တေန႕ေသာအိမ္ျပန္ခ်ိန္...

ေမြးတုန္းကေတာ့တေယာက္ထဲေမြးလာတာပါဘဲ...ေနာက္ေတာ့ေမာင္နွမအေဖၚရေအာင္ဆိုၿပီး
အေဖအေမတို႕ကညီေလးေတြညီမေလးေတြ...ေမြးေပးေတာ့ေမာင္နွမဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ...
အေဖၚရွိလာတယ္...ေက်ာင္းတက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီးကစားေဖၚေတြေက်ာင္းသြားေဖၚေတြ
ရွိလာျပန္တယ္ေလ..ေတြ႕ဆံုလာျခင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ...ခြဲခြာျခင္းဆိုတာကပ္ရက္ပါလာ
တာဘဲေနာ္..မခြဲခ်င္ေပမဲ့လည္းခြဲခဲ့ရတယ္...မကြဲခ်င္ေပမဲ့လည္းကြဲခဲ့ရတယ္......

ငယ္ငယ္တုန္းကေက်ာင္းသြားေဖၚေတြနဲ႕..ကစားေဖၚေတြနဲ႕....အခ်ိန္တန္ေတာ့..အိမ္ေျပာင္း..
ေက်ာင္းေျပာင္းမိဘေတြကဝန္ထမ္းဆိုရင္တာဝန္က်ရာေျပာင္းလို႕...သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ကြဲကုန္တာပါဘဲ..
အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ခ်စ္သူဆိုတာေလးေတြရွိလာျပန္ေရာ..ေနာက္ေတာ့လည္း
အယူအဆမတူလို႕....လမ္းခြဲျခင္းဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ...တေယာက္တကြဲစီျဖစ္ကုန္တာဘဲ...
တခါတေလေတာ့လည္းး...ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ...ဘယ္ေတြေရာက္လို႕ဘာေတြမ်ား
လုပ္ေနၾကမလဲလို႕လည္း.....အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါရဲ႕ေလ..အရင္ကပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့...သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေသခ်ာေျပာရမယ္ဆိုရင္....10တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြဆို....အခုထိျပန္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး...

10တန္းေအာင္ေတာ့...တကၠသိုလ္မတက္ခင္သင္တန္းေတြတက္္ရင္းနဲ႕....ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္း
အသစ္ေတြထပ္ရျပန္ေရာ...တကၠသိုလ္လဲတက္ေရာ...ေမဂ်ာတူသူငယ္ခ်င္းေတြ..ရွိလာျပန္ေရာ...
အဲလိုနဲ႕ဘဲ...ေတြ႕လိုက္ခင္လိုက္..ေနာက္ေတာ့ကြဲသြားလိုက္ၾကနဲ႕ေလ.....ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာ့
လြမ္းမိတယ္...အရင္တုန္းကဘယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ဘယ္ေနရာတူတူသြားခဲ့တာဆိုတဲ့...
အမွတ္တရေတြကေတာ့..အဲဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႕မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့....ရင္ထဲမွာယခုထက္တိုင္..
အမွတ္တရရွိေနဆဲပါ.....ေမာင္နွမေတြလည္း...ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေနာက္ေတာ့
ကိုယ့္ဘဝနဲ႕ကိုယ္...ယံုၾကည္ရာစြဲကိုင္လို႕...ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ....
တကြဲတျပားစီျဖစ္ကုန္တာပါဘဲေလ...အရင္ကဆို...ေမာင္နွမဝမ္းကြဲေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕....
တဝုန္းဝုန္းတရံုးရံုးနဲ႕ေပ်ာ္စရာႀကီး...ခုေတာ့လည္းအားလံုး...တေနရာစီမွာ..
.ရပ္တည္ရုန္းကန္လို႕..ဘဝအေမာေတြကိုယ္စီနဲ႕......
တခ်ိန္တခါကဆိုတာကို...ျပန္လည္တမ္းတေနယံုကလြဲလို႕....
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရနိုင္ေတာ့တာအေသအခ်ာေပါ့...

က်မအခုခင္မိတဲ့သူေတြလည္းတေန႕မွာအိမ္ျပန္ၾကမွာပါေလ... အခ်ိန္တန္ေတာ့အိမ္ျပန္ၾကတာပါဘဲေလ...
တေယာက္နဲ႕တေယာက္မေတြ႕ဖူးေပမဲ့...အြန္လိုင္းမွာခင္မင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္...တေယာက္နဲ႕တေယာက္
ရင္နွီးစြာကူညီေပးခဲ့ၾကတယ္...ဒါေတြကအမွတ္တရေတြပါဘဲေလ...(တခ်ိန္မွာေပါ့...)
က်မေျပာတဲ့..အခ်ိန္တန္လို႕အိိမ္ျပန္သြားၾကတဲ့အခါမွာ...က်န္ခဲ့တဲ့ပံုရိပ္ေလးေတြက..
(က်မအတြက္ေပါ့...)အမွတ္တရျဖစ္ေစမွာအေသအခ်ာပါဘဲေလ ...အိမ္ျပန္သြားၾကတဲ့သူေတြကေတာ့...တာဝန္ေတြ...အမိန္႕ေတြၾကားမွာ...
က်မကိုေမ႕ေကာင္းေမ႕ေနပါလိမ့္မယ္....လူဆိုတာအိိမ္မက္ထဲမွာဘဲရွင္သန္ေနလုိ႕မရဘူးေလ...
တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာလည္းရွင္သန္ရဦးမွာကိုုး...က်မကေတာ့အိမ္မျပန္နိုင္ေသးတဲ့သူဆိုေတာ့
သူတို႕ကိုသတိရေနမိမွာအေသအခ်ာပါဘဲ...သူတို႕ကူညီခဲ့ဖူးတာေလးေတြ...(က်မကိုအားေပးခဲ့တာေတြ)က်မအျမဲတမ္းသတိရေနမွာပါ... က်မညဘက္အြန္လိုင္းလာမိတိုင္း..သူတို႕ကိုသတိရေနမိမွာပါ....

က်မအားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္...က်မေနမေကာင္းျဖစ္လို႕စာေတြေရးမိတိုင္း..လာအားေပးတဲ့သူေတြ
က်မစာေရးတိုင္းလာဖတ္ေပးၾကတဲ့.က်မခင္မင္ရတဲ့ေမာင္နွမေတြအားလံုးကိုက်မေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
တခါမွမေတြ႕ဘူးမျမင္ဘူးေပမဲ့...က်မအားလံုးကိုရင္ထဲကေန....စစ္မွန္စြာနဲ႕ခင္ပါတယ္.....
က်မအတြက္လည္း....တေန႕ေသာအိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ..ရွိလာမွာပါေနာ္.........။။။။။။။

(7.9.2010 AM 3:08)