ ။နပ္စ္မေတြေရာ ဆရာဝန္ေတြေရာ
ဝရုန္းသုန္းကားနဲ႕ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္..လူနာတေယာက္ ဝက္ရူး ျပန္သလိုတက္ျပီး လဲက်သြားလို႕ပါ
က်မကေတာ့ခုတင္ေပၚ လွဲေနတဲ့သူဆိုေတာ့ အသံေတြဘဲၾကားေနရတာေပါ့ ။အေဒၚလုပ္တဲ့သူကေတာ့
ဘာလည္းဆိုျပီး ထသြားၾကည့္ပါသည္ ။

ျပန္လာေတာ့ " ေဘးခုတင္က လူႀကီး ျဖစ္တာသမီးရဲ႕ ..ပါးစပ္ထဲကလည္း အျမႈပ္ေတြ ထြက္လို႕ဟဲ႕ ။
ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း မသိဘူး.. သနားပါတယ္ ။သူ႕အရုပ္ေလးေတာင္ ဒီတိုင္းက်က်န္ခဲ့တယ္ " ဆိုျပီး
လာေျပာျပပါတယ္  ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ က်မလည္း ေနရမဲ့ လူနာအခန္း နံပါတ္ရျပီမို႕ ေဆးရံုဝန္ထမ္းတဦးက က်မ ခုတင္ကို
အေပၚထပ္ကို ေျပာင္းေပးဖို႕ ဓါတ္ေလွကားစီကို တြန္းသြားပါသည္ ။ေစာနက ေဘးကုတင္က လူႀကီး
လဲက်သြားတဲ့ ေနရာေလာက္ကို ေရာက္ေတာ့ က်မ အနားပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္မိတယ္  ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနတဲ့ အရုပ္ဓါးေသးေသးေလးတေခ်ာင္း.....  ။။အမည္းေရာင္ ဓါးေလးတေခ်ာင္းက
ပိုင္ရွင္မဲ့စြာနဲ႕ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ .... .... ....  ။

အဲဒီဓါးေလးကို ျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမြန္းက်ပ္လြန္းလို႕ မ်က္စိမွိတ္ျပီးအသက္ျပင္းျပင္းရိႈက္မိတယ္ ။
မနက္ေစာေစာ ေပါင္မုန္႕တို႕ကိတ္မုန္႕တို႕ စားရမဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့လိမ္ေမာ္သီးဘဲ အခြံခြာစားေနတဲ့ အသက္60ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးတေယာက္ကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္ ။
အဆုတ္ေရာင္ေနလို႕လား..ဒါမွမဟုတ္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္လားမသိပါဘူး...
ရင္ဘတ္ထဲေအာင့္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္..စူးခနဲေအာင့္သြားတဲ့ နာက်င္မႈ႕နဲ႕ အတူ မ်က္ရည္လည္လာမိသည္။

စိုစြတ္လာတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အားယူျပီးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့  တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေဝး....ေဝး က်န္ခဲ့တဲ့
ၾကမ္းျပင္ေပၚက အရုပ္ဓါးေလးကို ခပ္ေရးေရးေလးေတြ႕ေနရတယ္ ။

ေနရာအနွံအျပားက ေဆးရံုေတြမွာ အခုလိုဘဲ ပိုင္ရွင္မဲ့သြားတဲ့ အရုပ္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ရွိေနမလည္းမသိနိုင္ပါဘူး ။အသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုမရွိတဲ့ တကိုယ္ရည္ တကာယ
သမားျဖစ္လို႕ ျပဳ စု ေစာင့္ေရွာက္မဲ့ သူ မရွိနိုင္တာလည္း ျဖစ္နိုင္သလို ။
မိသားစုရွိရဲ႕သားနဲ႕  တာဝန္ မယူၾကလို႕ တကုိယ္တည္း ေနေနရတဲ့ သူလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္  ။
ေဆးရံုႀကီးကလည္း ေကာင္းပါရဲ႕...
ေဆးေတြကလည္း ေကာင္းပါရဲ႕...
ေခတ္မွီကိရိယာ ေတြနဲ႕ တခုခုဆို နာရီပိုင္းနဲ႕တင္ စစ္ေဆးလို႕လည္းရပါရဲ႕ ...
ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားဆိုတဲ့ ေႏြးေထြးမႈ႕က ခပ္ရွားရွား ....  နိုင္ငံျခားဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳး မ်ားလား .... ။။။။။။



ပစ္ပစ္
Pm 5:55
4.4.2015





02 April 2015

သံုးေသာင္းတန္ ဖီလင္

Posted by blackroze at Thursday, April 02, 2015 3 comments
shopping ဆိုတဲ့ ေစ်းဝယ္ထြက္ျခင္းကို မိန္းကေလးအမ်ားစုကနွစ္သက္သေဘာက်ၾကပါသည္ ။
shopping center တခုခုမွာတဆိုင္ျပီး တဆိုင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ႕ျပီး ကိုယ္ႀကိဳက္နွစ္သက္တဲ့ပစၥည္း
အက်ီ အစရွိတာေတြကို ဝယ္ယူတဲ့အခါ မျဖစ္မေန ပတ္သက္ဆက္ဆံရတဲ့သူေတြကေတာ့
အေရာင္းစာေရးဝန္ထမ္းေတြပါဘဲ ..။

တခ်ိဳ႕က ဆက္ဆံေရးေကာင္း တယ္...အမ ဘာလိုခ်င္လည္း ဘာရွာတာလည္း ဆိုျပီးလိုခ်င္တဲ့
ပစၥည္း အေရာင္အေသြး ကိုဝိုင္းဝန္းရွာေပး လိုက္မလိုက္ ဝိုင္းၾကည့္ေပးတဲ့ အျပံဳး ခ်ိဳ ခ်ိဳ ေလးနဲ႕အေရာင္းဝန္
ထမ္းေလးေတြ ရွိသလို ...

လိုခ်င္တာေလးမ်ားေရြးတာ နဲနဲ မ်ားသြားရင္ စိတ္မရွည္ခ်င္သလို ပံုစံနဲ႕ စူပုပ္ပုပ္ ျဖစ္လာတတ္တဲ့
အေရာင္းဝန္ထမ္းေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္ ။

ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ အဆိုးဆံုးပါ  ..ကိုယ္ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အက်ီက ေစ်းေလးမ်ား  နဲနဲ မ်ားတဲ့အက်ီ
ဆိုရင္ဝယ္နိုင္လို႕လာေမးေနတာလား  ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ၾကည့္တတ္တဲ႕ အေရာင္းဝန္ထမ္းမ်ိဳ းေပါ့ ။

က်မ အိမ္ခဏျပန္တဲ့ အခိုက္အတန္႕မွာ မေရာက္တာ 7နွစ္ရွိပီ ျဖစ္တဲ့ ယုဇနပလာဇာကို ေရာက္ခဲ့တယ္ ။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္..ပလာဇာမွာကိုးရီးယားမိတ္အက်ီတထည္ကို 5ေသာင္း 6ေသာင္း
ေလာက္ေတာင္ေပးရတာ တဲ့...အဲေလာက္ေတာင္ေစ်းႀကီးလားဟယ္ဆိုေတာ့ အဲထက္ေစ်းႀကီးတာေတြ
ေတာင္ရွိတယ္တဲ့  ...ေလ   ။တခါတေလ မူရင္းေစ်းအရင္းကဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး..အက်ီတထည္ကို 2ေသာင္းလို႕ေျပာတာကို တေသာင္းခြဲရမလားဆစ္လိုက္တာ ခ်က္ျခင္းဘဲ
ယူသြားဆိုျပီး ထည့္ေပးလိုက္လို႕ ရင္ခံခံနဲ႕ ဝယ္လာရတာမ်ိဳ း လည္းရွိတယ္တဲ့ ...။ဒါဆိုေစ်းနႈံး ကပ္ထားတဲ့
ဆိုင္မွာဝယ္မွ ျဖစ္မွာေပါ့လို႕ငါကေစ်းဆစ္ရတာအားနာလို႕ဆိုျပီးေျပာေတာ့ ..နင့္ဘာသာ အေျခအေနၾကည့္ဝယ္ေပါ့ တဲ့  ။

က်မလည္း အက်ီ ေလ့လာေရး ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ႀကိဳက္တာေတြ႕ခဲ့ရင္ လည္းဝယ္မယ္ဆိုတဲ့
လုပ္ငန္းစဥ္တခုခ်မွတ္ျပီး..ပလာဇာကို ခ်ီတက္ခဲ့တယ္.. ။အက်ီေလးေတြက အဆင္စံုအေသြးစံုနဲ႕
ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္ ။ ဒုတိယထပ္ ေလွကားနားကဆိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဝတ္
အက်ီေလးေတြေတာ္ေတာ္ လွလို႕ ေသခ်ာဝင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့ ...

အေပၚဘက္တန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အျဖဴ ေလးေတြထဲကတထည္ကေတာ္ေတာ္ေလးလွပါတယ္..
စိတ္ထဲလည္းသေဘာက်တာနဲ႕ ေသခ်ာေလးၾကည့္မိတယ္ ။အေပၚဘက္မွာခ်ိတ္ထားတာဆိုေတာ့
က်မ လွမ္းယူၾကည့္လို႕ အဆင္မေျပပါဘူး..အဲတာနဲ႕ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို အမကိုခဏေလာက္
ေအာက္ခ်ျပပါလားလို႕ေျပာျပီး သူအက်ီေလး ကိုတုတ္တံခ်ိတ္ေလးနဲ႕ယူခ်ေပးေတာ့ အသားေလးလည္း
ကိုင္ၾကည့္..ခ်ဳပ္ရိုးေလး ဘာေလးလည္း လွန္ၾကည့္ေပါ့ ...။အက်ီမွာ price ကပ္ထားလားၾကည့္ေတာ့
မကပ္ထားဘူး ။အဲတာနဲ႕ ေစ်းကဘယ္ေလာက္လည္းလို႕ ျပန္ေမးရတယ္ ။အဲဒီအခ်ိ္န္ထိ က်မသူ႕ မ်က္နွာကို
မၾကည့္မိေသးဘူး ။ကိုယ့္အာရံုနဲ႕ကိုယ္ စိတ္က အက်ီစီကိုဘဲ ေရာက္ေနတာ..29000 လို႕ ခပ္ ဆတ္ဆတ္
လို႕ျပန္ေျဖသံၾကားေပမဲ့လည္း သတိမထားမိေသးဘူး ။က်မစိတ္ထဲ နွစ္ေသာင္းကိုးေထာင္ဆိုေတာ့
သံုးေသာင္းဘဲထားလိုက္ပါေတာ့..သံုးေသာင္းဆို က်မေနတဲ့ နိုင္ငံကေငြ တန္ဖိုးနဲ႕တြက္ရင္ ဘယ္ေလာက္
ရွိမလည္း စိတ္ထဲအေျပးအလြား  တြက္မိတယ္ ။အင္းးးး ဒီအက်ီအသားပံုစံနဲ႕ သံုးေသာင္းဆိုတာေတာ့
နဲနဲေတာ့ မ်ားတယ္..ေနာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ေျပာလိုက္တဲ့...2ေသာင္းတန္ကို 1ေသာင္းခြဲဆစ္တာ
ေတာင္ မ်ားသြားတယ္ထင္တယ္ဆိုတဲ့ စကား... အဲတာနဲ႕ က်မအဲဒီအေရာင္းဝန္ထမ္းေကာင္မေလးကို
ေစ်းဆစ္လို႕ရလား ညီမလို႕ ေမးလိုက္မိသည္ ။ " ဝယ္မွာမို႕လို႕လား နွစ္ေသာင္းကိုးေထာင္ေနာ္ "
ဆိုျပီး ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံက နားထဲဗံုးတလံုးေပါက္လိုက္သလို အုန္းခနဲဝင္လာတယ္ ။

စိတ္ထဲဖ်င္းခနဲျဖစ္သြားတဲ့ခံစားခ်က္တခုနဲ႕  သူ႕ဘက္ကို ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။က်မကို
ခပ္တင္းတင္းစိတ္မရွည္သလိုမ်က္နွာနဲ႕ ၾကည့္ေနတဲ့  မိန္းကေလးတေယာက္..... .... က်မ သူ႕မ်က္နွာကို
ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး "နင္  ေစ်းေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလား ..ဝယ္သူတေယာက္အေနနဲ႕ အက်ီကို ယူၾကည့္တာ...ေစ်းဆစ္လို႕ရလား ဆိုျပီး ေမးတာ ေမးလို႕မရဘူးလား " ဆိုျပီးျပန္ေမးလိုက္တယ္ ။က်မ ကို အဲလိုတံုုျပန္မယ္လို႕ သူမထင္ထားဘူးထင္တယ္...ရုတ္တရက္က်မစီကေန ေဒါသအသံနဲ႕  စကားသံထြက္လာေတာ့ သူလည္းတခ်က္ေၾကာင္သြားပီး ဘာျပန္ေျဖရမလည္းမသိဘူးျဖစ္သြားတယ္ ။သူ႕စိတ္ထင္ သူအဲလိုေျပာလိုက္ရင္ က်မကခပ္ကုတ္ကုတ္ေလးနဲ႕ အဲဒီအက်ီကို ခ်ထားျပီး ထြက္ရင္လည္းထြက္သြားမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း  တခုခုေပါ့ ...သူ႕ကို အဲလိုျပန္ေမးလိမ့္မယ္လို႕ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူးျဖစ္မယ္..

ဘာျပန္ေျပာရမလည္းမသိဘူးျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို က်မေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီး ေျပာခဲ့တယ္...
" ညီမ..အေရာင္းစာေရးတေယာက္ဆိုတာ  ေစ်းလာဝယ္တဲ့သူေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီေပးဖို႕
တာဝန္ယူရတဲ့သူ .. ဝယ္နိုင္လား မဝယ္နိုင္လားဆိုျပီး ေမးရတဲ့သူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး..အဲတာကိုေတာ့သေဘာေပါက္ထား သင့္တယ္.. " က်မသူ႕ကို အဲေလာက္ဘဲေျပာျပီး
အက်ီကို အနားကတန္းေလးတခုမွာ တင္ျပီးဆိုင္ထဲကထြက္ခဲ့လိုက္တယ္....။

အမွန္ဆို အဲဒီအက်ီကို သူေျပာတဲ့အတိုင္း ေစ်းမဆစ္ဘဲက်မဝယ္နိုင္ပါတယ္။
ဒီအက်ီေလာက္ေတာ့ဝယ္နိုင္တယ္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဘယ္မွာလည္းဘာညာ ဆိုျပီး အက်ယ္အက်ယ္လည္း
မျဖစ္ခ်င္တာအမွန္ပါ ။ေနာက္ျပီး ဒါက သူ႕ရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္တခုလည္းျဖစ္နိုင္ပါသည္ ။
သူတပါးထိခိုက္ စိတ္အေနွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္တာလည္းပါ ပါသည္ ။ေနာက္တခုက သူလည္း အေရာင္းစာေရးတေယာက္အေနနဲ႕ ဝယ္သူနွင့္ပတ္သက္ျပီး စိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာေတြ
ႀကံဳ ခဲ့ဖူးလို႕စိတ္မရွည္တာေနမွာပါ  ..ဆိုျပီး နားလည္ေပးလိုက္တာလည္းပါပါ သည္။

ဒါေပမဲ့လည္းေပါ့ေလ ...  အေရာင္းဝန္ထမ္းတေယာက္ဆိုတာ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လစာကိုယူျပီး
ဝယ္သူေတြအတြက္ဝန္ေဆာင္ မႈ႕ေပးရတဲ့သူေတြပါ ။ဆိုင္တဆိုင္ဖြင့္ကထဲက လူဆင္းရဲ လူခ်မ္းသာ
လူအလတ္တန္းစား  အလႊာေပါင္းစံုက လာနိုင္တာဘဲေလ ..   ဆိုင္ထဲက အက်ီက တေသာင္းတန္ဘဲျဖစ္
ျဖစ္  တသိန္းတန္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ..ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတယ္ ဆိုတာ အျပင္က လူက မသိနိုင္ပါဘူး..
ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ေစ်းေလးနဲ႕ ရနိုင္တာမ်ိ ဳး ရွိမလားဆိုျပီး လာဝယ္ၾကတဲ့ လူတန္းစားေတြ ရွိနိုင္သလို
ဘယ္ေစ်းျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္နိုင္တဲ့ တေသာင္းတန္ အုပ္လိုက္ အိတ္ထဲထည့္ျပီး ေစ်းပတ္နိုင္တဲ့
လူခ်မ္းသာေတြလည္းရွိနိုင္ပါတယ္ ။ 

ကိုယ့္ဆိုင္ထဲကို ဘယ္သူဘဲဝင္လာဝင္လာ အေရာင္းဝန္ထမ္းတေယာက္အေနနဲ႕ အဓိက အက်ဆံုးတာဝန္က  ေစ်းေရာင္းေပးဖို႕ပါဘဲ ..လူတန္းစားအလႊာမခြဲျခားဘဲ ..တန္းတူဆက္ဆံျပီး
ဝန္ေဆာင္ မႈ႕ေပးဖို႕ပါဘဲ ။အေရာင္းစာေရးတေယာက္ဆိုတာ ကိုယ္ေရာင္းမဲ့ ပစၥည္းကို ဝယ္သူ
သေဘာက်ေအာင္ ေျပာေပးနိုင္ရမယ္...ကိုယ္ေရာင္းေနတဲ့ ပစၥည္းတခုရဲ႕ အရည္အေသြး ..
ကိုရွင္းျပနိုင္မယ္..ပစၥည္းရဲ႕တန္ဖိုးကို ဝယ္သူစိတ္ေက်နပ္တဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးနဲ႕ ဒီအက်ီနဲ႕ဒီတန္ဖိုးက ထိ္ုက္တန္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာေပးနိုင္ရမယ္..။ဝယ္တဲ့သူက
ပစၥည္းရဲ႕တန္ရာတန္ေၾကးတခုကို ေပးျပီးဝယ္ရတာပါ ..အလကား ယူရတာမဟုတ္ပါဘူး..
တန္ဖိုးနည္းတဲ့ပစၥည္းျဖစ္ေစ ..တန္ဖိုးႀကီးတာျဖစ္ေစ ေငြေၾကးနဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္ျပီးဝယ္ရတာပါ ။
အဲဒီအတြက္ေရာင္းတဲ့သူ ဘက္ကလည္း ထိုက္တန္တဲ့ဝန္ေဆာင္မႈ႕တခုေပးသင့္ပါသည္ ။

ေစ်းလာဝယ္သူကို ဝယ္နိုင္လို႕လား ဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႕ ေမးလိုက္တာမ်ိဳး ဟာ အင္မတန္မွကို ရိုင္းျပလြန္းပါတယ္။
အဲလိုဝယ္နိုင္မွ ဆိုင္ထဲဝင္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားရင္ ဆိုင္ အျပင္မွာတခါထဲ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထား
သင့္ပါတယ္...ေသာင္းဂဏန္းတန္အက်ီမ်ားသာေရာင္းပါသျဖင့္  လူခ်မ္းသာမ်ားသာဆိုင္ထဲဝင္ပါရန္
ဆိုျပီးေတာ့ေရးထားသင့္သည္ ။

က်မစိတ္တိုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေတာ့သူတို႕ဝိုင္းစၾကပါသည္ ။ " နင္က ျမန္မာ
လာေတာ့ ျမန္မာလံံုခ်ည္ ဝတ္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး  ပံုစံက ရိုးရိုးႀကီးျဖစ္ေနေတာ့
ဒါမ်ိဳးေတြဝယ္မွာလည္းမဟုတ္ဘဲ ေစ်းေမးျပီး ျပန္ထြက္မွာ ဆိုျပီး အဲလိုဆက္ ဆံ လိုက္တာေနမွာ..
မွတ္ထား..ေနာက္ခါဆို ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ႀကိဳးတေခ်ာင္းအက်ီဝတ္အလန္းဇယားျဖစ္ေအာင္ဝတ္ ျပီးေစ်းပတ္ရတယ္ဟဲ႕...အဲတာဆို
ဒီလိုစတိုင္မ်ိဳးက ပိုက္ဆံသံုးနိုင္တဲ့ စတိုင္ဆိုျပီး နင့္ကို တထည္ျပီးတထည္ေရာင္းေပးမွာ  ..ငါေျပာသလို
ဝတ္ျပီးျပန္သြားၾကည့္  " တဲ့ ..မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္ေနာ္... ။။။။

လူတေယာက္ကို ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ႕ၾကည့္ျပီး အထင္နဲ႕ဆံုးျဖတ္ၾကတဲ့ေခတ္ျဖစ္ေနပါေရာလား...။
အဲတာမို႕လည္းလူေတြ အညာခံေနၾကရတာ ေနမွာလို႕ ေတြးမိသည္ ။ ပလာဇာတင္လား ဆိုေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး..ျပင္ဦးလြင္ သြားတဲ့အခ်ိ္န္မွာလည္း  ဆြယ္တာေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က ကေလးမေလးလည္း
အလားတူပါဘဲ ...။ အဲဒီတုန္းကလည္း သံုးေသာင္းတန္ ဆြယ္တာပါဘဲ ...က်မကအေမ့အတြက္
ဝယ္မလို႕ ဖုန္းဆက္ျပီး အေရာင္လွမ္းေမးတာပါ ။အေမက ဖုန္းမကိုင္ပါဘူး.. အဲတာနဲ႕  " ညီမေလး ..အမအိမ္ကို ဘာအေရာင္ယူမလည္းဖုန္းဆက္ေမးျပီးမွ ယူမယ္ေနာ္"  လို႕ေျပာလိုက္တာကို
ေဘးကကေလးမတေယာက္ကို မ်က္စေလးျပစ္ျပီး ေတြ႕တယ္မလား  မဝယ္နိုင္ဘူးဆိုတဲ့
ပံုစံေလး လွမ္းလုပ္ျပ ပါတယ္ ။က်မကလည္းျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ပါတယ္  ။ဒါေပမဲ့အဲဒီသံုးေသာင္းတန္
ကိုေတာ့ အေမ ဖုန္းျပန္ဆက္လာလို႕ သူလိုခ်င္တဲ့ အေရာင္ ေရြးဝယ္ေပးခဲ့ပါတယ္ ။

က်မ မလည္း ျမန္မာတခါျပန္တာ သံုးေသာင္းတန္ခံစားခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္ရခဲ့ပါတယ္  ။ပလာဇာနဲ႕
ဆြယ္တာဆိုင္က ေပးလိုက္တဲ့  သံုးေသာင္းတန္ ဖီလင္ဆုိပါေတာ့  ။ေတြးမိလိုက္တိုင္း
တစိမ့္စိမ့္နဲ႕ တျငိမ့္ျငိမ့္ ေလးပါဘဲ .. ေနာက္တခါျပန္ရင္ေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုေဘာင္းဘီရွည္ အစရွိေသာ အလန္းဇယားလုပ္လို႕ရေသာ အက်ီမ်ားသာ မ်ားမ်ားသယ္သြားမည္ဟု
က်မအေသအခ်ာဆံုးျဖတ္ထားပါသည္ ။
သံုးေသာင္းတန္ဖီလင္ကို  ေနာက္ထပ္မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕ပါ ရွင္ ....။။။။

ပစ္ပစ္
Am 2:07
2.4.2015







24 March 2015

က်မနဲ႕ေဆးရံုအေရးေပၚဌာန

Posted by blackroze at Tuesday, March 24, 2015 6 comments
မၾကာေသးခင္အခ်ိ္န္က က်မ ခရီးတခုထြက္ျဖစ္ပါတယ္ ။ခရီးထြက္ရာကေန ျပန္လာတဲ့ က်မ
ခရီးပန္းတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ေရာ   ..ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ေရာ ထင္ပါရဲ႕  ဖ်ားပါေတာ့သည္ ။
အိပ္ယာကနိုးနိုးျခင္း  ေခါင္းေတာင္ မထူနိုင္ေအာင္ ကိုက္ေနျပီး တကိုယ္လံုးလည္း မလႈပ္နိုင္ေအာင္
ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲ တုတ္ေကြးျဖစ္ျပီလို႕ဘဲထင္လိုက္တာပါ ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အိမ္မွာလည္း က်မတေယာက္ထဲ ။အဲတာနဲ႕ ေဆးတလံုးေလာက္ေသာက္ၾကည့္ျပီး သက္သာမလားလို႕ ခဏေနၾကည့္
ပါေသးတယ္ ။ေဆးေသာက္လိုက္တဲ့ခဏေတာ့ေခြ်းေတြ ထြက္လာေပမဲ့  လူက ေအးစက္စက္လို ခံစားလာရတယ္ ။အထူးသျဖင့္ မ်က္စိထဲတျဖည္းျဖည္းထဲ ျပာလာတာပါ ။က်မသိလိုက္ျပီ ။ေဆးခန္း
သြားျပမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ အိပ္ယာကေတာင္မထနိုင္ဘူးျဖစ္ေနတဲ့ သူကတေယာက္ထဲေဆးခန္းသြားဖို႕ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ကိုမျဖစ္နိုင္တာ ။အဲတာနဲ႕ အေဒၚအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး  က်မဖ်ားေနတယ္  ေဆးခန္းျပမွ
ျဖစ္မယ္ အိမ္ကိုလာခဲ့ပါ က်မ တေယာက္ထဲမသြားနိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရပါတယ္ ။ေနာက္ေတာ့
အလုပ္ကို ဖုန္းဆက္ရပါတယ္။က်မ ေနမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေဆးခန္းသြားရမလို႕ ဒီေန႕အလုပ္မလာနိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပရပါသည္ ။

က်မအေဒၚအိမ္ကိုေရာက္လာေတာ့ က်မစားဖို႕  စားစရာစီစဥ္ေပးတယ္ ။ဒါေပမဲ့ က်မမစားနိုင္ဘူး ။
ေဆးခန္းေတြက လည္း  မနက္ကေန ေန႕လည္12အထိ ဖြင့္တယ္ ။ေန႕လည္ 12ကေန 3အထိ နားတယ္ ။
ေန႕လည္ 3နာရီမွ ျပန္ဖြင့္တယ္ ။အဲတာေဆးခန္းတိုင္းပါဘဲ ။က်မ ေဆးခန္းသြားဖို႕ နာရီၾကည့္ေတာ့
ေန႕လည္ 1နာရီမရွိတရွိ ေဆးခန္းေတြ ခဏနားတဲ့ အခ်ိ္န္ပါ ။အဲတာနဲ႕ေဆးခန္းဖြင့္မဲ့အခ်ိ္န္ထိေစာင့္ရပါတယ္ ။ေန႕လည္ 3နာရီထိုးေတာ့ က်မကို အေဒၚက ေဆးခန္းလိုက္ပို႕ေပးပါတယ္ ။ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ေသြးေပါင္တအားက်ေနတယ္တဲ့ ။
အေပၚေသြး 80 ေအာက္ေသြး60 ။
ဆရာဝန္ကေတာ့  ေသြးေပါင္တအားက်ေနေတာ့  အားေဆးပုလင္း ခ်ိတ္ ခိုင္းတယ္ ။တျခားဘာေရာဂါ ရွိလည္းေမးေတာ့ ေသြးအားနည္းတာေတာ့ ရွိတယ္လို႕ေျဖလိုက္ပါတယ္ ။အဲတာနဲ႕
ပုလင္းတလံုးခ်ိတ္ပါတယ္  ။ညေန5နာရီေလာက္မွ ေဆးက ကုန္ပါတယ္  ။အေဒၚက
" နင္ ဒီပံုစံနဲ႕ ငါ့အိမ္ဘဲလုိက္ခဲ့ေတာ့ နင့္အိမ္မွာ နင္တေယာက္ထဲ  ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး " ဆိုျပီး
က်မကို သူ႕ အိမ္ကိုေခၚသြားပါတယ္ ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚေတာင္ မတက္နိုင္လို႕ က်မေမာင္ေလးက လာဆင္းေပြ႕ေခၚရတဲ့ အထိကို
မူးေနတာပါ ။က်မစိတ္ထဲ အိပ္ယာထဲဘဲ ေခြေနခ်င္တာ ။ ည6နာရီထိုးေတာ့ က်မ အေဒၚေနာက္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ အေဒၚအပ်ိဳ ဳ ႀကီးက အလုပ္ကေနအိမ္ျပန္လာပါတယ္...အေဒၚ
အပ်ိဳ ႀကီးကက်မကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ နင္ဒီပံုစံနဲ႕ မရဘူးေနာ္..ေဆးရံု သြားမလား ေမးပါတယ္..ေဆးရံုကေဆးနဲ႕ အျပင္ေဆးခန္းက ေဆး ကမတူဘူး ။ေဆးရံုကေပးတဲ့ေဆး ပိုေကာင္းတယ္ ..ေဆးရံု အေရးေပၚသြားျပမလားေမးပါတယ္။။

က်မလည္း ေျပာရရင္ ေဆးရံုကိုေၾကာက္တာလည္းပါသလို... ေဆးေသာက္ရင္ သက္သာနိုင္တာကို
ေဆးရံုမွာ ေနေနရမွာကို ေၾကာက္တာလည္း ပါတာေပါ့ .။မသြားဘူးဆိုျပီး ျငင္းထားတာ .
ေဆးခန္းကေပးလိုက္တဲ့ေဆး မေသာက္ခင္ အစာတခုခုစားလိုက္ဆိုျပီး က်မအေဒၚ ကဆန္ျပဳ တ္
 ျပဳ တ္ေပးတယ္ ။ အသီးစားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အသီးခြဲေပးတယ္...က်မစိတ္ထဲ အသီးဘဲစားခ်င္ေနတာ
အသီးယူစားျပီးေဆး ေသာက္တယ္..စိတ္ထဲ မူးေနတာနဲ႕ အိပ္ယာထဲဘဲ ေခြေနမိတာ ။

စားပီးဘယ္ေလာက္မွမၾကာဘူး ။ရင္ထဲပ်ိဳ ႕တက္လာတဲ့ခံစားခ်က္နဲ႕ အတူ စားထားသမွွ် အကုန္အန္ထြက္
ေတာ့တာပါဘဲ ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မအေဒၚရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတိုင္း 慈濟醫院 ( Tzu Chi General Hospital) ရဲ႕ အေရးေပၚဌာနကို ည 9နာရီမွာ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္ ။

ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္တာလည္း ဘယ္လိုစျဖစ္တာလည္း မတည့္တဲ့ေဆးဘာေဆးရွိလည္း
တရစပ္ေမးပါတယ္.. လူကိုလည္း ေဖာက္လိုက္တဲ့ ေသြး ... နိုင္ငံျခားခရီးျပန္လာတာ နွစ္ရက္ဘဲ
ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ ..ဆရာဝန္ေတြက ေခတ္စာ းေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ တုတ္ေကြး ေရာဂါျဖစ္ေနမွာကို
သံသယရွိေနၾကတာပါ ။ လာၾကည့္တဲ့ ဆရာဝန္က က်မကို ေမးတယ္..ဘာေရာဂါလည္းတဲ့  က်မလည္း သူ႕ကိုျပန္ေမးတယ္..က်မရဲ႕ အခုအေျခအေနက ဘာျဖစ္ေနတာလည္းလို႕ ..
က်မ ေခါင္းေတာင္မထူနိုင္ေလာက္ေအာင္ မူးတယ္..တကိုယ္လံုးကိုက္ေနတယ္ ..အန္ခ်င္တယ္ ..
အဖ်ားရွိေနတယ္.. အဲတာဘာျဖစ္ေနတာလည္း တုတ္ေကြးျဖစ္တာလား  တျခားေရာဂါ လားလို႕ေမးေတာ့
ေဆးစစ္ထားတဲ့ အေျဖေတြရမွ ဘာဆိုတာေျပာနိုင္မယ္တဲ့ ..က်မလည္းသူ႕ကိုျပန္ေျပာတယ္...
ဆရာဝန္ေတြေတာင္ ေဆးစစ္ထားတဲ့ အေျဖရမွ သိနိုင္မယ္ဆိုရင္ က်မက ဆရာဝန္မဟုတ္ဘူး ။
အခုဘာျဖစ္ေနလည္း က်မဘယ္လိုေျပာနုိင္မွာလည္းလို႕ ။က်မခံစားေနရတာေတြကိုဘဲေျပာျပတတ္မွာေပါ့
ဘာေရာဂါဆိုတာေတာ့ က်မဘယ္လိုသိမလည္းလို႕  ။

ေဝဒနာ ခံစားေနရပါတယ္ဆိုမွ ဘာျဖစ္ေနလည္း လို႕လာေမးတဲ့သူကိုဘယ္လိုတံု႕ျပန္ရမလည္း ။
ဆရာဝန္တေယာက္အေနနဲ႕ လူနာအေျခအေနကို သံုးသပ္နိုင္ရမွာေပါ့ ။သူက ဘာျဖစ္တာလည္း
လို႕ ေမးေနတာဘယ္လိုေျဖရမလည္း  ဘာျဖစ္မွန္းသိရေအာင္ က်မကဆရာဝန္မွ မဟုတ္တာေလ။
အဲဒီဆရာဝန္ကို အထင္ေသးေစာ္ကားလိုစိတ္နဲ႕ ဒီလိုေရးတာမဟုတ္ပါဘူး...
က်မကလူနာတေယာက္အေနနဲ႕ ေဝဒနာခံစားေနရခ်ိန္ ခံစားခ်က္ကိုေရးလိုက္တာပါ ။

ေဆးရံု ေရာက္ျပီး တနာရီနီးပါးေလာက္မွာ က်မကို စစ္ထားသမွ် ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖ ေတြ
ခ်က္ျခင္းထြက္လာပါတယ္ ။ က်မကို စစ္ထားသမွ် စာရြက္ေတြကို ကိုင္ျပီးေနာက္ထပ္ဆရာဝန္တေယာက္
ထပ္ေရာက္လာပါတယ္  ။ဒီတခါလာတဲ့ ဆရာဝန္ကေတာ့ ခပ္ထက္ထက္ ပံုစံ ။ ကိုင္လာတဲ့ စာရြက္ေတြကို
ဘာေရာဂါစစ္ထားတယ္..အိုေကတယ္..ဘာအတြက္စစ္ထားတယ္..အိုေကတယ္ဆိုျပီး
တရြက္ျပီးတရြက္ ဖတ္ျပျပီး...က်မကိုေခ်ာင္းဆိုးလားလို႕ ေမးတယ္...က်မ အဲဒီအခ်ိ္န္တုန္းက ေခ်ာင္း
သိပ္မဆိုးပါဘူး  ကိုယ္ပူေခါင္းမူးေနတာ တကုိယ္လံုးကိုက္ေနတာဘဲ ခံစားေနရတာ ..ေခ်ာင္းမဆိုး
ဘူးလို႕ျပန္ေျဖေတာ့ ..ဆရာဝန္က "နင္အဆုတ္ေရာင္ေနတယ္..ဓါတ္မွန္ ထဲမွာ ညာဘက္ အဆုတ္ေအာက္ပိုင္းမွာ
  အျဖဴ ေရာင္အကြက္လုိက္ေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ။အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ နမိုးနီးယား လို႕ ေခၚတယ္။
ေနာက္ျပီး  နင့္ေသြးထဲမွာ ေသြးျဖဴ ဥသိပ္မ်ားေနတယ္... ေသြးျဖဴ ဥအေရအတြက္က25000 ေတာင္ေက်ာ္ေနတယ္......ေသြးေပါင္ အရမ္းက်ေနတယ္ ။
အေပၚေသြး 70 ေအာက္ေသြး55 ဘဲရွိတယ္ ။အဲဒီအတြက္ေဆးရံု တက္ရမယ္ ေဆးရံုတက္ဖို႕စာရြက္စာတန္းေတြ ျဖည့္ပါ " ဆိုျပီး က်မကိုေျပာလည္းေျပာ
ေဘးကနပ္စ္မကိုလည္းေဆးေျပာင္းမယ္ဆိုျပီး ေျပာျပီး ထြက္သြားပါတယ္။

အေရးေပၚဌာနက ဆရာဝန္ဆုိတာ အခုဆရာဝန္လို ျဖစ္ေနရမယ္ ။တခုခုဆို တိတိက်က် ေျပာနိုင္
ဆံုးျဖတ္နိုင္ရမယ္ ။သူတို႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း လိုက္လုပ္ရမွာ ။လူနာကိုဘာျဖစ္ေနတာလည္းလို႕
ျပန္ေမးတဲ့ဆရာဝန္ကက်မအျမင္ေပါ့ေလ... အေရးေပၚဌာနနဲ႕ မအပ္စပ္လွပါဘူး ။က်မလို ရိုးရိုးဖ်ားနာလို႕ေရာက္လာတဲ့သူက ကိစၥမရွိလွေပမဲ့ တကယ္ကို  အသက္လုရမဲ့ ေရာဂါအေျခအေနနဲ႕ေရာက္လာတဲ့သူအတြက္က
တခုခုဆို ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆိုျပီး ခ်က္ျခင္းဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ ဆရာဝန္သာ အေကာင္းဆံုးပါ ။

ေနာက္ေတာ့ နပ္စ္မက သြင္းထားတဲ့ေဆးပိုက္ေတြခ်က္ျခင္းျဖဳတ္ျပီး ေနာက္ထပ္ေဆးအသစ္
သြင္းပါတယ္ ။အဝါေရာင္ပုလင္းအပုေလးေတြ သံုးပုလင္း ယူလာျပီး တပုလင္း ျပီး တပုလင္း
ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေဆးပိုက္ထဲကို ထည့္သြားပါတယ္ ။ေနာက္ျပီး လက္မွာတပ္ထားတဲ့ အပ္ကေနလည္း
ထိုးေဆးပုလင္းေတြ ေဖာက္ျပီး ေလးမ်ိဳးေလာက္ရွိမယ္ ..ထိုးေပးသြားပါတယ္။

ေဆးေတြအကုန္ေျပာင္းသြင္းျပီးသြားတဲ့ အခ်ိ္န္မွာ က်မကိုလည္း အေရးေပၚဌာနရဲ႕ တျခားခုတင္ ေနရာကို ေျပာင္းေပးပါတယ္ ။A03 ဆိုတဲ့ ခုတင္ေနရာပါ ။
ကဲ....က်မရဲ႕ ေဆးရံု တက္ရတဲ့ ခရီးကာလ ေလးစပါျပီ ။နိုင္ငံျခားေရာက္ျပီး 7နွစ္အတြင္း
ပထမဆံုးအေတြ႕ အႀကံဳ သစ္တခုပါဘဲ ။အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ေဆးရံု ခုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ည  ...
ေဆးထိုးပိုက္တန္းလန္းနဲ႕ သူမ်ားနိုင္ငံ သူမ်ား ဘာသာစကား ေတြရဲ႕ အလည္မွာ ေဝဒနာသည္ အျဖစ္
ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ည..ေဆးရံု အေရးေပၚဌာနဆိုတဲ့ အတိုင္း ေဝဒနာေပါင္းစံုနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့လူနာ
ေတြရဲ႕  ညည္းညဴ သံေတြ ၾကားထဲမွာ အားငယ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕  တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတဲ့ ည ...
က်မအတြက္ဘဝရဲ႕ အမွတ္တရ အျဖစ္တခုပါဘဲ  ။

ပစ္ပစ္
Am  3:00
20.3.2015

17 March 2015

အနက္နဲ႕အျဖဴ

Posted by blackroze at Tuesday, March 17, 2015 0 comments


အနက္ေရာင္ နဲ႕ အျဖဴ ေရာင္
လူအေတာ္မ်ားမ်ား ဟာအေရာင္ေတြထဲမွာ အနက္နဲ႕ အျဖဴ ေရာင္ကို သေဘာက်နွစ္သက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္ ။က်မဆိုရင္လည္းအက်ီဝယ္ျဖစ္တဲ့အခါမ်ားမွာအနက္သို႕ မဟုတ္
အျဖဴ ေရာင္ကို ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တာမ်ားတယ္ ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ပြဲတက္ ဝတ္စံု အေရာင္ ေတြမွာ လည္း အနက္နဲ႕ အျဖဴ ဟာဦးစားေပးအဆင့္မွာ ရွိပါတယ္ ။ အေနာက္တိုင္း မဂၤလာအခမ္းအနားမွာ အနက္ေရာင္နဲ႕ အျဖဴ ေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ၾကတာ မ်ားတယ္ ။

ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီအေရာင္နွစ္ခုဟာ ဘယ္အေရာင္နဲ႕ မဆိုတြဲ ဖက္ ဝတ္လို႕ အဆင္ေျပတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ ။အနက္က ေမွာင္မည္းျခင္း  သိပ္သည္းျခင္း  ထုထည္ႀကီးမားျခင္း ကိုေဖာ္ေဆာင္တယ္လို႕ ခံစားမိသည္။ အနက္ေရာင္ကိုဝတ္ဆင္လုိက္တဲ့အခါ လူအမ်ားက  သြယ္လ်သြားတယ္လို႕ ခံစားမိတတ္ၾကသည္။ ဒါ့အျပင္ အနက္ေရာင္က အစြန္းအထင္းခံတယ္ ။အေပအေတခံတယ္ လို႕လည္း သတ္မွတ္ၾကျပန္သည္ ။ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း အနက္ကို ေရြးခ်ယ္ဝတ္ဆင္တတ္ၾကသည္ ။

က်မစိတ္ထဲမွာ ေတာ့ အနက္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ခံစားမိတဲ့ တခုက အနက္က ခိုင္ခံျခင္းဆိုတာကိုပါ ။အနက္ကို ခိုင္ခံျခင္းလို႕ ခံစားမိတာကေတာ့ က်မရဲ႕ ခံစားခ်က္တခုေပါ့ ။ဘယ္သူကမွေတာ့ အနက္ေရာင္က ခုိုင္ခံျခင္း အသြင္ကိုေဆာင္တယ္လို႕ေတာ့ မေျပာထားပါဘူး ။ညဘက္ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေလာကတခြင္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ၾကည့္ဖူးၾကလား ။
က်မကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေနရာတခုကို ၾကည့္ျပီး အဲဒီအေမွာင္ထဲမွာဘာေတြ ရွိေနနိုင္လည္း..
ဘာေတြျဖစ္ေနနိုင္မလည္း..ဆိုတာ မွန္းဆ ၾကည့္ရတာလည္း  အရသာ တမ်ိဳး လို႕ ထင္မိသည္ ။
ဘာကိုမွမျမင္နိုင္ မည္းမည္းေမွာင္ေနတဲ့ အေနအထားက ထိတ္လန္႕စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ။
မေကာင္းမႈ႕ေတြလည္း အလြယ္ တကူ ျဖစ္ပြားနိုင္ပါတယ္ ။ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ အနက္ေရာင္ကို နွစ္သက္တတ္ၾကေပမဲ့  အနက္နဲ႕တထပ္ထဲ ထပ္တူူက်တဲ့ အေမွာင္ဆိုတဲ့အရာကိုေတာ့မႀကိဳက္ၾကပါဘူး ။


 တခ်ိဳ႕ေသာ မေကာင္းမႈ႕ေတြကို အေမွာင္ဆိုတဲ့ အရာနဲ႕လည္း တင္စားၾကတတ္သည္ ။အေရာင္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္သာ အနက္ေရာင္ဆိုတာကို အက်ီ ကာလာ အျဖစ္ႀကိဳက္ၾကေပမဲ့  ....ေလာကရဲ႕ အေနအထား..ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ... သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ ... မေကာင္းတဲ့ အရာ.... မေကာင္းတဲ့ ကိစၥ ...မေကာင္းမႈ႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုအေမွာင္ လို႕ သတ္မွတ္ၾကတဲ့အတြက္ အေမွာင္ဆိုတာကို မႀကိဳက္ၾကပါဘူး ။အနက္နဲ႕ အေမွာင္က မည္းတာျခင္းတူေပမဲ့ အနက္ကိုေတာ့ လက္ခံၾကတယ္ ။ အေမွာင္ဆိုတာကို လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ အသားအေရာင္နဲ႕ပတ္သတ္လာရင္လည္း အနက္ေရာင္ကိုသာ အက်ီအေရာင္အျဖစ္ဝတ္ရင္ဝတ္မယ္ ။ အသားမည္းတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ။အသားမမည္းေအာင္ နည္းမ်ိဳး စံုနဲ႕ လုပ္ၾကတယ္ ။

အျဖဴ ေရာင္နဲ႕ ပတ္သက္တာက်ေတာ့ လူတိုင္းက အၾကြင္းမဲ့ ႀကိဳက္တာမ်ားပါတယ္ ။အျဖဴ ေရာင္ကို သန္႕ရွင္းတယ္ ..စင္ၾကယ္တယ္...လို႕လည္း  လက္ခံၾကသည္ ။အျဖဴ ေရာင္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ အေရာင္ ေလးက စြတ္စြတ္ျဖဴ ေနတာဘဲ လွလိုက္တာဆိုတာမ်ိဳး ။ လူရဲ႕ အသားေရာင္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့လည္း အသားေလးက ျဖဴ နွစ္ ေနတာဘဲ ျဖဴ ဝင္းေနတာဘဲ လွလိုက္တာဆိုတာမ်ိဳး ။အသားျဖဴ တာကို လူတိုင္းကလိုခ်င္ၾကသည္  ။အျဖဴ ေရာင္ကို လက္ခံၾကသည္  ။သတို႕သမီး ဂါဝန္ဆိုရင္လည္း အျဖဴ ေရာင္ အမ်ားဆံုးဝတ္ၾကပါတယ္  ။ ျဖဴ စင္ဝင္းပေနတဲ့ အက်ီ အေရာင္ရဲ႕အရွိန္က လူကို ပါ ဟပ္ျပီး လွသြားေစတာမ်ိဳး ေပါ့ ။

ေနာက္တခုက အျဖဴ ေရာင္ကို အလင္းလို႕လည္းတင္စားတတ္ၾကျပန္တယ္  ။တရားတဲ့ကိစၥ မွန္ကန္တဲ့ကိစၥ
ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ အရာ  ဒါေတြအားလံုးကို အျဖဴ ေရာင္နဲ႕ တင္စားတတ္ၾကျပန္သည္ ။
သိုင္းဝတၱဳ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာင္ မေကာင္းတဲ့ သိုင္းသမားေတြကို အနက္ေရာင္ သိုင္းသမားလို႕
သတ္မွတ္ျပီး မွန္ကန္တဲ့ ေကာင္းတဲ့ သိုင္းသမားေတြကိုေတာ့ အျဖဴ ေရာင္ သိုင္းသမားလို႕
သတ္မွတ္ၾကသည္ ။ဒါက သတ္မွတ္ခ်က္အရ ေရးထားတာကိုေျပာျပတာပါ ။ အျဖဴ နဲ႕ အနက္ ခြဲျခားမႈ႕ကို
ေျပာခ်င္တာပါ ။အျဖဴ ဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့အေနအထားကို သတ္မွတ္ၾကျပီး အနက္ကို မေကာင္းအေနအထား
သတ္မွတ္ၾကတတ္သည္။

ဒါေပမဲ့ အျဖဴ ဆိုတဲ့ အေရာင္မွာလည္း အားနည္းခ်က္ေတာ့ ရွိပါသည္ ။ သူက ျဖဴ ေနတဲ့အတြက္  နဲနဲေလးမွ
အစြန္းအထင္းမခံတာမ်ိဳး ပါ။အက်ီေလွွ်ာ္ရင္းနဲ႕ ျဖစ္ေစ ..လွန္းထားရင္းနဲ႕ ျဖစ္ေစ... အေရာင္တခုခုနဲ႕ ထိသြားရင္အျဖဴ က စြန္းသြားတတ္ပါသည္ ။ အေရာင္က အျဖဴ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစြန္းေသးေသးေလး
ျဖစ္ေနပါေစဦး  ထင္းထင္းႀကီးေပၚလြင္ေနတတ္သည္ ။

အဲလိုပါဘဲ ကိုယ္က ကိုယ့္ ဘဝကို ျဖဴ တဲ့ အေရာင္လို႕ သတ္မွတ္ထားခဲ့ရင္..
ကိုယ္က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အျဖဴ ေရာင္ပါလို႕ သတ္မွတ္ထားခဲ့ရင္  ...
လူေတြကို က်ေနာ္  ..က်မက အျဖဴ ေရာင္ပါ မွန္ကန္တဲ့သူပါ မဟုတ္တာ လုပ္ဖူးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ထားခဲ့ဖူးရင္  ...
တျခားအေရာင္ေတြနဲ႕ မထိကပ္မိေအာင္  တျခားအေရာင္ေတြရဲ႕ စြန္းထင္းမႈ႕ မခံရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ပါ ။အျဖဴ မွာ အစြန္းေသးေသးေလးက အစ ထင္းေနေအာင္ ေပၚတတ္လုိ႕ပါ ။

တခ်ိဳ ဳ ႕ေသာ လူေတြက ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ အျဖဴ ထည္ေလးပါလို႕ သတ္မွတ္ၾကျပီး
 မဟုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းး မ်ိ ဳး ကိုေတာ့ ခိုးလုပ္တတ္ၾကသည္ ။လူေရွ႕သူေရွ႕ မွာေတာ့ အျဖဴ ေပါ့ ။ကြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းမွာေတာ့ ေမွာင္ထဲကမင္းသမီး...မင္းသားေတြ ျဖစ္လို႕။က်မသူတို႕ကိုေမးခြန္းတခုေတာ့
 ေမးခ်င္ပါသည္။အျဖဴ လို႕အမည္ခံထားပီး ဒီလို လူသိမခံရဲတဲ့ ကိစၥေတြကို လုပ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုရဲ႕လား ဆိုတာပါ ။လူဆိုတာ သူမ်ားကို ညာလို႕ရေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ညာလို႕ မရပါဘူး ။ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာ  ဘာလည္း... ကိုယ့္လုပ္ရပ္က ဘာလည္း ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္သိေနလို႕ပါဘဲ ။  အဲဒီအသိတခုက ကိုယ္မေသမခ်င္း ကိုယ္စီမွာရွိေနမွာမို႕လို႕ပါ ။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မဟုတ္တာလည္း လုပ္သည္ ။အျဖဴ ေရာင္ပါလို႕လည္း မေၾကြးေၾကာ္ဘူး ။ ကိုယ့္ဇာတ္ကိုယ္က  ေနသူမ်ားဆိုပါေတာ့ ။တခ်ိဳ႕ ေသာ သူေတြကေတာ့ အျဖဴ ပါလို႕ ေၾကြးေၾကာ္တယ္...ဒါေပမဲ့ အေမွာင္
ဇာတ္လမ္းေလးေတြလည္း တိတ္တိတ္ပုန္းခင္းထားတတ္ၾကသည္ ။

တကယ္ျဖဴ ခ်င္ရင္ ကိုယ္ဖန္တီးရတဲ့ ဘဝမွာ ျဖဴ ေအာင္ေနလို႕ရပါတယ္ ။
အျဖဴ အနက္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သတ္မွတ္ခ်က္တခုပါဘဲ  ။လုပ္ရပ္တခုကို အကဲျဖတ္ျပိီး သတ္မွတ္တဲ့
အေရာင္ ကို ရိုးသားစြာ ေရြးခ်ယ္ပါ ။  ရိုးသားစြာ တည္ေဆာက္ပါ ။လွည့္ျဖားျခင္းေတြနဲ႕ လူေတြရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ကို မလိုခ်င္နဲ႕ ။လူတိုင္းကေတာ့ အျဖဴ ထည္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို နွစ္သက္ၾကသည္ ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က တကယ္ကို အျပစ္ကင္းတဲ့ အျဖဴ လား  လွည့္စားဖံုးကြယ္မႈ႕ လႊမ္းျခံဳ ထားတဲ့ အျဖဴ လားဆိုတာေတာ့ ကိုယ္တုိင္သာလွွ်င္ အသိဆံုးပါ ။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အျဖဴ ပါလို႕ သတ္မွတ္လို႕ ရပါသည္ ။ဒါေပမဲ့ အစြန္းအထင္း  မခံရေအာင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဂရုစိုက္သင့္ပါသည္ ။အျဖဴ ဆိုတဲ့ အေရာင္ဟာ  အစက္ေလး
ေသးေသးေလး စြန္းသြားျပီဆိုတာနဲ႕ သိသိသာသာ  တန္ဖိုးက်သြားတတ္လို႕ပါ ။အက်ီ အျဖဴ ေရာင္ေလး
တထည္ဟာ ေသာင္းဂဏန္း တန္ေနပါေစဦးေတာ့ ...အဲဒီအက်ီဟာ  အစြန္းတခုခု ေပသြားျပီ ဆိုရင္
ဘယ္သူက ေသာင္းဂဏန္းေပးျပီးဝယ္မွာလည္း  ..ေနာက္ထပ္အစြန္းအထင္းလြတ္ကင္းတဲ့ တကယ္ျဖဴ တဲ့ တထည္ကိုဘဲ ေရြးခ်ယ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလား.. ။။။
စစ္မွန္တဲ့ျဖဴ စင္ျခင္းနဲ႕ ဘဝကို အေရာင္ျခယ္နိုင္ၾကပါေစ ။

ပစ္ပစ္
Pm 5:48
17.3.2015


photo credit ---google


02 January 2015

အစြဲ

Posted by blackroze at Friday, January 02, 2015 1 comments
လူတကိုယ္အစြဲတမ်ိဳ ဳးစီရွိတတ္ၾကသည္ ။ ကိုးကြယ္ယံဳုၾကည္မႈ႕ ဓေလ့ အားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း
ေနထိုင္စားေသာက္မႈ႕ ပံုစံေပၚမွာေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေသာပစၥည္းဥစၥာ မ်ားေပၚမွာလည္းေကာင္း  အစြဲေလးေတြရွိတတ္ၾကသည္ ။

မနက္တိုင္းေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္ရမွ အာသာေျပသလိုလိုရိွတာ ဆိုတာမ်ိဳး..
မနက္ဘက္ကို ျမန္မာမုန္႕ေလးဘဲစားခ်င္တာ..ဘယ္ဆိုင္က အသုတ္ေလးကိုဘဲစားေနၾကဆိုတာမ်ိဳ ဳး..
ဒါက ကိုယ္စားေသာက္ေနၾက အရာေလးေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အစြဲထားမိတာမ်ိဳးေပါ့ ။

တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ ကိုယ္သံုးစြဲေနၾကပစၥည္းတခုကိုအစြဲထားတတ္ၾကသည္ ။
ဆပ္ျပာဆို ဘာတံဆိပ္ေလးသံုးမွ  ....နႈတ္ခမ္းနီဆို ဘာအမ်ိ ဳးအစားသံုးရမွ(Loreal ..Revlon ..တခုခုေပါ့ ) နာရီကိုလည္း ဘယ္အမ်ိဳးစား မွ ပတ္ခ်င္တာတို႕ ကားဆိုလည္း ဘယ္ကားဆိုအႀကိဳက္ဆံုးဘဲဆိုတာတို႕..
အဲလိုအစြဲေတြအမ်ားႀကီးရွိတတ္သည္ ။

တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္စည္းစိမ္ဥစၥာ သားသမီး ခင္ပြန္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရာေတြကို
အစြဲႀကီးတတ္ၾကသည္ ။အစြဲတကာ့အစြဲေတြထဲမွာ ဒီအစြဲက ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဘဲ  ..။
စြဲလန္းျခင္းတခုရွိေနတယ္ဆိုကထဲက  ကိုယ့္အတြက္ ထိခိုက္မႈ႕အနည္းအမ်ားဆိုတာကေတာ့ ရွိေနတာပါဘဲ  ။မနက္တိုင္းေကာ္ဖီ ေသာက္ရမွ ဆိုတဲ့သူက ေကာ္ဖီမေသာက္ရတဲ့ မနက္ေတြဆို
တခုခု လိုေနသလိုလိုကသိကေအာက္ျဖစ္ေနမွာဘဲေလ ။အဲတာက  ကိုယ္စားေသာက္ေနတဲ့ အရာတခု
အေပၚ စြဲလန္းေနမိတာေလ ။ ခပ္ေသးေသးစြဲလန္းမႈ႕ေပါ့ ။ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕နဲ႕ ပတ္သက္လာတဲ့
စြဲလန္းမႈ႕ၾကေတာ့  သိပ္ေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းသြားျပီ ။ကိုယ္ေသရင္ ဒီပစၥည္းေတြက ယူသြားလို႕ မရတဲ့
အရာေတြ ..ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီး ဇနီးခင္ပြန္း သည္ ေတြကိုလည္းေခၚသြားလို႕မရတဲ့ အေျခအေနမွာ
စြဲလန္းေနရင္  အဆံုးသတ္ခရီးက သိပ္ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းသြားျပီ ။

လူဆိုတာကလည္း အျမဲထာဝရ ရွင္သန္ေနတာမွ မဟုတ္တာ ။တခ်ိန္မွာ ခႏၶာခ် ဳ ပ္ျငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့
ေနာက္ဆံုးဘူတာကေရာက္စျမဲမို႕  ဒီစြဲလန္းေနတဲ့ အစြဲေတြကို မေဖ်ာက္နိုင္ဘူးဆိုရင္  ဒါမွမဟုတ္
ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ မထိန္းနို္င္ဘူးဆိုရင္ အစြဲက ေသသည္အထိ ပါသြားမွာ အေသအခ်ာပါ။

ေသဆံုးျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း စြဲလန္းေနတဲ့ အရာေတြနားမွာ တလည္လည္နဲ႕ဆို မကြ်တ္မလြတ္တဲ့
 ဘဝတခုကို ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ကူးေျပာင္းသြားေတာ့တာပါဘဲ ။

ကို္ယ့္စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့ အစြဲကို  ဘယ္သူမွ ခြ်တ္လို႕မရဘူး..ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ထားတတ္ေအာင္
ႀကိဳးစားမွ ..ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္အစြဲ ကို ကိုယ္ဘဲ ခြ်တ္လို႕ရတယ္... သူမ်ားက
"" အရာတခုကိုစြဲလန္းေနတယ္ဆိုတာမေကာင္းဘူး... တခုခုဆို စြဲေနတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ဘဝ
တခုကို ေရာက္သြားတတ္တယ္ဆိုျပီး "" ဘယ္ေလာက္ဘဲေျပာျပ ေျပာျပ ကိုယ္တိုင္က အဲဒီအစြဲကို
တသသ နဲ႕ ဆက္လက္စြဲေနရင္လည္း ေျပာသမွ် အလကားဘဲ ။

ကိုယ္တိုင္က ... "" ငါဒီလိုစြဲလန္းမႈ႕ကို ထားေနရင္  ငါကိုယ္တိုင္ အသက္ရွိေနတဲ့ အခ်ိ္န္မွာက
ကိစၥမရွိဘူး..ကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရွားလို႕ရတယ္..ငါစိတ္ႀကိဳက္ဖန္တီးလို႕ရတယ္  ..ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ
ထားလို႕ရတယ္ ..ဒါေပမဲ့ ငါမရွိေတာ့တဲ့ တေန႕ ဒါေတြအားလံုးကို ထားခဲ့ရမွာ  ..အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ငါ ရဲ႕ စိတ္ကို ဘယ္လိုထားမွ ငါအတြက္ အကူးအေျပာင္းေကာင္းမွာလည္းဆိုတာလည္း
 စဥ္းစားသင့္တယ္ ။""

လူဆိုတာေသမ်ိဳး ႀကီးပါဘဲ ..တေန႕ အားလံုးဒီခရီးဆံုးကို ေရာက္ၾကမွာပါ ။တခ်ိဳ႕က သက္တမ္းေစ့ေနရတယ္ ။တခ်ိဳ႕က သက္တမ္းတိုတိုေလးဘဲေနရတယ္  ။ဒါပဲကြာတာပါ ။သြားရမွာေတာ့
လူတိုင္းသြားရမွာပါဘဲ ။ကိုယ္သြားမဲ့ ခရီးကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပင္ဆင္သင့္တယ္ေနာ္ ။

အသက္ရွင္သန္ေနတဲ့ အခ်ိန္က တန္ဖိုး အရွိဆံုးဘဲ ။ဘာျဖစ္ခ်င္လည္း  ကိုယ္တိုင္ လုပ္လို႕ရတယ္ ။
ဘယ္သြားခ်င္လည္း ကို္ယ္တိုင္သြားလို႕ရတယ္  ။ဘာေျပာခ်င္လည္း ကိုယ္တိုင္ ေျပာလို႕ရတယ္ ။
ကိုယ္တိုင္ေဆာင္ရြက္လို႕ရတဲ့ အေနအထားက အေကာင္းဆံုးဘဲ ။အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကို္ယ္မအားလို႕
တျခားတေယာက္ကို လုပ္ခိုင္းရတဲ့ ကိစၥတခုက ကိုယ္တိုင္လုပ္တာေလာက္ စိတ္တိုင္းက်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အေကာင္းဆံုးက ကိုယ္တေန႕မွာ သြားကိုသြားရမဲ့ ခရီးအတြက္ လိုအပ္တာေတြကို တျဖညး္ျဖည္း
ခ်င္း ျပင္ဆင္ စုေဆာင္းသင့္တယ္။သယ္သြားလို႕မရနိုင္တဲ့ အရာေတြကို စြဲလန္းေနတာထက္
သယ္သြားလို႕ရတဲ့ အရာေတြကို သာ နိုင္သေလာက္ယူသြားရမွာပါ ။

အစြဲဆိုတာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး တရားေတာ္ေတြ တိုင္းမွာ  ပါ ပါတယ္ ။မစြဲေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို
စြဲလန္းေနမိလို႕ ဘဝကူးမေကာင္းခဲ့တာ ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အက်ယ္တဝင့္ ေဟာၾကားထားတာေတြ
အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ။လူဆိုတာက ရွင္သန္ေနခ်ိန္မွာ လူ႕ေလာကထဲ အသက္ရွင္ေနထိုင္တတ္ဖို႕
လိုသလို  ေသတဲ့အခါမွာလည္း ေသတတ္ဖို႕လိုပါတယ္ ။ေသစဥ္အခ်ိ္န္အခါမွာ ပိုင္ဆိုင္တာေတြ စြဲေနလို႕
မိသားစုကိုစြဲေနလို႕  ဒီေနရာတခုမွာဘဲ တလည္လည္ နဲ႕ျဖစ္ေနရတဲ့ဘဝဆိုးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ
လိုခ်င္မယ္မထင္ပါဘူး ။ဒါေပမဲ့ မေသခင္ ဒါေတြကို စိတ္မခ် ျဖစ္ေန..  ငါ့ပစၥည္း  ငါ့ ဥစၥာ..
ငါပိုင္တာေတြ ဆိုျပီး ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ အကူးအေျပာင္းက  လွမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ။

က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုက သိတတ္တဲ့ မိသားစုဆိုေတာ္ေသးပါရဲ႕  ။ အေမ  အေဖ ဒါမွမဟုတ္လည္း
ခင္ပြန္း ဇနီး  ေပါ့ ..  ေသဆံုးသြားတဲ့သူက ပစၥည္းအစြဲႀကီးမွန္းသိလို
မကြ်တ္မလြတ္ ျဖစ္ေနမွာဆိုးလို႕ အမွ်အတန္းေဝ  အလႈအတန္း မ်ားမ်ား လုပ္ေပး
အခါအခြင့္သင့္သလို  လႈဒါန္းေပးတတ္  အမွ် ေဝတတ္တဲ့ သူေတြဆို     ေတာ္ေသးတယ္္ ။
အဲလိုမဟုတ္ဘဲ ...  ေသသြားတာနဲ႕ က်န္ခဲ့ပစၥည္းေတြ ကို နင္တပံု ငါတပံု ခြဲျခမ္း ျပီးတာနဲ႕
ေသသြားတဲ့ သူကို သတိေတာင္ မရတတ္ေတာ့တဲ့သူေတြဆို သြားျပီ ။.
ေသတဲ့ သူကေတာ့ သူ႕ပစၥည္းေတြကို စြဲလန္းေန ။ က်န္တဲ့သူကလည္း ပစၥည္းေတြသာ
ခြဲျခမ္းယူလိုက္ၾကတာဘဲ ရွိသည္ ။အလႈအတန္းဒါနေလး ဆက္ေပးဖို႕ သတိမရၾကတဲ့သူေတြဆိုရင္
ေသတဲ့သူက ဘယ္လိုဘဝမ်ိဳ ဳ း ျဖစ္ေနမလည္း စဥ္းစားၾကည့္ရံုနဲ႕ ၾကက္သီးထစရာပါ ။

ကိုယ္တိုင္ လုပ္နိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ယူသြားလို႕ရတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ကို  ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့တာ အေကာင္းဆံုးပါ ။ " ဖိနပ္နဲ႕ေရဘူးမပါရင္ ေႏြခါမွ သိလိမ့္မယ္..ဒါနနဲ႕ သီလမပါရင္ ေသခါမွ သိလိမ့္မယ္.."
ဆိုတဲ့ စကားေလးေတာင္ ရွိပါတယ္  ။ဒါန  ..သီလ ဘာဝနာ ဆိုတာ လူတကိုယ္မွာ ရွိေကာင္းတဲ့
အရာေတြပါ ။ ကိုယ္လႈဒါန္းခဲ့တဲ့ ..ကိုယ္ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့ ဒါန သီလ ဘာဝနာ ဒါေတြကို စြဲေနျခင္းကသာလွ်င္ ေကာင္းေသာ ကူးေျပာင္းျခင္းတခုကိုေရာက္ရွိမွာပါ ။

ငါ ပိုင္တာ..ငါ့ ဟာ..ငါ့ ပစၥည္းဆိုတာေတြကို စြဲေနခဲ့ရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႕တင္
ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းလွပါသည္ ။တကယ္တမ္းေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္  က်မတို႕ေတြ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္
ဆိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတာင္ တခ်ိန္မွာ မီးရိႈ႕ျပာျဖစ္ ေျမႀကီးထဲေရာက္ရေသးတာဘဲ...။
ပ်က္စီးမွာေၾကာက္လြန္းလို႕ တသသနဲ႕ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုးေမြးသလိုေမြး စားခ်င္တာေတြ စားေစ
ဆိုျပီး ေကြ်းထား ...ေရာဂါျဖစ္မွာဆိုးလို႕  ေဆးေသခ်ာကုေပးနဲ႕ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္
ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့  ( ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အရာေတြေတာင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္..)
ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္  တေန႕မွာ ေျမႀကီးေအာက္ပို႕လိုက္ရတာဘဲ ..အဲဒီေတာ့တျခား
အရာေတြဆိုတာ စြဲလန္းေနဖို႕ မလိုလွပါဘူး ။

စိတ္ထားတတ္ဖို႕ အလိုအပ္ဆံုးပါ ။စိတ္ကိုျပဳ ဳျပင္ ထိန္းသိမ္းဖို႕ဆိုတာလည္း service center
ပို႕သလို  ပို႕လို႕ရတာမွ မဟုတ္တာ ။ကိုယ္တိုင္ထိန္းသိမ္း ျပဳ ျပင္မွ သာလွ်င္ ေကာင္းမည္  ဆိုသလိုေပါ့ ။
ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ ဖို႕ အေရးႀကီးဆံုးပါဘဲ ။အသီးမွာေတာင္မွ စားလို႕ရတဲ့ အသီးး
စားလို႕မရတဲ့ အသီးဆိုျပီး ခြဲျခားထားတာရွိပါသည္ ။စြဲလန္းျခင္းဆိုတာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္လည္း
စိတ္ထဲ စြဲေကာင္းတဲ့ အစဲြ ...စိတ္ထဲမစြဲေကာင္းတဲ့ အစြဲဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္ခြဲျခားတတ္ဖို႕လိုပါသည္ ။
ဒါေပမဲ့လည္း စိတ္ဆိုတာကလည္း ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္လို႕ မရတဲ့အရာဆိုေတာ့ ထိန္းခ် ဳ ပ္ဖို႕ဆိုတာလည္း
ေတာ္ေတာ္ ခက္လွသည္ ။ အေျပာလြယ္ေပမဲ့အလုပ္ၾကေတာ့ ဘယ္အရာမဆိုခက္တာႀကီးပါဘဲ ။
က်မကိုယ္တိုင္လည္း အစြဲကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနဆဲ ..  ... ။။။။။။

ပစ္ပစ္
Am 3:57
1.1.2015

(2015 အတြက္ ပထမဦးဆံုး အက္ေဆးေလးပါ ..အမွန္ဆို မတင္ခ်င္ေသးဘူး..နဲနဲထပ္ေရးခ်င္ေသးတာ
ဒါေပမဲ့ 2014 အဆံုးနဲ႕ 2015 အစကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ တည တပုဒ္စီ တင္လို္က္တာ )




 

ခံစားမႈ႕သံစဥ္ Copyright © 2010 Design by Ipietoon Blogger Template Graphic from Enakei