ပိုင္ရွင္မဲ့သြားတဲ့ အရုပ္္ကေလး

က်မ ေဆးရံု တက္စဥ္ကာလမွာ အရုပ္ေလးတရုပ္ ပိုင္ရွင္ မဲ့သြားတာ  ႀကံဳ ဆံု ခဲ့ရပါသည္ ။

က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေဆးရံု တက္ရမယ္ဆိုျပီး လူနာခန္း ေစာင့္ေနစဥ္မွာ  အေရး ေပၚဌာနရဲ႕ ခုတင္အမွတ္ A03 မွာ တည ေနခဲ့ရပါသည္ ။ ညဦးပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ေဝဒနာနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့
ေဘးခုတင္က ဘယ္သူဆိုတာ သတိလည္းမထားမိခဲ့ဘူး  ။မနက္ေလးနာရီ ေလာက္ထင္ပါရဲ႕
က်မေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလာပါတယ္ ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးကုတင္က အသက္ 60ေက်ာ္ေလာက္ရွိမဲ့
လူႀကီးတေယာက္ကက်မအေဒၚကို  လွမ္းေမးပါတယ္။ သူကဘာျဖစ္တာလည္း
" တုပ္ေကြး လား... ရိုးရိုးဖ်ားတာလား ..ေခ်ာင္းဆိုးေနတယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္နဲ႕နွာေခါင္းကိုmask နဲ႕ အုပ္ထားေနာ္"ဆိုျပီး ေျပာပါတယ္ ။ ဘာေရာဂါနဲ႕ ေဆးရံုေရာက္လာလည္းဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး ။
အိမ္ကမိသားစု လူနာေစာင့္ေတြလည္း မေတြ႕ပါဘူး ။သူတေယာက္ထဲပါဘဲ ။

က်မလည္းစကားဆက္မေျပာခ်င္လို႕  ဟုတ္ကဲ့ .. နွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္ အုပ္တဲ့ ဟာေလး ဝယ္ျပီးအုပ္ထားလိုက္မယ္ လို႕ျပန္ေျပာလုိက္သည္ ။ သူကေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ တေယာက္ထဲ
အိပ္ေနလိုက္ ခဏေလာက္ေနရင္ သူ႕ကိုေဆးသြင္းထားတဲ့ပိုက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုင္ကို သူ႕ဘာသာ
ကိုင္ျပီး ထထြက္သြားလိုက္နဲ႕ .. လာေစာင့္ေပးတဲ့မိသားစုဝင္ေတြလည္း မရွိပါဘူး ။ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာ လိေမာ္သီး တထုပ္ခ်ိတ္ထားျပီး  လိမ္ေမာ္သီးစားလိုက္ အိပ္လိုက္နဲ႕ တေယာက္ထဲဘဲေန ေနတာပါ ။

သူ႕ၾကည့္ရတာလက္မႈ႕ ပညာေတာ့တတ္ပံုရတယ္ ။ သူ႕စီမွာ ခဲေရာင္လို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အလံုးတလံုး
ေတြ႕တယ္ ။ဘာအလံုးလည္းေတာ့ မသိဘူး ။ က်မတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက ဂ်ံဳ ဳ အလံုးေတြနဲ႕ အရုပ္ေလးေတြ
လုပ္သလိုေပါ့ ။အဲလိုမ်ိဳး လုပ္လို႕ရတဲ့ ဟာေလးေပါ့ ။အဲဒီလူႀကီးကေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ
တေယာက္ထဲ လွဲေနရင္း အဲဒီ အလံုးေလးကို ျပားလိုက္ ဖိလိုက္နဲ႕ အရုပ္ေလး ေတြလုပ္ေနတာ ။
ေရွးေခတ္သိုင္းကားေတြထဲက သိုင္းသမားေတြကိုင္တဲ့ ဓါးပံုစံကို အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကည့္ေနတာ ။
သူလုပ္တဲ့ဓါးေလးေတြက လက္ရာလည္း ေျမာက္ပါတယ္ ။ ဓါး အတို ဓါးအရွည္ ေနာက္ျပီး လွံ
ေသနတ္ အဲလိုအရုပ္ေလး တခုလုပ္လိုက္ ျပီးရင္ ျပန္လံုးလိုက္ ေနာက္အရုပ္ေလးတခုျပန္လုပ္လိုက္နဲ႕
သူတေယာက္ထဲဘဲ ...။

မနက္လင္းေတာ့လည္း လာၾကည့္တဲ့သူလည္းမေတြ႕ ပါဘူး။ သူတေယာက္ထဲဘဲ  လွဲလိုက္
ထလိုက္နဲ႕  ေနေနတာ ။ေနာက္ေတာ့က်မလည္း သူ႕ကို သတိမထားမိတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ေဝဒနာနဲ႕
ကိုယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ သတိမထားမိဘူး ။က်မအေဒၚက ေတာ့ ဟိုလိုက္ၾကည့္ ဒီလိုက္ၾကည့္ေပါ့ ။
အေရးေပၚခန္းကေန ေဆးရံုတက္ရမဲ့ လူနာ အခန္းေတြကို မနက္ 8နာရီမွာ စေျပာင္းေပးပါတယ္ ။
တေယာက္ျပီးတေယာက္ နံပါတ္စဥ္အလိုက္နဲ႕ ကိုယ္တက္ရမဲ့ အခန္းကို ေျပာင္းေပးတာေပါ့ ။

က်မအေပၚထပ္လူနာအခန္းမေျပာင္းခင္ အခ်ိန္ေလးမွာဘဲ ။နပ္စ္မေတြေရာ ဆရာဝန္ေတြေရာ
ဝရုန္းသုန္းကားနဲ႕ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္..လူနာတေယာက္ ဝက္ရူး ျပန္သလိုတက္ျပီး လဲက်သြားလို႕ပါ
က်မကေတာ့ခုတင္ေပၚ လွဲေနတဲ့သူဆိုေတာ့ အသံေတြဘဲၾကားေနရတာေပါ့ ။အေဒၚလုပ္တဲ့သူကေတာ့
ဘာလည္းဆိုျပီး ထသြားၾကည့္ပါသည္ ။

ျပန္လာေတာ့ " ေဘးခုတင္က လူႀကီး ျဖစ္တာသမီးရဲ႕ ..ပါးစပ္ထဲကလည္း အျမႈပ္ေတြ ထြက္လို႕ဟဲ႕ ။
ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း မသိဘူး.. သနားပါတယ္ ။သူ႕အရုပ္ေလးေတာင္ ဒီတိုင္းက်က်န္ခဲ့တယ္ " ဆိုျပီး
လာေျပာျပပါတယ္  ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ က်မလည္း ေနရမဲ့ လူနာအခန္း နံပါတ္ရျပီမို႕ ေဆးရံုဝန္ထမ္းတဦးက က်မ ခုတင္ကို
အေပၚထပ္ကို ေျပာင္းေပးဖို႕ ဓါတ္ေလွကားစီကို တြန္းသြားပါသည္ ။ေစာနက ေဘးကုတင္က လူႀကီး
လဲက်သြားတဲ့ ေနရာေလာက္ကို ေရာက္ေတာ့ က်မ အနားပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္မိတယ္  ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနတဲ့ အရုပ္ဓါးေသးေသးေလးတေခ်ာင္း.....  ။။အမည္းေရာင္ ဓါးေလးတေခ်ာင္းက
ပိုင္ရွင္မဲ့စြာနဲ႕ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ .... .... ....  ။

အဲဒီဓါးေလးကို ျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမြန္းက်ပ္လြန္းလို႕ မ်က္စိမွိတ္ျပီးအသက္ျပင္းျပင္းရိႈက္မိတယ္ ။
မနက္ေစာေစာ ေပါင္မုန္႕တို႕ကိတ္မုန္႕တို႕ စားရမဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့လိမ္ေမာ္သီးဘဲ အခြံခြာစားေနတဲ့ အသက္60ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးတေယာက္ကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္ ။
အဆုတ္ေရာင္ေနလို႕လား..ဒါမွမဟုတ္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္လားမသိပါဘူး...
ရင္ဘတ္ထဲေအာင့္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္..စူးခနဲေအာင့္သြားတဲ့ နာက်င္မႈ႕နဲ႕ အတူ မ်က္ရည္လည္လာမိသည္။

စိုစြတ္လာတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အားယူျပီးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့  တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေဝး....ေဝး က်န္ခဲ့တဲ့
ၾကမ္းျပင္ေပၚက အရုပ္ဓါးေလးကို ခပ္ေရးေရးေလးေတြ႕ေနရတယ္ ။

ေနရာအနွံအျပားက ေဆးရံုေတြမွာ အခုလိုဘဲ ပိုင္ရွင္မဲ့သြားတဲ့ အရုပ္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ရွိေနမလည္းမသိနိုင္ပါဘူး ။အသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုမရွိတဲ့ တကိုယ္ရည္ တကာယ
သမားျဖစ္လို႕ ျပဳ စု ေစာင့္ေရွာက္မဲ့ သူ မရွိနိုင္တာလည္း ျဖစ္နိုင္သလို ။
မိသားစုရွိရဲ႕သားနဲ႕  တာဝန္ မယူၾကလို႕ တကုိယ္တည္း ေနေနရတဲ့ သူလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္  ။
ေဆးရံုႀကီးကလည္း ေကာင္းပါရဲ႕...
ေဆးေတြကလည္း ေကာင္းပါရဲ႕...
ေခတ္မွီကိရိယာ ေတြနဲ႕ တခုခုဆို နာရီပိုင္းနဲ႕တင္ စစ္ေဆးလို႕လည္းရပါရဲ႕ ...
ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားဆိုတဲ့ ေႏြးေထြးမႈ႕က ခပ္ရွားရွား ....  နိုင္ငံျခားဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳး မ်ားလား .... ။။။။။။



ပစ္ပစ္
Pm 5:55
4.4.2015