ခပ္ရိုးရိုးအခ်စ္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္

က်မတို႕နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကဘာမွေတာ့သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး..ခပ္ရိုးရိုး အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပါဘဲ....။။

က်မတို႕ျမိဳ႕ေလးမွာ သူ ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိပါတယ္...တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ က်မေနတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ  သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကတာဝန္က်တယ္ဆိုပါေတာ့ ...သူ႕သူငယ္ခ်င္းစီသူလာလည္တယ္ ..က်မနဲ႕ အမွတ္မထင္ေတြ႕ဆံုျပီး က်မနဲ႕ သူ ခ်စ္သူေတြ
ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္...။။

က်မက သူ႕ကို ေမာင္လို႕ ေခၚျပီး က်မကိုသူက နာမည္အဖ်ားေလးစြတ္ျပီး  ညိဳ လို႕ေခၚပါတယ္...
သာမန္ဝန္ထမ္း အသိုင္းအဝိုင္းက ေမာင္နဲ႕ဆီစက္ပိုင္ရွင္ဆိုျပီး  ျမိဳ႕မ်က္နွာဖံုးစာရင္းဝင္တဲ့ မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္း က က်မ.... ဒီ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း စစခ်င္းမွာ  က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိ ဳ ႕က ဗီလိန္လုပ္ျပီး ဝိုင္းတားခဲ့ၾကပါေသးတယ္...
ေခါင္းမာတတ္တဲ့ က်မ ကေတာ့ အရာအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္လို႕ ေမာင့္လက္ကို ရဲရဲ တြဲခဲ့တယ္... ။။
က်မ တြဲခဲ့တဲ့ လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖဳတ္ဘူးလို႕လည္း က်မ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္... ။။

က်မနဲ႕ ေမာင္ နဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ ရက္ေတြက ခ်စ္သူသက္တမ္းမွာ နည္းလြန္းပါတယ္.. ေမာင္က ဝန္ထမ္း
ဆိုေတာ့ သူတာဝန္က်တဲ့ ျမိဳ ႕ကေန က်မစီတကူးတက လာေတြ႕ရတာပါ .. ေမာင္ က်မကို လာေတြ႕
တဲ့ ရက္ေတြဆို  က်မအတြက္ သိပ္ကို လွပတဲ့ရက္ကေလးေတြပါဘဲ.. ေမာင္က ညဘက္ ကားစီးလာ..
က်မေနတဲ့ျမိဳ႕ ကို မနက္ ေစာေစာေရာက္တယ္..ကားဂိတ္ကေန ေမာင္က သူ႕ ငယ္ခ်င္းစီ သြား ခဏေလာက္နား ျပီးရင္ သူငယ္ခ်င္းဆိုင္ကယ္ခဏငွားျပီ က်မကိုလာေတြ႕ပါတယ္..။။

က်မတို႕အိမ္လမ္းထိပ္က စာအုပ္ဆိုင္ မွာေမာင္ကေစာင့္ေနတတ္တာပါ.. စာအုပ္ဆိုင္က အမ နဲ႕လည္း
က်မနဲ႕က အရမ္းခင္ေတာ့  ေမာင္ေရာက္လာရင္ အမတို႕ လင္မယား ကေန က်မကိုယ္စားဧည့္ခံေပးထား
တာပါ.. က်မက က်မရဲ႕အမအႀကီးဆံုးဖြင့္ထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ ပိုင္းဆရာမ လုပ္ပါတယ္...။။

ေမာင္လာမယ္လို႕ ဖုန္းဆက္ထားတဲ့ေန႕ မ်ိဳးဆို က်မက သင္တန္းးကို ခါတိုင္းအခ်ိန္ထက္ ေစာျပီး
သြားပါတယ္... အိမ္ကထြက္တာနဲ႕ လမ္းထိပ္က စာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ ေစာင့္ေနတဲ့  ေမာင္နဲ ႕အတူ
ေန႕လည္ စာတခုခု သြားစား ျပီးရင္ ေမာင္က က်မကို သင္တန္းရွိရာ လိုက္ပို႕ေပးတယ္...
က်မစာသင္ေနတဲ့ အခ်ိ္န္ ဆိုရင္ ေမာင္က သင္တန္းေရွ႕ က လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ စာအုပ္တအုပ္
ဖတ္ရင္း က်မသင္တန္း ျပီးခ်ိန္အထိ ေစာင့္တယ္...က်မ စာသင္ျပီးခ်ိန္ ေမာင္က အိမ္ျပန္လိုက္ပို႕ေပးတယ္..
ျပီးရင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းစီျပန္ ေရခ်ိ ဳးခဏနားျပီး  ညဘက္ကားနဲ႕ သူတာဝန္က်တဲ့  ျမိဳ႕ကို ျပန္ပါတယ္...။။

တခါတေလ ညအိပ္ခြင့္ေလးရတဲ့ေန႕မ်ိဳးဆိုရင္ ညေနဘက္ က်မကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႕ျပီးရင္  ေမာင္က
သူ႕သူငယ္ခ်င္းစီ ျပန္ ေရခ်ိ ဳး  ျပီးရင္ က်မကိုတခါျပန္လာေခၚ ျပီး  ျမိဳ ႕အဝင္နားေလးက  ဆုေတာင္းျပည့္
ဘုရား သြားဖူးၾကတယ္.. ဘုရားဝင္းထိပ္က အေၾကာ္တဲေလးမွာ ထုိင္စားရင္း ေမာင္က သူ႕တာဝန္ေတြ
အေၾကာင္း  ..က်မကလည္းက်မသင္တန္းက တပည့္ေတြအေၾကာင္း .. အျပန္အလွန္ေျပာျပေနၾက...
တခါတရံ မွာလည္း က်မနဲ႕ ေမာင္တို႕ ဘဝေရွ႕ ခရီးအေၾကာင္း ေျပာလို႕ ၾကည္နူးလို႕ေပါ့....။။

တခါတေလ ေမာင္က သူ႕မိသားစု အေၾကာင္းေျပာျပတတ္တယ္... သူ႕ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေျပာျပတတ္တယ္...

" ညိဳ ..ေမာင္တို႕က ဘဝသမားေတြေနာ္... ဆင္းရဲတယ္... အေဖနဲ႕အေမ က ေမာင့္ဘဝ မွာ ပညာတခုျပည့္စံု ဖို႕ေတာင္ မနည္းႀကိဳးစားေပးခဲ့တာ... ညိဳ႕ လို႕ အရာရာျပည့္စံုတဲ့ အေနအထားမ်ိ ဳး ကေန
ေမာင္ႀကီး ျပင္းခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး..ေမာင့္ေအာက္မွာ ညီေလးနဲ႕ ညီမေလး လည္း ၇ွိေသးတယ္.. ..
တခါတခါေတာ့လည္း ညိဳရယ္  ..အဲတာေတြ ေတြးမိရင္  ေမာင္ရင္ေလးတယ္  ..သိလား  "

အဲလို အခါမ်ိဳးဆို က်မက ေမာင့္ကို အားေပးေနၾက...
" ေမာင္ရယ္..ေငြဆိုတာ လိုအပ္တယ္မွန္ေပမဲ့  ..အရာတိုင္းကိုလည္းဖန္တီးလို႕ မရနိုင္ပါဘူး...
ေငြထက္အေရးႀကီးတာေလးေတြ လည္းရွိပါတယ္... ေမာင္က ဘာကိုေတြးျပီး စိတ္ပူေနရတာလည္း
ေမာင့္အနားမွာ ညိဳ အျမဲတမ္း ၇ွိေနမယ္ေလ... "

အဲလိုအခ်ိန္ေတြဆို ေမာင္က က်မ လက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လို႕  က်မက ေမာင့္ပခံုးေလးကိုမွီလို႕..။။

ေမာင့္ကိုယ္ထဲက ခြန္အားေတြသတၱိေတြက ေမာင့္ရဲ႕ လက္ဖဝါးေတြကေန တဆင့္ က်မ ကိုယ္ထဲ
စီးဝင္လာတယ္လို႕ က်မ ခံစားမိတယ္... ..
က်မရင္ထဲက အခ်စ္နဲ႕ေမတၱာတရားက က်မရဲ႕ လက္ဖဝါး ကတဆင္ ေမာင့္ရင္ထဲကို စီးဝင္သြားပါေစ
လို႕လည္း က်မဆုေတာင္းမိတယ္...

ညေနေစာင္းလို႕ ေနဝင္ျပီဆို ေမာင္က က်မကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႕ေပးတယ္...
ဘုရားကေန အျပန္လမ္း ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနတဲ့  ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို က်မပါးေလးနဲ႕ ကပ္လို႕ ..
ေမာင့္စီကရတဲ့ကိုယ္သင္းရနံ႕ေလး   ...အဲလိုညေနခင္းေလးေတြဟာ က်မအတြက္ သိပ္ကို ျပီးျပည့္စံုတဲ့
ညေနခ်မ္းေနဝင္ခိ်န္ေလးေတြပါဘဲ...

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုညေနခင္းေလးေတြဟာ က်မအတြက္ သိပ္ရွားပါးလြန္းတယ္..ေမာင္က တခါတရံမွသာ
ညအိပ္ခြင့္ေလး ရတတ္လို႕ပါ... က်မတို႕ခ်စ္သူသက္တမ္း 2 နွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ
ဒီလိုညေနခင္းေလးေတြ ဘယ္နွစ္ခုဆိုတာ လက္ခ်ိ ဳး ေရလို႕ရပါတယ္...

က်မက ေမာင့္ျပန္ခါနီးတိုင္း   ေမာင့္ကိုေမးေနၾက...
" ေမာင္က ညိဳ႕ကို ခဏခဏ လည္းလာေတြ႕တာမဟုတ္ဘူး.. ညိဳက.. ေမာင့္ကိုဘဲ အခ်ိန္တိုင္း လြမ္းေနရတာ
အခုလည္း ေမာင္ျပန္သြားတာနဲ႕ ညိဳက လြမ္းရေတာ့ မွာ...ညိဳ ဘယ္လိုေနရ  မလည္း
ေမာင္ေျပာျပ ခဲ့ " လို႕ ေမးရင္
" ညိဳ ... ေမာင့္ကိုလြမ္းရင္ လြမ္းတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စာေရးထားေလ..ကဗ်ာေလး ျဖစ္ျဖစ္ စာတိုေလး
တေစာင္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့  ..ေမာင္လာေတာ့ ေပးဖတ္ေလ..အဲတာဆို ညိဳ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းလည္း
ေမာင္သိရမွာေပါ့ .. " လို႕ ျပန္ေျပာေနၾက... .က်မ ေမာင္နဲ႕ မေတြ႕ရတဲ့ ရက္ေတြမွာ ေမာင့္ကို အရမ္း
လြမ္းပါတယ္.. ဒါေပမဲ့  ေမာင္မွာ သလိုေတာ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ခ်မေရး ထား ျဖစ္ဘူး..
သတိရလာရင္ ဖုန္းေလးဆက္ မက္ေဆ့ေလး ပို႕လိုက္တာမ်ိ ဳး လုပ္တာကလြဲျပီး
ေမာင္မွာ သလိုေတာ့  စာေတြကဗ်ာေတြ မဖန္တီး ျဖစ္ခဲ့ ဘူး...ေမာင္ကလည္း က်မစီလာမေတြ႕
နိုင္ေပမဲ့ က်မ အိပ္ခါနီး တိုင္း ဖုန္းဆက္စကားေျပာေနၾက ဆိုေတာ့  ကဗ်ာေရးဖို႕စာေရးဖို႕ ထက္
ဖုန္းဆက္ဖို႕ေလာက္သာ က်မကအာရံု မ်ားေနတာ လည္းပါတာေပါ့...

က်မက ကံၾကမၼာကို ေလ်ာ့တြက္မိတာလား...ဒါမွမဟုတ္ ကံၾကမၼာကဘဲ က်မကိုမ်က္နွာသာ မေပးတာလား
ေဝခြဲမရခဲ့ပါဘူး...က်မနဲ႕ ေမာင္ ဘာျပသာနာမွ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိဘဲ ေမာင္ က က်မကို
အဆက္သြယ္ ျဖတ္သြားခဲ့ပါတယ္... က်မ တကယ္ကိုနားမလည္နိုင္ခဲ့ပါဘူး...
အခ်စ္ဆိုတာကိုလည္း က်မမယံုၾကည္နိုင္ေတာ့ဘူး... တေယာက္ကိုတေယာက္ခ်စ္ရင္
ဘယ္အရာမဆို ရင္ဆိုင္ရဲရမယ္လို႕   က်မ လက္ခံထားခဲ့တာပါ ... က်မကရင္ဆိုင္ရဲေပမဲ့လည္း
တဘက္က ရင္မဆိုင္ရဲရင္ ဘာမွဆက္လုပ္လို႕မွ မရတာေလ...
က်မရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို က်မဘာသာသိမ္းဆည္းလို႕  သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတေခ်ာင္းကို ျဖတ္ဖို႕
ႀကိဳးစား ခဲ့ရတယ္... ..  ။။

ေမာင္က က်မကို ဘာေၾကာင့္ထားခဲ့တာလည္း ..
က်မ ကိုမခ်စ္ေတာ့လို႕လား
က်မထက္ပိုခ်စ္ရမဲ့သူ ေတြ႕သြားလို႕လား..
က်မရဲ႕ အေမနဲ႕ အကို ႀကီးက ေမာင့္ကို သြားေတြ႕ ျပီး ...က်မနဲ႕ပတ္သက္ျပီး စကားေျပာပါရေစ
ဆိုျပီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္လား...ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေတာ့ 
ေမာင္ ကိုယ္တိုင္သာ  အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..

က်မ အရာအားလံုးကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္... က်မ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီးေမာင့္ကို သြားေတြ႕ခဲ့တဲ့
က်မရဲ႕ မိသားစု ကိုေရာ...
သတၱိနညး္တဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္သူကိုေရာ..
က်မရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုေရာ...
က်မ နားလည္ေပးလိုက္တယ္... က်မရင္ထဲ ေပါက္ကြဲေနတဲ့  ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးကို
မ်က္ရည္အျဖစ္ကလြဲရင္  စကားတခြန္းအျဖစ္ေတာင္ မထုတ္ျပခဲ့တဲ့ က်မကို အိမ္က မိသားစုဝင္ေတြေရာ
က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာ တအံတၾသ ျဖစ္လို႕ရယ္ေလ။။

က်မ စားရမဲ့ အခ်ိန္ မွာ  စားတယ္..
သင္တန္းမွာစာသင္ေပးရမဲ့ အခ်ိ္န္မွာ စာသင္ေပးတယ္..
က်မေန႕စဥ္ လုပ္ေနၾက အရာေတြ အားလံုးကို ပံုမွန္အတိုင္း က်မ ဆက္လုပ္သြားခဲ့တယ္...
အဲဒီေတာ့လည္း  က်မ ပံုမွန္လိုဘဲ ေန  ေနတာဆိုေတာ့...ေအးေအးေဆးေဆး ပါလို႕ဘဲ
အားလံုးက ထင္ခဲ့ၾကတယ္.. ။။

တကယ္ေတာ့ က်မရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ ခံစားတတ္တဲ့ နွလံုးသား တခုလံုး ေသသြားတယ္
ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး...
က်မဟာ ရွင္ရက္ နဲ႕ ေသသြားတယ္ဆိုတာ  ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကပါဘူး..။။

ဒီလိုနဲ႕ဘဲ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကလည္း  ခ်စ္သူေတြ အဆင္မေျပၾကလို႕ ကြဲသြားတယ္
ဆိုသလိုေပါ့  ... ခပ္ရိုးရိုး ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လိုဘဲ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္...။။

က်မ ညအိပ္ယာဝင္တိုင္း ေမာင့္ကို လြမ္းလို႕ သတိရတဲ့အေၾကာင္းေရးထားတဲ့  စာတို အပိုင္းအစေလးေတြ
ဘူးေလးတဘူးထဲ သိမ္းထားမိတယ္.. က်မေရးထားတာေတြကို ဖတ္မဲ့သူ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ခါမွ
သတိရတဲ့အေၾကာင္းေတြ စာရြက္ထဲခ်ေရးမိတဲ့ အျဖစ္ရယ္ပါ...
ဖတ္မဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေနေပမဲ့  က်မ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညတိုင္း
 "  ေမာင့္ကို ညိဳ အရမ္းလြမ္းတာဘဲ သိလားေမာင္ "
ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေရး ေနမိဆဲ...

 ျမိဳ႕အဝင္နားက ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားစီ သြားျဖစ္တဲ့ ညေနခင္းေတြဆို ...
ေလေျပ ထဲကေန ေမာင့္ရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႕ ေလးမ်ား ရလိုရျငား ပင့္သက္ရိႈက္မိဆဲ ...

အေၾကာ္ဆိုင္ေလးမွာ တေယာက္ထဲထိုင္ျဖစ္တိုင္း  အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ႕
ကရုဏာ သက္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရတိုင္း  နႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းကိုက္လို႕
မငိုဘူးလို႕ စိတ္ထဲတင္းထားေပမဲ့  မ်က္ရည္ေတြ က်မိတတ္ဆဲ..

ညဘက္အိပ္ယာဝင္ခ်ိန္ေတြဆို ေမာင္မ်ား ဖုန္းဆက္လာေလ မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႕
ဖုန္းေလးကို ေခါင္းအံုးေဘးနား ထားေနမိဆဲ ....

" ညိဳ " ဆိုျပီး ခပ္ရွရွ  ေခၚတတ္တဲ့  ေမာင့္အသံေလးကို နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိဆဲ ...

အဲဒီလိုနဲ႕ဘဲ  နာရီေတြ ရက္ေတြက ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြကို ေျခြခ် သြားေတာ့တယ္... ။။။။။။


ပစ္ပစ္
Am 3:02
6.5.2014