ထိုသူ ....

က်မ သူ႕ကို ေတြ႕ေတြ႕ ေနတာ ၾကာျပီ  ။ သူနဲ႕လည္း မသိပါဘူး  ။ က်မအလုပ္ျပန္တဲ့ လမ္းမွာ တရုတ္ဘုရားေက်ာင္း ေလးတေက်ာင္း ရွိတယ္  ။ရပ္ကြက္ဘံုေက်ာင္း  သေဘာေပါ့ ။က်မေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကအရင္က သင္းခ်ိဳင္းကုန္းလို႕ ေျပာၾကတယ္  ။ေနာက္မွ ျမိဳ႕ကြက္ခ်ဲ႕ေတာ့  သင္းခ်ိိဳင္းကို ဖ်က္ျပီး လူေနရပ္ကြက္ အျဖစ္အိမ္ေတြေဆာက္တယ္လို႕ တဆင့္စကားၾကားဖူးတယ္ .သင္းခ်ိဳင္းကို ဖ်က္ျပီး လူေနရပ္ကြက္ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့  တရုတ္ဘုရားေက်ာင္း အေသးေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေဆာက္ထား ျပီး ကိုးကြယ္ၾကတာ ေတြ႕တယ္။ အႏာၱရယ္ကင္းေအာင္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ။တခ်ိဳ႕ လူႀကီးေတြ ကေတာ့ည ဘက္ဆို  ဘုံုေက်ာင္း ေလးထဲလာထိုင္ စကားေျပာၾက ။သတင္းနားေထာင္ၾကေပါ ့  ။က်မအလုပ္ကျပန္လာတဲ့ တရက္  သူ႕ကိုသတိထားမိတယ္  ။သူမ်ားေတြထိုင္ေနၾကသလို သူလည္း ထိုင္ေနတာပါဘဲ  ..ထူးထူးျခားျခား အေနနဲ႕ သူ႕ေဘးမွာခရီးေဆာင္ အိတ္ေတြေရာ ေသတၱာေရာ ေက်ာပိုးအိတ္ေရာ ေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ ။
အစကေတာ့ က်မစိတ္ထင္ ခရီးသြားဖို႕ ေအာက္ဆင္းျပီး Taxi လာေခၚတာေစာင့္ေနတဲ့သူ တေယာက္လို႕
ဘဲထင္မိပါတယ္  ။ ေနာက္သံုးေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီပံုစံအတိုင္းဘဲ အထုပ္ေတြအပိုးေတြနဲ႕ တေခါက္ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္  ။က်မစိတ္ထဲနဲနဲ အံၾသသြားမိတယ္ ။ဒီလူကလည္း  ဒီခ်ိန္မွ ခရီးသြားတာလား မသိဘူး။တပါတ္ကို ဘယ္နွစ္ခါသြားတာလည္း မသိဘူးေပါ့  ။ ေနာက္ေတာ့လည္း  ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕
ဘဲ သတိမထားမိေတာ့ျပန္ပါဘူး  ။

ေနာက္တေခါက္ အဲလိုပံုစံအတိုင္းဘဲ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္ ။က်မစိတ္ထဲနဲနဲ သေဘာေပါက္သလိုေတာ့
ရွိလိုက္တယ္ ။ ၾကည့္ရတာ ဒီအနီး အနားမွာေနတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ။အသက္ကလည္း
လူလတ္ပိုင္းေလာက္ဘဲ ရွိေသးတာ ။အိမ္ မရွိတဲ့ Homeless တေယာက္မ်ားလားလို႕ ေတြးမိတယ္ ။
Homeless ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရင္  မ်ားေသာအားျဖင့္ အသက္ရြယ္ႀကီးတဲ့သူတို႕  ...ေနာက္ျပီးစိတ္မမွန္
တဲ့ ပံုစံမ်ိ ဳး ရွိတဲ့သူတို ႕ အဲလိုပံုစံေတြမ် ားပါတယ္ ။အခုဒီလူကေတာ့ အဲလိုပံုစံမဟုတ္ဘဲနဲ႕ Homeless
တေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္ ။ လူဆိုတာကလည္းသူ႕ဘဝနဲ႕သူ သူ႕အခက္ခဲနဲ႕ သူ ရွိနိုင္ တာဘဲေလ ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့  က်မအလုပ္ျပန္တိုင္း  ရက္ျခားဆိုသလိုေပါ့  အဲဒီသူကို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္ ။
တခါတေလ သူ႕အထုပ္ေတြ ေဘးမွာခ်ျပီး ခံုတလံုး မွာထိုင္ရက္  အိပ္ေနတာမ်ိ ဳုး ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္  ။
တခါတေလ လည္းသူအထုပ္ေတြ ဖြင့္ျပီး ရွင္းေနတာမ်ိ ဳး ေပါ့  ။ၾကည့္ရတာ ဒီဘံုေက်ာင္းမွာတည ..တျခားေနရာေတြမွာတည ေနရာစံု လွည့္ျပီး အိပ္ပံုရတယ္ ထင္ပါတယ္ ။
တခါတေလလည္း ေပ်ာက္ေနတတ္ပါတယ္  ။ က်မ ကလည္း အလုပ္ျပန္တိုင္း အဲဒီဘုရားေက်ာင္းေလး
ဝင္ျပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီ ကန္ေတာ့ေနၾကဆိုေတာ့  ေသခ်ာသတိထားျပီးမၾကည့္လည္း
ဘံုေက်ာင္းထဲ ဘယ္သူရွိတယ္ ။မရွိဘူး  ဆိုတာ ေတြ႔ေနတတ္ပါတယ္  ။

က်မ သူထိုင္ရက္ ႀကီးအိပ္ေနတာ ျမင္ရတဲ့ အခါတိုင္း  စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္  ။အဲတာကေတာ့
လူတေယာက္အတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ယာေလးတခု လိုအပ္တယ္ဆိုတာပါဘဲ  ။လူရယ္လို႕
ျဖစ္လာရင္ အသိုက္အျမံဳ ဆိုတာ ရွိရပါတယ္  ။ငယ္စဥ္ကေတာ့ မိဘ အရိပ္ေအာက္ေပါ့  ။
ေနာက္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါဆိုရင္ကုိယ္တိုင္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မိသားစု ေလး တခုေပါ့ ။
အပူအပင္မရွာခ်င္လို႕  အပ်ိ ဳ ႀကီးလုပ္တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း တေယာက္တည္းေနလို႕ေတာ့ အဆင္မေျပ
နိုင္တာ အမွန္ပါ  ။အသက္ဆိုတာက ငယ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး ။ ႀကီးလာတာဘဲရွိတာပါ ။
အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕ အမွ် အေဖာ္သဟဲ ဆိုတာလိုလာပါသည္ ။ တူမ ေလးေတြနဲ႕ေသာ္လည္းေကာင္း
ေမာင္နွမ သားခ်င္း အတူစုေနၾကတာ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါ ။ဆိုလိုခ်င္တာက  ကိုယ္ဖန္တီးထားတဲ့
အိမ္ေလးတအိမ္  ဆိုတာရွိသင့္သည္  ။လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ယာေလးတခုရွိသင့္သည္  ။

ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့  အိပ္ယာေလးဟာ တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ ခုတင္ေမြ႕ယာေတြနဲ႕ ခင္းထားတာ ျဖစ္နိုင္သလို
ရိုးရိုးဂြမ္း ကပ္ေလး တထည္ေလာက္ ခင္းထားတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ဒါမွ မဟုတ္ ဖ်ာၾကမ္းေလးတခ်ပ္ခင္းထားတဲ့ အိပ္ယာေလးလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္  ။ ဘယ္လိုအိပ္ယာေလးဘဲ ျဖစ္ေနပါေစ  ေခါင္းခ်အိပ္စက္ဖို႕ အိပ္ယာေလးတခုရွိေနတာကို ေက်နပ္လိုက္ပါ ။
ေလာကထဲမွာ ကိုယ့္လိုေတာင္ အိပ္ယာေလး မရွိလို႕ လမ္းမေက်ာခင္းအိပ္စက္ေနရတဲ့သူေတြ
ေနရာအနွံလွည့္ျပီး အဆင္ေျပသလိုအိပ္ေနရတဲ့သူေတြ ရွိေနပါတယ္  ။ကိုယ္ပိုင္တဲ့ အိပ္ယာေလးတေနရာ
စာဟာ ခမ္းနားခ်င္မွ ခမ္းနားလိမ့္မယ္ ။ ဒါေပမဲ့  တန္ဖိုးထားလိုက္ပါ  ။ ကိုယ္မပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ အရာေတြကုိ
ေမွ်ာ္မွန္း တမ္းတ ေနတာထက္  လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားတာေလးကို ဘဲတန္ဖိုးထားေပးလိုက္ပါ ။
ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေက်နပ္လိုက္ပါ  ။

က်မ  အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ပင္ပန္းလာတာဘဲျဖစ္ျဖစ္  တခါတေလ အလုပ္မွာ အေျခအတင္
စကားေျပာခဲ့ရတာ မ်ိ ဳး ဆို အင္မတန္ကို စိတ္ဓါတ္က်မိတဲ့ညေတြရွိခဲ့တယ္  ။တခါတေလ မိသားစုကိစၥအဆင္မေျပ တာေတြရွိလာတဲ့ အခါတိုင္း... ေမာင္နွမ သားခ်င္း စကားေျပာရတဲ့ အခါတိုင္း
ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္မေက်နပ္မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိခဲ့သည္။ဘာလို႕ငါ ဒီအလုပ္ကို
ေရြးခ်ယ္မိတာလည္း ။ဘာလို႕ ငါ ဒီနိုင္ငံကို လာမိတာလည္း ။ဘာလို႕ ငါ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလည္း ။
ဘာလို႕ ဘာေၾကာင့္  ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ နဲ႕ က်မကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့  အႀကိမ္ေပါင္း
လည္းမနည္းပါဘူး ။အဲလိုအခါတိုင္းမွာ အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ဒီ ဘုရားေက်ာင္းေလးမွာ ဝင္ရွိခိုးတိုင္း
က်မ စိတ္ထဲ မေက်နပ္တဲ့ အရာေတြကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းမိတဲ့ အႀကိမ္လည္း မနည္းပါဘူး ။

ဒါေပမဲ့ က်မဒီလူကိုေတြ႕ ျပီးတဲ့အခ်ိ္န္ကစလို႕ စိတ္ထဲေျပာင္းလဲသြားသည္ ။က်မအလုပ္ထဲ စကား
အေျခအတင္ေျပာခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့  ။ ခါတိုင္းဆို အလုပ္ကို အင္မတန္မွကို မုန္းတီးမိသည္ ။အခုေတာ့
က်မ စဥ္းစားမိတယ္ ။က်မပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလုပ္ေတာင္ မရွိၾကတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
အဲလို  ေတြးလိုက္မိရင္ က်မ ရဲ႕ အလုပ္က က်မ အတြက္ တန္ဖိုးရွိလာတယ္  ။
ဒီအလုပ္ရွိေနလို႕ ငါလကုန္ရင္ လခရတယ္ ။ငါလိုခ်င္တာဝယ္နိုင္တယ္  ။ငါ ့ဘဝ ရပ္တည္ဖို႕ အဆင္ေျပတယ္ ။ ဒီအလုပ္က ငါ့ဘဝအတြက္ ငါလုပ္ေနတာ ။ဘယ္သူအတြက္မွ ငါလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္ဘဝ ရပ္တည္ေရး အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပတာလည္း
အခိုက္အတန္႕ ရွိေကာင္း ရွိနိုင္မယ္ ။ ဖိအားေတြ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါလည္းရွိေကာင္းရွိနိုင္မယ္ ။
သူမ်ားနဲ႕ ယွဥ္ျပီး ေျပာရဆိုရ ျပသနာရွင္းရတာေတြလည္း ရွိနိုင္တယ္ ။ ဘယ္လိုအေျခအေန ေတြ
ရင္ဆိုင္လာရပါေစ ဒါေတြအားလံုးက သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္က လႈပ္ရွားေနရတာမဟုတ္ဘူး ။
ကိုယ့္အတြက္ဘဲ ကိုယ္ႀကိဳးစားေနရတာဆိုတဲ့ အသိတခု ဝင္လာရင္ က်မ စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားသည္ ။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ရရွိထားတဲ့ အရာက ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ  ။

အိမ္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္လည္း က်မ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ ။တခါတရံမွာ ေမာင္နွမ
သားခ်င္း အခ်င္းခ်င္း စိတ္အခန္႕မသင့္တာေတြ ရွိတတ္သည္ ။အဲလို အခါမ်ိ ဳးဆို က်မအရမ္းေဒါသထြက္
မိသည္ ။။ေျပာရရင္ေတာ့  ေဒါသတရားနဲ႕ မာန္မာန ေၾကာင့္ဆိုပါေတာ့ ။က်မက တခုခုဆို အေတးအမွတ္ထားတတ္သည္ ။အဲဒီလိုအမွတ္သည္းေခ်ႀကီးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္လည္း က်မ အနိုင္ရခဲ့တာေတြ ရွိသလို က်မအရမ္း
ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိသည္ ။က်မ ထိုသူကို ဘုရာေက်ာင္းထဲမွာ အထုပ္ေတြအပိုးေတြနဲ႕ေတြ႕ျပီးတဲ့
အခ်ိ္န္က စျပီး မိသားစု ထဲ အေၾကာင္းအရာတခုခုေျပာတဲ့အခါ  က်မနဲ႕ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ ဆိုင္လာ
တိုင္းအရင္လို စိတ္ပ်က္လာတာ  မ်ိဳး မထားေတာ့ဘဲ  ။ေၾသာ္ ..လူဆိုတာ အေတြးအေခၚ အယူအဆ
မတူနိုင္ၾကဘူးေလ ဆိုျပီး စိတ္ေလ်ာ့ ေပးတတ္လာတယ္ ။ ဘာလို႕လည္း  ?????
လူတေယာက္အတြက္ မိသားစု အသိုင္းဝိုင္းဆိုတာလည္းလိုအပ္တယ္ ။မိသားစုဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမဲ့
အရာတစ္ခုပါ  ။က်မ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိသားစု ေဖးမမႈ႕ေတာင္ မရွိဘဲ
တေယာက္ထဲ အထုတ္ဆြဲလို႕ ခရီးဆက္ေနတဲ့သူကိုေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ ။က်မမွာက  က်မ အျပင္သြားတဲ့အခါအျပန္ေနာက္က်ေနရင္ နင္ဘယ္ေရာက္ေနလည္း  ရထားေပၚမွာလား
ကားေပၚမွာလား  ဆိုျပီး  စိတ္ပူျပီးဖုန္းဆက္ေမးလာမဲ့ ေမာင္နွမေတြ ရွိေနတယ္ ။
က်မေန မေကာင္းတဲ့အခါ ေဆးခန္းကို အျမဲလိုက္ပို႕ေပးတတ္တဲ့ က်မ ညီမေလး ရွိတယ္ ။
က်မေမြးေန႕ကို သတိတရ နဲ႕ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပး ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေပးမဲ့ ေမာင္နွမေတြ ရွိေနတယ္ ။
က်မ အတြက္ သူတို႕ဟာေႏြးေထြးမႈ႕ ေပးၾကတဲ့ သူေတြပါ ။

က်မအလုပ္ျပန္ ခ်ိန္တိုင္း ေတြ႕ရတတ္တဲ့သူဟာ  အိမ္ေျခယာေျခမဲ့  တေယာက္ပါ ။ဒီလို Homeless
တေယာက္မွာ အတည္တက် အလုပ္တခုဆိုတာလည္း ရွိနိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး  ။
တကယ္ေတာ့ ထိုသူနဲ႕ က်မ မသိပါဘူး ။ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ျပီး စကားလက္ဆံုလည္း မေျပာဖူးပါဘူး ။
သူကလည္း သူ႕အခ်ိန္ဆို သူ႕ဘာသူ ဒီဘုရားေက်ာင္းေလးထဲ လာအိပ္တတ္တယ္  ။က်မကလည္း
အလုပ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း က်မ ျပန္ေနၾက လမ္းအတိုင္းျပန္တယ္ ။ဒါပါဘဲ ။ထူးဆန္းမႈ႕ မရွိ  စိတ္ဝင္စားဖို႕
မေကာင္းတဲ့ ေတြ႕ဆံုမႈ႕တခုပါ  ။ဒီေတြ႕ဆံုမႈ႕မွာ က်မ သူ႕စီကေန သင္ယူလိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမြန္းၾကပ္ေနတဲ့  အရာတခ်ိဳ ဳ ႕ က သူ႕ကို ျမင္ေတြ႕ျပီးေနာက္ပိုင္း က်မရင္ထဲမွာ
မရွိေတာ့ပါဘူး ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အေျခအေနေလးတခုကို ဘဲ ေက်နပ္ေအာင္ ေနတတ္သြားလို႕ပါ ။
က်မ မွာ အလုပ္တခုရွိတယ္ ။က်မကိုခ်စ္တဲ့ မိသားစု... ခ်စ္သူ... မိ တ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။
ကဲ...ဘာလိုေသးလည္းေနာ္္ ။က်မထက္ ပိုျပီး ျပည့္စံုၾကြယ္ဝတဲ့သူေတြကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး အားငယ္ေနမဲ့
အစား ...က်မေလာက္ေတာင္ မျပည့္စံုတဲ့ သူေတြ ရွိေနပါေသးလားဆိုတဲ့  အေတြးေလးနဲ႕ က်မဘဝကို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခရီးဆက္ရမွာေပါ့ ။ဒီလိုအေတြးေတြ ေတြးမိလာေအာင္ က်မကို သင္ခန္းစာျပခဲ့တဲ့
ထိုသူကို က်မေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ ။

ေလာႀကီးထဲမွာတခ်ိဳ ဳ ႕ေသာ အရာေတြက ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာသင္ခဲ့သလို စာအုပ္ကိုင္ျပီး စာအလြတ္က်က္သလို သင္ယူလို႕မရပါဘူး  ။ ဘဝဆိုတဲ့အထဲ ကေန ျပန္ျပီး သင္ယူရတာေတြ ရွိပါတယ္ ။က်မတို႕ေတြ အားလံုးဟာဘဝဆိုတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတုန္း ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြပါ  ။ ဘဝေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ က်မတို႕သင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး
က်န္ရွိေနပါေသးသည္ ။ကိုယ့္ဘဝကို မေက်နပ္ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိခဲ့ရင္ ..ကိုယ္ေလာက္ေတာင္
အဆင္မေျပတဲ့ ဘဝေတြအမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးပါလို႕  ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အားေပးရင္း  ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အသစ္ေတြနဲ႕ ခရီးဆက္ၾကရေအာင္  ။ ။။ ။။။


ပစ္ပစ္
Am 3:47
21.8.2014