ထိုသူ ....

က်မ သူ႕ကို ေတြ႕ေတြ႕ ေနတာ ၾကာျပီ  ။ သူနဲ႕လည္း မသိပါဘူး  ။ က်မအလုပ္ျပန္တဲ့ လမ္းမွာ တရုတ္ဘုရားေက်ာင္း ေလးတေက်ာင္း ရွိတယ္  ။ရပ္ကြက္ဘံုေက်ာင္း  သေဘာေပါ့ ။က်မေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကအရင္က သင္းခ်ိဳင္းကုန္းလို႕ ေျပာၾကတယ္  ။ေနာက္မွ ျမိဳ႕ကြက္ခ်ဲ႕ေတာ့  သင္းခ်ိိဳင္းကို ဖ်က္ျပီး လူေနရပ္ကြက္ အျဖစ္အိမ္ေတြေဆာက္တယ္လို႕ တဆင့္စကားၾကားဖူးတယ္ .သင္းခ်ိဳင္းကို ဖ်က္ျပီး လူေနရပ္ကြက္ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့  တရုတ္ဘုရားေက်ာင္း အေသးေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေဆာက္ထား ျပီး ကိုးကြယ္ၾကတာ ေတြ႕တယ္။ အႏာၱရယ္ကင္းေအာင္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ။တခ်ိဳ႕ လူႀကီးေတြ ကေတာ့ည ဘက္ဆို  ဘုံုေက်ာင္း ေလးထဲလာထိုင္ စကားေျပာၾက ။သတင္းနားေထာင္ၾကေပါ ့  ။က်မအလုပ္ကျပန္လာတဲ့ တရက္  သူ႕ကိုသတိထားမိတယ္  ။သူမ်ားေတြထိုင္ေနၾကသလို သူလည္း ထိုင္ေနတာပါဘဲ  ..ထူးထူးျခားျခား အေနနဲ႕ သူ႕ေဘးမွာခရီးေဆာင္ အိတ္ေတြေရာ ေသတၱာေရာ ေက်ာပိုးအိတ္ေရာ ေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ ။
အစကေတာ့ က်မစိတ္ထင္ ခရီးသြားဖို႕ ေအာက္ဆင္းျပီး Taxi လာေခၚတာေစာင့္ေနတဲ့သူ တေယာက္လို႕
ဘဲထင္မိပါတယ္  ။ ေနာက္သံုးေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီပံုစံအတိုင္းဘဲ အထုပ္ေတြအပိုးေတြနဲ႕ တေခါက္ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္  ။က်မစိတ္ထဲနဲနဲ အံၾသသြားမိတယ္ ။ဒီလူကလည္း  ဒီခ်ိန္မွ ခရီးသြားတာလား မသိဘူး။တပါတ္ကို ဘယ္နွစ္ခါသြားတာလည္း မသိဘူးေပါ့  ။ ေနာက္ေတာ့လည္း  ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕
ဘဲ သတိမထားမိေတာ့ျပန္ပါဘူး  ။

ေနာက္တေခါက္ အဲလိုပံုစံအတိုင္းဘဲ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္ ။က်မစိတ္ထဲနဲနဲ သေဘာေပါက္သလိုေတာ့
ရွိလိုက္တယ္ ။ ၾကည့္ရတာ ဒီအနီး အနားမွာေနတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ။အသက္ကလည္း
လူလတ္ပိုင္းေလာက္ဘဲ ရွိေသးတာ ။အိမ္ မရွိတဲ့ Homeless တေယာက္မ်ားလားလို႕ ေတြးမိတယ္ ။
Homeless ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရင္  မ်ားေသာအားျဖင့္ အသက္ရြယ္ႀကီးတဲ့သူတို႕  ...ေနာက္ျပီးစိတ္မမွန္
တဲ့ ပံုစံမ်ိ ဳး ရွိတဲ့သူတို ႕ အဲလိုပံုစံေတြမ် ားပါတယ္ ။အခုဒီလူကေတာ့ အဲလိုပံုစံမဟုတ္ဘဲနဲ႕ Homeless
တေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္ ။ လူဆိုတာကလည္းသူ႕ဘဝနဲ႕သူ သူ႕အခက္ခဲနဲ႕ သူ ရွိနိုင္ တာဘဲေလ ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့  က်မအလုပ္ျပန္တိုင္း  ရက္ျခားဆိုသလိုေပါ့  အဲဒီသူကို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္ ။
တခါတေလ သူ႕အထုပ္ေတြ ေဘးမွာခ်ျပီး ခံုတလံုး မွာထိုင္ရက္  အိပ္ေနတာမ်ိ ဳုး ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္  ။
တခါတေလ လည္းသူအထုပ္ေတြ ဖြင့္ျပီး ရွင္းေနတာမ်ိ ဳး ေပါ့  ။ၾကည့္ရတာ ဒီဘံုေက်ာင္းမွာတည ..တျခားေနရာေတြမွာတည ေနရာစံု လွည့္ျပီး အိပ္ပံုရတယ္ ထင္ပါတယ္ ။
တခါတေလလည္း ေပ်ာက္ေနတတ္ပါတယ္  ။ က်မ ကလည္း အလုပ္ျပန္တိုင္း အဲဒီဘုရားေက်ာင္းေလး
ဝင္ျပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီ ကန္ေတာ့ေနၾကဆိုေတာ့  ေသခ်ာသတိထားျပီးမၾကည့္လည္း
ဘံုေက်ာင္းထဲ ဘယ္သူရွိတယ္ ။မရွိဘူး  ဆိုတာ ေတြ႔ေနတတ္ပါတယ္  ။

က်မ သူထိုင္ရက္ ႀကီးအိပ္ေနတာ ျမင္ရတဲ့ အခါတိုင္း  စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္  ။အဲတာကေတာ့
လူတေယာက္အတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ယာေလးတခု လိုအပ္တယ္ဆိုတာပါဘဲ  ။လူရယ္လို႕
ျဖစ္လာရင္ အသိုက္အျမံဳ ဆိုတာ ရွိရပါတယ္  ။ငယ္စဥ္ကေတာ့ မိဘ အရိပ္ေအာက္ေပါ့  ။
ေနာက္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါဆိုရင္ကုိယ္တိုင္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မိသားစု ေလး တခုေပါ့ ။
အပူအပင္မရွာခ်င္လို႕  အပ်ိ ဳ ႀကီးလုပ္တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း တေယာက္တည္းေနလို႕ေတာ့ အဆင္မေျပ
နိုင္တာ အမွန္ပါ  ။အသက္ဆိုတာက ငယ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး ။ ႀကီးလာတာဘဲရွိတာပါ ။
အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕ အမွ် အေဖာ္သဟဲ ဆိုတာလိုလာပါသည္ ။ တူမ ေလးေတြနဲ႕ေသာ္လည္းေကာင္း
ေမာင္နွမ သားခ်င္း အတူစုေနၾကတာ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါ ။ဆိုလိုခ်င္တာက  ကိုယ္ဖန္တီးထားတဲ့
အိမ္ေလးတအိမ္  ဆိုတာရွိသင့္သည္  ။လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ယာေလးတခုရွိသင့္သည္  ။

ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့  အိပ္ယာေလးဟာ တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ ခုတင္ေမြ႕ယာေတြနဲ႕ ခင္းထားတာ ျဖစ္နိုင္သလို
ရိုးရိုးဂြမ္း ကပ္ေလး တထည္ေလာက္ ခင္းထားတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ဒါမွ မဟုတ္ ဖ်ာၾကမ္းေလးတခ်ပ္ခင္းထားတဲ့ အိပ္ယာေလးလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္  ။ ဘယ္လိုအိပ္ယာေလးဘဲ ျဖစ္ေနပါေစ  ေခါင္းခ်အိပ္စက္ဖို႕ အိပ္ယာေလးတခုရွိေနတာကို ေက်နပ္လိုက္ပါ ။
ေလာကထဲမွာ ကိုယ့္လိုေတာင္ အိပ္ယာေလး မရွိလို႕ လမ္းမေက်ာခင္းအိပ္စက္ေနရတဲ့သူေတြ
ေနရာအနွံလွည့္ျပီး အဆင္ေျပသလိုအိပ္ေနရတဲ့သူေတြ ရွိေနပါတယ္  ။ကိုယ္ပိုင္တဲ့ အိပ္ယာေလးတေနရာ
စာဟာ ခမ္းနားခ်င္မွ ခမ္းနားလိမ့္မယ္ ။ ဒါေပမဲ့  တန္ဖိုးထားလိုက္ပါ  ။ ကိုယ္မပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ အရာေတြကုိ
ေမွ်ာ္မွန္း တမ္းတ ေနတာထက္  လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားတာေလးကို ဘဲတန္ဖိုးထားေပးလိုက္ပါ ။
ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေက်နပ္လိုက္ပါ  ။

က်မ  အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ပင္ပန္းလာတာဘဲျဖစ္ျဖစ္  တခါတေလ အလုပ္မွာ အေျခအတင္
စကားေျပာခဲ့ရတာ မ်ိ ဳး ဆို အင္မတန္ကို စိတ္ဓါတ္က်မိတဲ့ညေတြရွိခဲ့တယ္  ။တခါတေလ မိသားစုကိစၥအဆင္မေျပ တာေတြရွိလာတဲ့ အခါတိုင္း... ေမာင္နွမ သားခ်င္း စကားေျပာရတဲ့ အခါတိုင္း
ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္မေက်နပ္မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိခဲ့သည္။ဘာလို႕ငါ ဒီအလုပ္ကို
ေရြးခ်ယ္မိတာလည္း ။ဘာလို႕ ငါ ဒီနိုင္ငံကို လာမိတာလည္း ။ဘာလို႕ ငါ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလည္း ။
ဘာလို႕ ဘာေၾကာင့္  ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ နဲ႕ က်မကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့  အႀကိမ္ေပါင္း
လည္းမနည္းပါဘူး ။အဲလိုအခါတိုင္းမွာ အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ဒီ ဘုရားေက်ာင္းေလးမွာ ဝင္ရွိခိုးတိုင္း
က်မ စိတ္ထဲ မေက်နပ္တဲ့ အရာေတြကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းမိတဲ့ အႀကိမ္လည္း မနည္းပါဘူး ။

ဒါေပမဲ့ က်မဒီလူကိုေတြ႕ ျပီးတဲ့အခ်ိ္န္ကစလို႕ စိတ္ထဲေျပာင္းလဲသြားသည္ ။က်မအလုပ္ထဲ စကား
အေျခအတင္ေျပာခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့  ။ ခါတိုင္းဆို အလုပ္ကို အင္မတန္မွကို မုန္းတီးမိသည္ ။အခုေတာ့
က်မ စဥ္းစားမိတယ္ ။က်မပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလုပ္ေတာင္ မရွိၾကတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
အဲလို  ေတြးလိုက္မိရင္ က်မ ရဲ႕ အလုပ္က က်မ အတြက္ တန္ဖိုးရွိလာတယ္  ။
ဒီအလုပ္ရွိေနလို႕ ငါလကုန္ရင္ လခရတယ္ ။ငါလိုခ်င္တာဝယ္နိုင္တယ္  ။ငါ ့ဘဝ ရပ္တည္ဖို႕ အဆင္ေျပတယ္ ။ ဒီအလုပ္က ငါ့ဘဝအတြက္ ငါလုပ္ေနတာ ။ဘယ္သူအတြက္မွ ငါလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္ဘဝ ရပ္တည္ေရး အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပတာလည္း
အခိုက္အတန္႕ ရွိေကာင္း ရွိနိုင္မယ္ ။ ဖိအားေတြ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါလည္းရွိေကာင္းရွိနိုင္မယ္ ။
သူမ်ားနဲ႕ ယွဥ္ျပီး ေျပာရဆိုရ ျပသနာရွင္းရတာေတြလည္း ရွိနိုင္တယ္ ။ ဘယ္လိုအေျခအေန ေတြ
ရင္ဆိုင္လာရပါေစ ဒါေတြအားလံုးက သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္က လႈပ္ရွားေနရတာမဟုတ္ဘူး ။
ကိုယ့္အတြက္ဘဲ ကိုယ္ႀကိဳးစားေနရတာဆိုတဲ့ အသိတခု ဝင္လာရင္ က်မ စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားသည္ ။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ရရွိထားတဲ့ အရာက ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ  ။

အိမ္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္လည္း က်မ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ ။တခါတရံမွာ ေမာင္နွမ
သားခ်င္း အခ်င္းခ်င္း စိတ္အခန္႕မသင့္တာေတြ ရွိတတ္သည္ ။အဲလို အခါမ်ိ ဳးဆို က်မအရမ္းေဒါသထြက္
မိသည္ ။။ေျပာရရင္ေတာ့  ေဒါသတရားနဲ႕ မာန္မာန ေၾကာင့္ဆိုပါေတာ့ ။က်မက တခုခုဆို အေတးအမွတ္ထားတတ္သည္ ။အဲဒီလိုအမွတ္သည္းေခ်ႀကီးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္လည္း က်မ အနိုင္ရခဲ့တာေတြ ရွိသလို က်မအရမ္း
ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိသည္ ။က်မ ထိုသူကို ဘုရာေက်ာင္းထဲမွာ အထုပ္ေတြအပိုးေတြနဲ႕ေတြ႕ျပီးတဲ့
အခ်ိ္န္က စျပီး မိသားစု ထဲ အေၾကာင္းအရာတခုခုေျပာတဲ့အခါ  က်မနဲ႕ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ ဆိုင္လာ
တိုင္းအရင္လို စိတ္ပ်က္လာတာ  မ်ိဳး မထားေတာ့ဘဲ  ။ေၾသာ္ ..လူဆိုတာ အေတြးအေခၚ အယူအဆ
မတူနိုင္ၾကဘူးေလ ဆိုျပီး စိတ္ေလ်ာ့ ေပးတတ္လာတယ္ ။ ဘာလို႕လည္း  ?????
လူတေယာက္အတြက္ မိသားစု အသိုင္းဝိုင္းဆိုတာလည္းလိုအပ္တယ္ ။မိသားစုဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမဲ့
အရာတစ္ခုပါ  ။က်မ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိသားစု ေဖးမမႈ႕ေတာင္ မရွိဘဲ
တေယာက္ထဲ အထုတ္ဆြဲလို႕ ခရီးဆက္ေနတဲ့သူကိုေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ ။က်မမွာက  က်မ အျပင္သြားတဲ့အခါအျပန္ေနာက္က်ေနရင္ နင္ဘယ္ေရာက္ေနလည္း  ရထားေပၚမွာလား
ကားေပၚမွာလား  ဆိုျပီး  စိတ္ပူျပီးဖုန္းဆက္ေမးလာမဲ့ ေမာင္နွမေတြ ရွိေနတယ္ ။
က်မေန မေကာင္းတဲ့အခါ ေဆးခန္းကို အျမဲလိုက္ပို႕ေပးတတ္တဲ့ က်မ ညီမေလး ရွိတယ္ ။
က်မေမြးေန႕ကို သတိတရ နဲ႕ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပး ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေပးမဲ့ ေမာင္နွမေတြ ရွိေနတယ္ ။
က်မ အတြက္ သူတို႕ဟာေႏြးေထြးမႈ႕ ေပးၾကတဲ့ သူေတြပါ ။

က်မအလုပ္ျပန္ ခ်ိန္တိုင္း ေတြ႕ရတတ္တဲ့သူဟာ  အိမ္ေျခယာေျခမဲ့  တေယာက္ပါ ။ဒီလို Homeless
တေယာက္မွာ အတည္တက် အလုပ္တခုဆိုတာလည္း ရွိနိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး  ။
တကယ္ေတာ့ ထိုသူနဲ႕ က်မ မသိပါဘူး ။ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ျပီး စကားလက္ဆံုလည္း မေျပာဖူးပါဘူး ။
သူကလည္း သူ႕အခ်ိန္ဆို သူ႕ဘာသူ ဒီဘုရားေက်ာင္းေလးထဲ လာအိပ္တတ္တယ္  ။က်မကလည္း
အလုပ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း က်မ ျပန္ေနၾက လမ္းအတိုင္းျပန္တယ္ ။ဒါပါဘဲ ။ထူးဆန္းမႈ႕ မရွိ  စိတ္ဝင္စားဖို႕
မေကာင္းတဲ့ ေတြ႕ဆံုမႈ႕တခုပါ  ။ဒီေတြ႕ဆံုမႈ႕မွာ က်မ သူ႕စီကေန သင္ယူလိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမြန္းၾကပ္ေနတဲ့  အရာတခ်ိဳ ဳ ႕ က သူ႕ကို ျမင္ေတြ႕ျပီးေနာက္ပိုင္း က်မရင္ထဲမွာ
မရွိေတာ့ပါဘူး ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အေျခအေနေလးတခုကို ဘဲ ေက်နပ္ေအာင္ ေနတတ္သြားလို႕ပါ ။
က်မ မွာ အလုပ္တခုရွိတယ္ ။က်မကိုခ်စ္တဲ့ မိသားစု... ခ်စ္သူ... မိ တ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။
ကဲ...ဘာလိုေသးလည္းေနာ္္ ။က်မထက္ ပိုျပီး ျပည့္စံုၾကြယ္ဝတဲ့သူေတြကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး အားငယ္ေနမဲ့
အစား ...က်မေလာက္ေတာင္ မျပည့္စံုတဲ့ သူေတြ ရွိေနပါေသးလားဆိုတဲ့  အေတြးေလးနဲ႕ က်မဘဝကို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခရီးဆက္ရမွာေပါ့ ။ဒီလိုအေတြးေတြ ေတြးမိလာေအာင္ က်မကို သင္ခန္းစာျပခဲ့တဲ့
ထိုသူကို က်မေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ ။

ေလာႀကီးထဲမွာတခ်ိဳ ဳ ႕ေသာ အရာေတြက ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာသင္ခဲ့သလို စာအုပ္ကိုင္ျပီး စာအလြတ္က်က္သလို သင္ယူလို႕မရပါဘူး  ။ ဘဝဆိုတဲ့အထဲ ကေန ျပန္ျပီး သင္ယူရတာေတြ ရွိပါတယ္ ။က်မတို႕ေတြ အားလံုးဟာဘဝဆိုတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတုန္း ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြပါ  ။ ဘဝေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ က်မတို႕သင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး
က်န္ရွိေနပါေသးသည္ ။ကိုယ့္ဘဝကို မေက်နပ္ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိခဲ့ရင္ ..ကိုယ္ေလာက္ေတာင္
အဆင္မေျပတဲ့ ဘဝေတြအမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးပါလို႕  ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အားေပးရင္း  ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အသစ္ေတြနဲ႕ ခရီးဆက္ၾကရေအာင္  ။ ။။ ။။။


ပစ္ပစ္
Am 3:47
21.8.2014

အတက္နဲ႕အဆင္း

က်မက ေတာင္တက္တာကို ဝါသနာပါတယ္ ... ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမဂ်ဴ း ရဲ႕ ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးနွင္းျမဴ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုဖတ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ တက္ခ်င္တယ္လို႕
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္  ။ဒါေပမဲ့  အဲဒီနွစ္ စာေမးပြဲေျဖျပီး  တဲ့ အခ်ိန္ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူးသြားေတာ့
ရေသ့ေတာင္ကေန ကားလမ္းအတိုင္း တက္တာေတာင္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တန္းတူယွဥ္မတက္နိုင္လို႕ေနာက္ဆံုး မွ  ေတာင္ေပၚ  ေရာက္ခဲ့ကထဲက ....
 က်မရဲ႕  ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္တက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကို
စိတ္ကူးေတာင္ ဆက္မယဥ္ေတာ့ ဘဲ ခ်က္ခ်င္းစြန္႕ လႊတ္လိုက္ပါတယ္  ။ လုပ္နိုင္မလားလို႕  စိတ္ကူးယဥ္
ေနရတဲ့အရ သာကတမ်ိ ဳး  မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ရတဲ့ အရသာမတူပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္မို႕   ကိုယ္မလုပ္နိုင္တဲ့ အရာကို စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ပါနဲ႕  ။ပိုျပီးစိတ္ပင္ပန္းရမွာ စိုးလို႕ပါ ။

အဲဒီကထဲက ေတာင္တက္ျခင္းနဲ႕ က်မနဲ ႕ က ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း  ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ  ။ ဟိုရက္ပိုင္းက
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အေဖာ္လာစပ္ပါတယ္  ။ က်မ ေနတဲ့  ရပ္ကြက္ ရဲ႕ အစြန္ပိုင္းလို႕ ေျပာရ မွာေပါ့
အဲနားကေတာင္ေပၚမွာ ဘုရားတည္ထားတယ္တဲ့  ..ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ စုျပီး  ေစတီ အေသးေလးတည္ထားတယ္..သြားဖူးရေအာင္ဆိုတာနဲ႕  သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ အေဖာ္စပ္ျပီး သြားျဖစ္တယ္  ။ အိမ္နားက ေတာင္ဆိုေပမဲ့ အထင္မေသးပါနဲ႕  ..တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္တက္ရပါတယ္  ။  အစပိုင္းကေတာ့ ကတၱရာလမ္း အတိုင္းေပါ့  ...
ေနာက္ေတာ့ ေျမလမ္း  ..ေနာက္ေတာ့ ေလွကားထစ္  ေပါ့  ...က်မတို႕က အပိုင္းသံုးပိုင္း ခြဲျပီး
တပိုင္း မွာတႀကိမ္ နားပါတယ္... ။

ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ေစတီကခပ္ေသးေသးပါဘဲ   ။  ရင္ျပင္ေတာ္ ေလးကလည္း ခပ္ေသးေသးေလးပါ။
ေနရာအခက္ခဲေၾကာင့္ေရာ   ျမန္မာျပည္လို ပန္းရံ တို႕ဘာတို႕ လြယ္လြယ္ ရွာမရတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ေနတာလည္း  ပါမယ္ထင္တယ္  ..။ ဘုရားအရိပ္ဆိုေတာ့  က်ယ္တာ က်ဥ္းတာ
မဆိုင္ပါဘူး.. ရင္ျပင္ေတာ္ ေလးမွာ ထိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ေအးခ်မ္း သြားပါတယ္   ...။

ဘုရား ရွိခိုးျပီးေတာ့  ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္... အတက္တုန္းက ေမာခဲ့သေလာက္
အဆင္းက်ေတာ့  ေအးေဆးပါဘဲ  ။ က်မသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ဆို သူ႕အရွိန္ေလးနဲ႕ သူ႕ဘာသာ
ေျပးဆင္းသြားတာ တျဖတ္ျဖတ္ နဲ႕  ..အဆင္ကိုေျပလို႕   ....။။။

က်မ စဥ္စားမိတယ္...အတက္ခရီးမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္ အားစိုက္ခဲ့ရ သေလာက္ အဆင္းက်ေတာ့
လြယ္လိုက္တာလို႕   ။ဘဝဆိုတာလည္း အဲဒီလိုဘဲ  ထင္ပါတယ္ ။ အျမင့္ေရာက္ေအာင္  ႀကိဳးစားတက္
ေနတုနး္ကေတာ့  ကိုယ့္ကို လက္တြဲ ေဖးမ ေခၚတယ္ ဆိုတဲ့သူက သိပ္နည္းပါတယ္  ။
ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္... ။ဘယ္အသိုင္းအဝိုင္း  ဘယ္လိုအေနအထား မွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
မိမိကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈ႕ နဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြကိုတက္ခဲ့ရတယ္  ။လူတေယာက္နဲ႕တေယာက္
ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ ဘဝအေနအထား ေတြတူၾကမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး  ။ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္း ေထာက္ပံ မႈ႕  ... မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း မ်ား  ကူညီ မႈ႕ ကိုရခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြလည္း
ရွိမွာပါ  ။ေထာက္ပံ့ မႈ႕ တစံုတရာမရွိဘဲ ကိုယ့္ဒူး ကို္ယ္ခြ်န္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေဖာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြလည္း
ရွိမွာပါ  ။

 အတက္ဆိုတဲ့ ခရီးမွာေတာ့  ကိုယ္တိုင္ အားစိုက္မႈ႕ အမ်ားႀကီး နဲ႕မွ လိုရာကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္..
အတက္ခရီးဆိုတာ အဲတာပါဘဲ  ။ ထိပ္ဆံုးလို႕ သတ္မွတ္ ထားတဲ့ေနရာတခုကို ေရာက္ဖုိ႕ အတြက္
အခ်ိန္ တခုေပးရတယ္  .. ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ႕ ေပးရတယ္ ..လြယ္လြယ္နဲ႕ ေရာက္တဲ့ ေနရာတခု
မဟုတ္တဲ့ အတြက္ အရင္းနွီး စိုက္ခဲ့ရတာေတြ သိပ္မ်ားတယ္  ။ အဲလိုတက္ေနရင္းနဲ႕  ကိုယ့္ကို ေဖးမလက္တြဲ ေခၚေပးခဲ့တဲ့သူလည္း ေတြ႕ နိုင္သလို  ...ကိုယ္နဲ႕ တန္းတူယွဥ္တက္ေနရင္းနဲ႕  မသိမသာ ေဘးတိုက္ လိုက္တိုက္ တတ္တဲ့ သူေတြလည္း ေတြ႕ နိုင္တယ္ ။

ကူညီသလိုလို လက္တြဲသလိုလိုနဲ႕ ကိုယ္လိုရာမေရာက္ေအာင္ မသိမသာ ဆြဲထားတတ္တဲ့ သူေတြ
နဲ႕လည္း ေတြ႕နိုင္တာဘဲ  ။ ကိုယ္ အျမင့္ေရာက္ေအာင္ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ႀကိဳးစားတက္ေနတုန္း
ေရတခြက္ လာတိုက္တဲ့သူလည္း ရွိနိုင္သလို  ..မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနတတ္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိမွာပါ  ။
ကိုယ့္ခရီး စဥ္မွာကိုယ္သာလွ်င္ အဓိက ပါ  ။ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ ထိုက္တန္ရင္ ထိုက္တန္သလို
ေနရာတခုရမွာပါ   ။ ဒါေပမဲ့  ထိပ္ဆံုးဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေနဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး  ...
အတက္ဆိုတာျပီးရင္  အဆင္းဆိုတာ တလွည့္ျပန္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္   ။ အတက္ကိုႀကံဳ ျပီးရင္
အဆင္းကိုလည္း ႀကံဳ မွာပါ  ။ဒါက လူတုိင္းမလြဲမေသြ ရင္ဆုိင္ရမဲ့အရာပါ  ။ ေတာင္တက္ျပီးရင္ ျပန္ဆင္း
လာရသလိုေပါ့  ။

အတက္မွာ အားစိုက္ရသေလာက္  အဆင္းဆိုတဲ့ခရီးက်ေတာ့  အားစိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး..
အရွိန္က ပါေနျပီးသားဆိုေတာ့  သူ႕အရွိန္ေလးနဲ႕  ထိန္းသြားရံု ေအာက္ေျခကုိ တခါတည္း
ေရာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ ... အတက္ခက္သေလာက္  အဆင္းလြယ္သကိုးးးးး  ။

ဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ္က အရွိန္မထိန္းနိုင္ရင္  ေျခေခါက္ေတာင္ လဲနိုင္ေသးတယ္  ။ ဒီၾကားထဲ
ကိုယ့္ခရီးက အဆင္းခရီး ျဖစ္ေနတဲ့ ဟာကို ေဘးက လူက မသိမသာ တြန္းခ်လိုက္ရင္ သြားေရာ  ။
တခါတည္း  ဆင္းစရာေတာင္မလိုေတာ့ဘဲ  လိမ့္က်တဲ့  အေျခအေန ျဖစ္သြားေရာ   ။
အတက္ခရီးမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အားစိုက္ျပီးတက္ဖို႕ လိုသလို  ..
အဆင္းခရီးမွာလည္း  အရွိန္ေလး ထိန္းျပီး ဆင္းတတ္ဖို႕ လိုပါတယ္ ..။။

က်မတို႕အသိထဲမွာ မိသားစု တစု ရွိပါတယ္  ။ နိုင္ငံျခားမွာ နွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေနျပီးမွ ျမန္မာျပည္
ျပန္သြားၾကတဲ့ မိသားစုဆိုပါေတာ့  ။အေဖနဲ႕ အေမက လခ ေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ နွစ္ေပါင္း
အေတာ္ၾကာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ  ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း စုမိေဆာင္းမိရွိၾကတယ္   ။
ရတဲ့ပိုက္ဆံ ပစၥည္းဝယ္သိမ္းၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနေတာ့  ေငြတန္ဖိုးထက္ ပစၥည္း တန္ဖိုးက
ျမင့္တက္လာတဲ့ေခတ္မွာ  က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္ေပမဲ့  လူခ်မ္းသာစာရင္းဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္  ။
ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြေဆာက္တာေခတ္စားလာၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႕ဝယ္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြ
ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့  ။ ဒါကသူတို႕မိသားစု ရဲ႕ ဘဝခရီး အတက္လမ္းဆိုပါေတာ့   ။ ပတ္ဝန္းက်င္က သူေတြ သူတို႕ မိသားစု ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အားက်ခဲ့ၾကတယ္  ။

ဘဝရဲ႕ သေဘာတရား အရ အတက္ျပီးေတာ့  အဆင္းျဖစ္လာတယ္  ။အဆင္းခရီးမွာလည္း တရိပ္ရိပ္
ပါဘဲ ။လုပ္ငန္းကအရံႈးေပၚလိုက္  မိသားစု ျပသနာ ျဖစ္လိုက္  ကားတိုက္မႈ႕ ျဖစ္လို႕ ေလ်ာ္ရတာနဲ႕  ဝယ္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြ တခန္းျပီးတခန္း    ... ျပန္ေရာင္း
ရေတာ့တာပါဘဲ  ။ ပိုဆိုးတာက သူတို႕ တိုက္ခန္းေတြ ေျမကြက္ ဝယ္ထားတာ ေတြ ေရာင္းလို႕ ကုန္သေလာာက္ ရွိမွ အိမ္ေစ်းေတြ ေျမေစ်းေတြက နဂိုရွိရင္းစြဲေစ်းထက္ တရိပ္ရိပ္နဲ႕ ထိုးတက္လာေတာ့တာပါဘဲ  ။ သူတို႕ မိသားစုရဲ႕ အဆင္းခရီး
က်ေတာ့ ဘယ္သူမွ တြန္းခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး ..သူတို႕ဘာသာ အရွိန္မထိန္းဘဲ တရွိန္ထိုးဆင္းသြား
တာပါ  ။ သားသမီးေတြ မလိမၼာ တာေရာ... မိသားစု အသံုးအျဖံဳး ႀကီးတာေရာ   ..ေလာင္းကစားကိစၥ ေတြလည္းပါတာေပါ့ေလ   ။
ကံၾကမၼာက က်ီစားလိုက္တာပါသြားေတာ့ ပိုဆိုးသြား တာေပါ့ ။
ေစ်းတက္လာမယ္ထင္ျပီး ဝယ္လိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြက  မတက္ဘဲ  ..ေရာင္းလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြက
ေစ်းတက္လာေတာ့ သူတို႕ အဖို႕ အက်နာသြားတယ္   ။

လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝအတက္နဲ႕ အဆင္းဆိုတဲ့ ခရီးဟာ  ..မိမိကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ႕  နဲ႕ ပတ္သက္သလို ကံတရားနဲ႕ လည္း သက္ဆိုင္ေနတယ္လို႕ က်မစဥ္းစားမိတယ္ ။ဆင္က်ီစားရာ  ဆိတ္မခံသာ ဆိုသလို ဘဲ ကံတရား က်ီစားမႈ႕ ကိုလည္း က်မတို႕လူသားေတြ မခံနိုင္ပါဘူး ။
လူဆိုတာက  တေန႕ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ႀကိဳ မသိနိုင္ၾကပါဘူး  ။အနာဂတ္ကိုသာ ႀကိဳမွန္းဆ
နိုင္ရင္ အရံႈးဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး  ။အနာဂတ္ကို မျမင္နိုင္တဲ့ လူသားေတြဆိုေတာ့လည္း
ကံေကာင္းပါေစလို႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆုေတာင္းရံုဘဲရွိေတာ့ပါတယ္  ။

မျမင္ရတဲ့ကံတရားက  အလဲထိုးလိုက္လို႕  ဘဝတခုလံုးနာလန္မထူနိုင္ဘူးျဖစ္သြားတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ။
ခ်မ္းသာျခင္းဆင္းရဲျခင္း  ဆိုတာကလည္း အတိတ္ဘဝရဲ႕ ကုသိုလ္ကံ အက်ိ ဳးေပးနဲ႕လည္း
အမ်ားႀကီး သက္ဆိုင္သလို  လက္ရွိဘဝရဲ႕  ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈ႕နဲ႕လည္း သက္ဆိုင္တယ္ ။
လူတေယာက္ တိုးတက္ႀကီးပြားဖို႕ဆိုတာက ကံ  ညဏ္ ဝိရီယ  ဆိုတဲ့  အေၾကာင္းအရာသံုးခု နဲ႕တိုက္ရိုက္
အခ်ိဳးက်ပါတယ္ ။ကံဆိုတာက  အတိတ္ဘဝရဲ႕ အက်ိ ဳးဆက္.. ညဏ္ဆိုတာက ကိုယ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း
ဝိရီယ ဆိုတာက ကိုယ္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ႕  ...ဒီသံုးခု အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွသာလွ်င္
ေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝတခုကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္မွာပါ ။

ဘဝဆိုတာက ဆူေညာင့္ခလုတ္ ရႊံညႊန္ ေတြနဲ႕လည္း ျပည့္ေနတတ္တယ္  ။
ေခ်ာက္ကမ္းပါး သဲကႏာၱရ  လိုလည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္  ။
သာယာလွပတဲ့  ပန္းခင္း လည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္  ။
ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္နဲ႕ ေအးျမ လင္းလက္ေနတာမ်ိ ဳးလည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္   ။
လူတိုင္းရရွိထားၾကတဲ့ ဘဝေတြကေတာ့ တူညီမွာ မဟုတ္သလို 
ျပီးျပည့္စံု ေနတဲ့ ဘဝဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး  ။ တခုမဟုတ္တခု လိုအပ္ေနၾကတာႀကီးပါဘဲ  ။

အခက္ခဲတခုကို လြယ္လြယ္နဲ႕ အရံႈးေပး လိုက္တာထက္   .... သတၱိရွိရွိနဲ႕ ရင္ဆိုင္လိုက္ပါ ။
တခ်ိဳ႕အရာေတြက စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ေအာင္နိုင္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္  ။
ကိုယ့္ဘဝမွာ  ကိုယ္သာ လွ်င္ အရာရာကို ဖန္တီးနိုင္သူပါ ။
ကို္ယ္သာ လွ်င္ ပဲ့ကိုင္သူ ပါ ။ မိမိ ကိုယ္ကို ယံုၾကည့္မႈ႕ အျပည့္ထားပါ  ။
လူတိုင္း ကံတရားရဲ႕ေဖးမႈ႕ကို ရရွိျပီး ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ႕ အျပည့္နဲ႕ ဘဝရဲ႕ အတက္ခရီး ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္းခရီးဘဲျဖစ္ျဖစ္ လိုရာ ခရီးကို အဆင္ေျပစြာ  ေရာက္ရွိနိုင္ၾကပါေစ  ...။။။။။

ပစ္ပစ္
Am  2:42
7.8.2014